styczeń, luty, marzec 2019
Wybrane tematy:
NOWY FILM O ŚWIĘTEJ FAUSTYNIE
„Święta Faustyna w blasku Miłosierdzia” – taki tytuł nosi nowy pełnometrażowy film o Apostołce Miłosierdzia Bożego, którego twórcą jest Piotr Weychert. Jest to udramatyzowany dokument, który słowami świadków opowiada o życiu św. Faustyny i potędze Bożego Miłosierdzia, o tym, co działo się w zaciszu klasztoru ponad 80 lat temu i o tym, jakie owoce dzisiaj przynosi jej prorocka misja w historii ludzi, Kościoła i świata. Film zbudowany jest wokół idei oddziaływania św. Faustyny na współczesny świat i jest próbą odpowiedzi na pytanie, dlaczego tak trafnie jej misja odpowiada na potrzeby ludzi żyjących w XXI wieku. W filmie obok materiałów archiwalnych są inscenizowane sceny z udziałem aktorów, uzupełnione animacjami komputerowymi i efektami wizualnymi. Producentem jest Grupa Filmowa w koprodukcji z Narodowym Centrum Kultury. Film został dofinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Sponsorami filmu są: PKN ORLEN, Grupa Energa oraz Wydawca Miesięcznika Poznaj Świat.
MIŁOSIERDZIE AŻ PO OFIARĘ Z ŻYCIA (2)
Prawie zupełnie nieznana jest postać s. Kaliksty, Heleny Piekarczyk (1900-1947), która swoje życie złożyła w ofierze w intencji nawrócenia grzeszników, ocalenia Krakowa i Polski w latach drugiej wojny światowej. Urodziła się w Krakowie w rodzinie Franciszka i Agnieszki z d. Pocztowska jako piąte dziecko z szóstki rodzeństwa. Ojciec był kolejarzem.
Do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia wstąpiła w 1920 roku i w czasie obłóczyn otrzymała imię: s. Maria Kaliksta. Pełniła posługę wychowawczyni i matka klasy w Domu Miłosierdzia w Łagiewnikach, a następnie mistrzyni nowicjatu. W 1934 roku lekarze zdiagnozowali gruźlicę. Mimo intensywnego leczenia choroba nie ustępowała. Siostra Kaliksta zmarła w wieku 47 lat i została pochowana na cmentarzu zakonnym w Krakowie-Łagiewnikach.
Od początku życia zakonnego cechowało ją umiłowanie Eucharystii, męki Jezusa, wierne pełnienie woli Bożej, nabożeństwo do Matki Bożej i gorliwość apostolska o zbawienie dusz. Bardzo ceniła sobie łaskę powołania, która była dla niej źródłem niegasnącego szczęścia. Już jako postulantka i niejednokrotnie całowała mury klasztoru w duchu wdzięczności za to, że ją przyjęły i że w nich może służyć Bogu. Posłuszeństwo woli Bożej przenosiła ponad swoje upodobania i pragnienia, ponad wszystkie umartwienia zewnętrzne. Uważała, że właśnie w poddaniu swojej woli Bogu składa największą ofiarę. Pragnęła miłować coraz więcej i coraz doskonalej. Żyję po to tylko, by cierpieć i kochać – pisała w swym dzienniczku. Pragnęła przejść całą drogę Jezusa, wszystkiego zakosztować i skończyć na krzyżu. Codziennie odprawiała Drogę krzyżową. Była to jej ulubiona modlitwa, w której starała się wchodzić w mękę Jezusa, pocieszać Go i miłować. Cały dzień, od godziny 7.00 rano do 21.00, była na Drodze krzyżowej, przechodząc w duchu co godzinę do kolejnej stacji.
Zaproszenie Jezusa do złożenia całopalnej ofiary ze swego życia s. Kaliksta usłyszała w 1937 roku. Miała już za sobą ogromne osobiste doświadczenie Jego miłości i poznanie Jego miłosiernej miłości w ogóle do ludzi i świata. Jeszcze, Jezu, Ciebie nie rozumiem – pisała w dzienniczku – ale oddaję się cała, całkowicie na wszystko, co chcesz, Panie: jestem Twoją własnością. Woli swej już prawie nie czuję, a jeśli co się odzywa, to składam miłościwie na Twym Boskim Sercu. Ofiarę tę za pozwoleniem spowiednika o. Józefa Andrasza SJ złożyła najpierw na okres Wielkiego Postu i szybko doświadczyła jej skutków: czuła się odarta z wszelkich łask, w biedzie duchowej i nędzy. Wtedy usłyszała słowa Jezusa: Taką cię zostawię, taką czuć się będziesz, z tego uczyń ofiarę i poddanie się i oddanie w Moją wolę.
Jezus czekał na słowo zgody, nie wymuszał, nie narzucał swej woli, ale z miłością spojrzał na s. Kalikstę. To miłosne spojrzenie Jezusa dodało jej odwagi do złożenia w ofierze swego życia. (…)
s. M. Elżbieta Siepak ZMBM
ŹRÓDŁO I KWIATY NA PUSTYNI
Z zewnątrz dochodzą do mnie głośne i ostre dźwięki muzyki, szum i gwar Starego Rynku w Płocku. Słyszę, jak ktoś zamyka okno naszej klasztornej kaplicy, żeby było łatwiej skupić się na modlitwie. Otwieram oczy. Moje spojrzenie zatrzymuje się na osobach, które, tak jak ja, trzymają w dłoniach różaniec. Pojedyncze osoby klęczą bliżej Jezusa, wystawionego w ciągu całego dnia w Najświętszym Sakramencie. Ktoś, wychodząc z kaplicy, całuje Pasyjkę na większym krzyżu, który wisi na ścianie przy drzwiach wejściowych do kaplicy.
Stary Rynek w Płocku, przy którym mieści się klasztorna kaplica Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, jest miejscem znanym z organizowanych tu imprez i zabaw, zawodów sportowych i różnych atrakcji w ciągu całego roku, a zwłaszcza w czasie wakacji. Pielgrzymi, którzy przybywają na miejsce pierwszego objawienia Jezusa Miłosiernego św. Siostrze Faustynie, mogą doświadczyć tej rzeczywistości, również do późnych godzin nocnych. Wszystko to niejako „wkrada się” w ciszę przestrzeni sacrum, która jest miejscem wybranym na spotkanie i przebywanie z Bogiem.
Zamykam oczy i zadaję sobie pytanie, które zapewne pojawia się w sercu każdego, kto często modli się w naszej klasztornej kaplicy: Dlaczego wybrałeś, Panie, na swoje sanktuarium miejsce w samym sercu miasta? Czy nie lepiej byłoby gdybyś wybrał inne miejsce, daleko stąd, pełne przestrzeni, zielonych ogrodów i kwiatów, pełne upragnionej ciszy, usytuowane z daleka od gwaru i szumu miasta? Dlaczego założyłeś tron swojego miłosierdzia nie tylko pośród ludzkiej radości i zabawy, ale jakże często pośród ludzkiego zabiegania i często wielkiego moralnego zagubienia?
Ktoś kiedyś powiedział, że miasto to znak naszego czasu, który łączy w sobie dwie skrajności. Z jednej strony to miejsce obecności Boga, które swym bogactwem służy wielu ludziom; to miejsce, w którym człowiek umieścił to, co ma najlepszego, gdzie żyje i pracuje. Z drugiej strony to miejsce pełne lęku, obojętności, poszukiwań i bolesnej samotności. To wielka pustynia, na której nie widać już drogi do źródła i nie ma upragnionej oazy.
Bóg poznaje doskonale naszą ludzką biedę, zna nasze pustynie. Pragnie być blisko nas. Zakłada tron swego miłosierdzia na naszej spieczonej słońcem pustyni. Otwieram tekst z księgi proroka Izajasza, który cieszy moje serce i pomaga zrozumieć, dlaczego Jezus chciał pozostać właśnie w takim miejscu: Niech się rozweselą pustynia i spieczona ziemia, niech się raduje step i niech rozkwitnie! (Iz 35, 1). W rzeczywistości każdej pustyni może nastąpić cud nowego życia! Pustynia może zakwitnąć! Nie chodzi tutaj tylko o pustynię geograficzną, ale przed wszystkim o pustynię ludzkiego serca. To ludzkie serce, które często jest wyschłą pustynią, może zostać przywrócone do życia. Bóg, który jest źródłem ożywczej wody, może rozlać zdroje miłosierdzia na pustyni naszego życia (…)
s. M. Salwatricze Musiał ZMBM
W BLASKU MIŁOSIERDZIA
Jak pogodzić Bożą sprawiedliwość z miłosierdziem?
Niektóre teksty Pisma Świętego przedstawiają Boga jako mściciela i sędziego, który nagradza sprawiedliwych, a karze grzeszników. O takie tylko teksty chodzi w obecnym artykule. Autorzy ksiąg natchnionych Starego Testamentu przeciwstawiają miłosierdzie Boga Jego sprawiedliwości, wskazując na nieposłuszeństwo pierwszego człowieka w raju. Księga Rodzaju podkreśla, że Bóg jako pierwszy przemawia do grzesznego Adama. Zwraca w ten sposób uwagę, że Bóg nie zatrzymuje się tylko na sprawiedliwości, ale łączy ją z miłosierdziem. Bóg karząc węża, mężczyznę i niewiastę, czyni zadość sprawiedliwości. Zaś fakt, że jako pierwszy został ukarany kusiciel, świadczy o miłosierdziu Boga wobec pierwszych ludzi: Adama i Ewy. Wymierzając sprawiedliwość jako Sędzia a zarazem i Oskarżyciel w jednej osobie, Bóg przychodzi też z pomocą upadłemu człowiekowi. Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie, a niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje, a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę a ty zmiażdżysz mu piętę. W tych słowach Stwórcy bardzo wyraźnie ukazuje się Jego miłosierdzie wobec upadłego człowieka. Jawi się ono jakby wbrew Jego sprawiedliwości.
Opis upadku Adama i Ewy oraz wyrok Boga zawiera w sobie kolejny element, wskazujący na miłosierdzie Boże. Jego słowa: Oto człowiek stał się taki jak My i zna dobro i zło, niechaj teraz nie wyciągnie przypadkiem ręki, aby zerwać owoc także z drzewa życia, zjeść go i żyć na wieki, w kontekście mesjańskiej obietnicy, można tak zrozumieć, że sprawiedliwy i miłosierny Bóg z uwagi na skłonność człowieka do grzechu postanawia nie dawać człowiekowi możliwości wolnego wyboru. Zatem zakaz spożywania owocu z drzewa życia i uniemożliwienie dostępu do niego były raczej wyrazem miłosiernej dobroci i miłości Boga ku człowiekowi, a nie znakiem surowej i wyrachowanej sprawiedliwości.
Prymat miłosierdzia Boga nad Jego sprawiedliwością najlepiej ukazują Księgi Wyjścia i Liczb. Podczas czterdziestoletniej wędrówki Izraela przez pustynię, niejednokrotnie Izraelici powinni być srodze ukarani z powodu buntu przeciwko Bogu. Jednak kiedy Mojżesz, sługa Jahwe, prosi w takiej sytuacji Boga o miłosierdzie, zawsze zostaje wysłuchany.
Objawienie (2 Sm 24, 1-25) ukazuje jednak, że miłosierdzie Boga nie jest pobłażliwą dobrocią. Bóg obiektywnie, a zarazem z łagodnością, patrzy na człowieka grzesznego, gdy ten przyznaje się do winy i prosi o miłosierdzie. Wtedy miłosierdzie przeciwstawia się sprawiedliwości, która domaga się kary. Jest ono wyrazem miłości Boga ku stworzeniu. Bóg zawsze przychodzi z pomocą człowiekowi, jeżeli ten Go o to prosi. On wie, że człowiek sam o własnych siłach nie jest w stanie podnieść się z grzechu, dlatego okazuje mu pomoc. Miłosierdzie Boga wypływa z Jego miłości. Jako Stwórca, Bóg wiąże się miłością ze stworzeniem, kierując do wszystkich ludzi zapewnienie: Ukochałem cię odwieczną miłością, dlatego też zachowałem dla ciebie łaskawość.
Fakt przyjścia Jezusa Chrystusa na świat jest świadectwem miłosierdzia Boga, a zarazem Jego wierności przymierzu. To, co Jezus czyni dla człowieka, jest z jednej strony wypełnieniem wymogów Bożej sprawiedliwości, z drugiej zaś Bożym miłosierdziem. Krzyż Chrystusa, w którym Syn, współistotny Ojcu, oddaje pełną sprawiedliwość samemu Bogu, jest równocześnie radykalnym objawieniem Miłosierdzia. (…)
ks. Piotr Szweda MS
SPOTKANIA Z PIELGRZYMAMI W ŁAGIEWNIKACH
Malarz Miłosierdzia
Dawid Kownacki, mąż i ojciec sześciorga dzieci, artysta malarz, dziennikarz w TV Maria Vision, we Włoszech nazywany „malarzem Miłosierdzia”, autor kilkudziesięciu obrazów Jezusa Miłosiernego, przepięknych obrazów Matki Bożej, scen biblijnych, portretów ludzi bliskich i wielu dostojników Kościoła, autor wystroju kaplic i kościołów.
W łagiewnickim Sanktuarium spotykamy uroczą grupę pielgrzymów: małżeństwo z sześciorgiem małych dzieci. Skąd przybywacie?
Po 7 latach przyjechaliśmy z Włoch. Jesteśmy Polakami, ale na stałe tam mieszkamy blisko domu Świętej Rodziny w Loreto.
Dlaczego?
Ja wyjechałem do Włoch w wieku 16 lat w 1991 roku. Zawsze pragnąłem poznać malarstwo włoskiego renesansu, bliżej dotknąć twórczości Michała Anioła, Leonarda da Vinci, Giotta i wielu innych. Po śmierci mojego ojca zacząłem więc nowy rozdział mojego życia we Włoszech. Podstawy malarstwa zdobyłem już w Polsce, ale naukę kontynuowałem w kilku włoskich uczelniach: w Rzymie, w Wenecji….. I tu zacząłem swoją malarską karierę. Choć kilka razy powracałem do Polski, by w Ojczyźnie próbować żyć z malarstwa, to jednak to się nie udawało. Stąd decyzja o powrocie do Włoch.
We Włoszech jest Pan nazywany „malarzem Miłosierdzia”. Skąd to określenie?
Odkąd poznałem oblicze Jezusa Miłosiernego, skoncentrowałem się w moich poszukiwaniach artystycznych na malowaniu Jego obrazów. Choć namalowałem ich już 40-50, to ciągle noszę w sobie pragnienie odtworzenia pędzlem tego spojrzenia Jezusa pełnego miłosiernej miłości, którego doświadczyłem, gdy po raz pierwszy widziałem mały obrazek Jezusa Miłosiernego. Z tego obrazka spojrzał na mnie żywy Jezus. To Jego spojrzenie, pełne niezwykłej miłości, noszę w sobie. Staram się nie tylko malować sam obraz Jezusa Miłosiernego, ale także jakoś wpisać Go we wszechświat i w ten czas, który przeżywamy. Czuję, że to jest moją misją, którą On mi zlecił. Maluję obrazy nie tylko do kościołów, ale także do prywatnych domów, bo pragnę w ten sposób docierać z orędziem Miłosierdzia także do rodzin. To jest moja druga misja.
Jakie było Pana to pierwsze spotkanie z Jezusem Miłosiernym?
W 1997 roku, gdy w Kościele przyżywaliśmy Rok Jezusa Chrystusa w ramach przygotowania do przełomu tysiącleci, przeżyłem bardzo głębokie nawrócenie. Wtedy chciałem zostawić wszystko i wróciłem do Polski, ponieważ w Polsce chciałem narodzić się na nowo. Wzorem św. Barta Alberta chciałem zostawić swoje malarstwo i całkowicie oddać się do dyspozycji Bogu. Kiedy starałem się całkowicie zmienić moje życie, kiedy poszukiwałem woli Bożej co do mojej przyszłości, zostałem zaproszony do odmówienia Koronki do Miłosierdzia Bożego, której wcześniej nie znałem. Wtedy po raz pierwszy zobaczyłem w książeczce mały obrazek z obliczem Jezusa Miłosiernego. On spojrzał na mnie i przemienił moje wnętrze. Było to niezwykle mocne doświadczenie osobistego spotkania z Jezusem, które trudno opisać słowami. Był to taki moment, w którym czułem, że muszę wszystko zmienić. I oddałem Mu się cały. Po tym wydarzeniu wymalowałem swój pokój – mieszkałem w bloku w Bydgoszczy – moją pierwszą kaplicę. Na jednej ścianie namalowałem obraz Trójcy Świętej z Jezusem Miłosiernym, na drugiej – Matkę Bożą…, nawet sufit był pomalowany. W tym klimacie duchowym coraz bardziej zacząłem się zbliżać do Pana Boga, poznawać Pismo Święte, chodzić na spotkania Odnowy w Duchu Świętym, gdzie poznałem swoją małżonkę. Wtedy też postanowiłem skoncentrować się na malowaniu obrazów Jezusa Miłosiernego. W krótkim czasie namalowałem ich kilka i rozdałem w prezencie rodzinie i znajomym. Takie było moje pierwsze doświadczenie z Jezusem Miłosiernym.
Co było potem? (…)
Za rozmowę serdecznie dziękuje s. M. Elżbieta Siepak ZMBM
ŚWIADECTWA
Mojemu dziecku odebrałam życie
Zaczęłam czytać „Dzienniczek” św. Siostry Faustyny i naprawdę doceniam jego treść. Jej życie jest takie cudowne. Dla takiego grzesznika jak ja jest bardzo pocieszające wiedzieć, że Bóg odpuszcza każdy grzech.
Mam na imię Maria. W 2012 roku o godzinie dziesiątej zostałam niewolnikiem własnego grzechu. Popełniłam aborcję. Pamiętam, jak dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Już miałam trzech synów i pierwsza myśl była taka: co ludzie powiedzą, kiedy będę miała tyle dzieci. Miałam także kłopoty z mężem, ponieważ mnie zdradził i miał córkę z inną kobietą. Bardzo mnie bolało, że mnie okłamał.
Pamiętam, że wtedy sobie mówiłam: ty nigdy nic nie zrobisz dla siebie. Zawsze kogoś pocieszasz i teraz jest czas, żeby pokochać siebie. Tak powiedziałam do swojego męża, że pójdę na aborcję i że to jest moje ciało i mogę zrobić, co chcę. Zgodził się dlatego, że także nie chciał więcej dzieci.
Szukałam wszędzie i w końcu znalazłem miejsce, gdzie mogłam dokonać aborcji. Byłam bardzo zdecydowana i nie chciałam, żeby ktoś zmienił moje myślenie. Kiedy już weszłam do szpitala czułam, że mam wsparcie. Aż do ostatniej minuty. W chwili, kiedy wzięłam lekarstwa i powiedzieli mi, że mogę odejść. Ta osoba mnie potraktowała bez zainteresowania. Poczułam się taka samotna i nie rozumiałam, jak mogą być tacy obojętni. Myślałam, że nie zasługiwałam na to. jak mnie potraktowali.
Do domu wróciłam prowadząc samochód, bo mój mąż był w pracy. Obiecaliśmy sobie, że nigdy o tym nikomu nie powiemy. Kiedy wracałam do domu, nie mogłam uwierzyć temu, co zrobiłam. Starałam się usprawiedliwić siebie i do momentu popełnienia aborcji nie uświadamiałam sobie, że moja ciąża to początek nowego życia. Przestałam się także modlić i ukrywałam się przed Bogiem. Cały ten czas każdego rana miałam złe samopoczucie. Po prostu walczyłam sama z sobą i z myślą, że to nic nie było, i jednocześnie czułam się okropnie. Wiedziałam że noszę na sobie kajdany, które były niewidoczne, ale je czułam i ciągle mi przypominały, co zrobiłam. Pamiętam to jakby to było wczoraj… W końcu przeżyłam załamanie nerwowe. Zrozumiałam, że na moich rękach jest niewinna krew i że zabiłam człowieka: moje własne dziecko. Kiedy patrzyłam na moich synów, uświadomiłam sobie, że zabiłam kogoś takiego jak oni. Poczułam, że kogoś brakuje w naszej rodzinie i czułam się pusta. Czułam się najgorszą istotą na świecie.
Lata mijały i mój najmłodszy syn miał wizję. Modliliśmy się razem, odmawiając Różaniec. Syn powiedział mi, że Maryja pokazała mu jego najmłodszego brata. Jak to mógł wiedzieć? Powiedziałam moim synom, że utraciłam dziecko. Ale oni nie wiedzieli jak i kiedy. Mój najmłodszy syn powiedział, że jego brat był mniejszy niż oni i że był naprawdę przepiękny. Poczułam się bardzo winna. Zabrałam mojemu najmłodszemu synowi brata. I mojemu dziecku także odebrałam możliwość życia na ziemi! Pierwszy raz, kiedy chciałam zrobić coś dla siebie, popełniłam największy grzech i zadałam ból także Jezusowi.
Teraz wiem, co zrobiłam, i bardzo tego żałuję. Po tym wydarzeniu przestałam brać środki antykoncepcyjne i dałam obietnicę, że jeżeli jeszcze kiedyś będę w ciąży to nie zrobię nic, co by mogło ranić moje dziecko. Jezus okazał mi swoje miłosierdzie dlatego, że jeszcze zostałam mamą dwóch dziewczynek. Kiedy patrzę w ich oczy, to widzę Jego miłosierdzie w nich dlatego, że nie zasługuje na nie. Co więcej, Bóg mnie kocha i dał mi te dziewczynki. Bardzo dziękuję za wysłuchanie mojego świadectwa, proszę o modlitwę i życzę, żeby to świadectwo było wsparciem dla kobiet, które walczą z pokusą odebrania życia swoim własnym dzieciom.
Maria
