październik, listopad, grudzień 2018 

 Wybrane tematy:

SKARB DUCHOWY KOŚCIOŁA

Najwspanialszy dar Boga ofiarowany światu…, skarb duchowy całego Kościoła – tak o św. Siostrze Faustynie Kowalskiej we wstępie do chińskiego „Dzienniczka” napisał kard. Hong Kongu. Z okazji 80. rocznicy jej narodzin dla nieba poruszę tylko dwa wątki z jej niezwykle bogatego dziedzictwa duchowego: jej miejsce w planach Opatrzności Bożej oraz jej troskę o Ojczyznę, gdyż przeżywamy stulecie odzyskania niepodległości po 123 latach niewoli.

W planach Opatrzności Bożej?

Miejsce św. Faustyny w planach Opatrzności Bożej możemy określić w jednym zdaniu: prorok Miłosierdzia, który ma przypominać światu biblijną prawdę o miłości miłosiernej Boga i przygotować świat na powtórne przyjście Chrystusa. Tak jej misję jako proroka definiuje sam Jezus, mówiąc do niej: W Starym Zakonie wysyłałem proroków do ludu swego z gromami. Dziś wysyłam ciebie do całej ludzkości z Moim miłosierdziem. Nie chcę karać zbolałej ludzkości, ale pragnę ją uleczyć, przytulając ją do swego miłosiernego serca (Dz1588). Jej misja polega na przekazaniu światu orędzia Miłosierdzia i na wzywaniu do głoszenia go z nową mocą przez świadectwo życia, czyny, słowa i modlitwę. Integralną częścią tego orędzia Miłosierdzia, z którym została posłana do całego świata, jest nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego w formach, które przekazał jej Jezus. Misja Siostry Faustyny trwa – mówił już w czasie jej beatyfikacji Ojciec Święty Jan Paweł II w 1993 roku – i przynosi zadziwiające owoce. W jakże przedziwny sposób jej nabożeństwo do Jezusa Miłosiernego toruje sobie drogę w świecie i zdobywa tyle ludzkich serc! Jest to niewątpliwie jakiś znak czasów.

W planach Opatrzności Bożej Siostra Faustyna jest nie tylko prorokiem, który przekazuje przesłanie Boga dla naszych czasów, ale ma także przygotować świat na powtórne przyjście Chrystusa. Przygotujesz świat na ostateczne przyjście Moje (Dz. 429) – powiedział jej Jezus w maju 1935 roku. A Matka Boża dopowiedziała: Ja dałam Zbawiciela światu, a ty masz mówić światu o Jego wielkim miłosierdziu i przygotować świat na powtórne przyjście Jego, który przyjdzie nie jako miłosierny Zbawiciel, ale jako Sędzia sprawiedliwy (Dz. 635). Właściwie wystarczyłoby zacytować tylko te dwa zdania, by zobaczyć, kim jest ta prosta siostra zakonna – św. Faustyna – i jakie jest jej miejsce w planach w dziejach Kościoła i świata.

Świetnie te plany Opatrzności Bożej czytał św. Jan Paweł II, dlatego u progu trzeciego tysiąclecia właśnie to orędzie, które Jezus powierzył św. Faustynie, dał Kościołowi i światu na trzecie tysiąclecie wiary, aby ludzie lepiej poznali prawdziwe oblicze Boga i prawdziwe oblicze człowieka. W krakowskich Łagiewnikach cały świat zawierzył Bożemu Miłosierdziu i wyraził pragnienie, aby to orędzie Miłosierdzia rozchodziło się z tego miejsca na całą naszą umiłowaną Ojczyznę i na cały świat. Niech się spełnia zobowiązująca obietnica Pana Jezusa, że stąd ma wyjść „iskra, która przygotuje świat na ostateczne Jego przyjście” (por. Dz. 1732). (…)

s. M. Elżbieta Siepak ZMBM

MIŁOSIERDZIE AŻ PO OFIARĘ Z ŻYCIA (1)

Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich (J 15, 13) – powiedział Jezus do swoich uczniów w czasie Ostatniej Wieczerzy i sam dał tego przykład, gdy cierpiał i umarł na hańbiącym drzewie krzyża, aby pojednać ludzi z Bogiem i dać im nowe życie. Tą drogą za Chrystusem podążają chrześcijanie w całej historii Kościoła. Należą do nich nie tylko męczennicy, którzy oddali swe życie za wiarę, ale także wyznawcy, którzy czynili i czynią to w sposób bezkrwawy. Należą do nich także siostry ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia. Najbardziej znany jest przykład św. Siostry Faustyny Kowalskiej (1905-1938).

Zaproszenie Jezusa do złożenia swego życia w ofierze usłyszała, gdy przygotowywała się do złożenia ślubów wieczystych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Za sobą miała dopiero 7 lat życia w Zgromadzeniu, ale w nim doświadczenie wielkiej miłości Jezusa, bolesne przeżycia biernych nocy, rozpoczęcie prorockiej misji głoszenia światu orędzia Miłosierdzia i coraz większe pragnienie wyniszczania się na korzyść dusz nieśmiertelnych.

W pierwszej chwili przeraziło ją to Jezusowe zaproszenie i, czując się niezdolna do podjęcia tego zadania, wymawiała się: Jestem nędzą samą, jak mogę być zakładniczką? Przed oczyma jej duszy przesunęła się wizja tego, co ją czeka. Najpierw cierpienia fizyczne i wszystkie okoliczności, które je powiększą; cierpienia duchowe w całej rozciągłości i te, o których nikt wiedzieć nie będzie. W tę wizję wchodzi wszystko: posądzenia niewinne, odebranie dobrej sławy. Napisałam to w streszczeniu, ale to poznanie było tak jasne, że to, co później przeżywałam, nic się nie różniło od chwili, kiedy poznałam. Imię moje ma być «ofiara». Kiedy skończyła się wizja, zimny pot spłynął mi po czole (Dz. 135). Jezus dał jej poznać, że nie zmniejszy się hojność Jego łaski nawet wówczas, gdy nie przyjmie Jego zaproszenia i nie zgodzi na złożenie ofiary z życia, ale zgoda na to w dobrowolnym i świadomym akcie ma moc i wartość przed Jego majestatem. Czuję – relacjonuje to przełomowe wydarzenie Siostra Faustyna – że Bóg czeka na moje słowo, na moją zgodę. Wtem duch mój pogrążył się w Panu i rzekłam: Czyń ze mną, co Ci się podoba, poddaję się woli Twojej. Wola Twoja święta od dziś jest mi pokarmem. Wierna będę żądaniom Twoim, przy pomocy Twojej łaski. (…). Błagam Cię, o Panie, bądź ze mną w każdym momencie życia mojego (Dz. 136).

To „zwiastowanie” w życiu św. Faustyny zakończyło się słowem „fiat”, niech mi się stanie. Jej dusza, jak pisze w „Dzienniczku”, została pogrążona w Bogu i zalana wielkim szczęściem. Zobaczyła, że Bóg od tej chwili ma w niej wyjątkowe upodobanie, czuła, że jest szczególnie umiłowana przez Niego i sama kocha całą siłą duszy. Wtedy usłyszała słowa Jezusa: Jesteś rozkoszą dla serca Mojego, od dziś każdy uczynek, najdrobniejszy, ma w oczach Moich upodobanie, cokolwiek czynić będziesz (Dz. 137). (…)

s. M. Elżbieta Siepak ZMBM

„JESTEM Z TOBĄ”

Taki tytuł nosi spektakl w reżyserii Adama Woronowicza oparty na „Dzienniczku” św. Siostry Faustyny, którego pokazy premierowe odbyły się w Teatrze Oratorium przy ul. Kawęczyńskiej 53 w Warszawie w dniach 9 i 10 czerwca 2018. Opowiada on – jak piszą jego twórcy – „historię młodej dziewczyny, która zostawiła za sobą całe dotychczasowe życie, aby pójść za głosem, który słyszy we własnej duszy. Wchodzi na drogę, na której poznaje Kogoś niezwykłego, Kogoś, kogo pokocha bez granic”. W spektaklu grają: Aleksandra Posielężna, Karol Górski i Piotr Bondyra. Muzykę napisała Daria Grzegorz. Patronat nad wydarzeniem objęli m.in.: Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Konferencja Episkopatu Polski i Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia.

Na premierze sala teatru wypełniona była po brzegi, nie można było dostać biletu i krzesła były dostawiane. Wszyscy, także siostry ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia, które w sposób najbardziej krytyczny oglądały spektakl, byli pod ogromnym wrażeniem. Najczęściej oceniali spektakl jako fantastyczny, budzący głębokie przeżycia duchowe nawet u osób, które doskonale znają historię św. Siostry Faustyny i treści „Dzienniczka”. Te teksty, wypowiadane w innym kontekście, ze sceny teatralnej, wybrzmiały na nowo, odsłaniając uniwersalizm znaczenia i prorockiej misji Apostołki Bożego Miłosierdzia. Zaraz po premierze swoim doświadczeniem na Facebooku podzielił się m.in. Artur Janus: Dużo oglądałem, dużo czytałem o Siostrze Faustynie, ale sztuka: ,,Jestem z Tobą”, to najlepszy obraz, jaki widziałem kiedykolwiek. Gra młodych aktorów: Oli i Karola robi ogromne wrażenie. BRAWO 🙂 A prywatnie, to wspaniali, wartościowi, młodzi ludzie z ogromną POKORĄ. Ja jestem ogromnie wzruszony i chyba dziś nie zasnę, bo cały czas mam obraz Faustyny przed oczami. Czuję ogromną wdzięczność i dziękuję wszystkim, którzy przyczynili się do powstania tego dzieła. Robert Tołpa dopowiedział: Wielkie dzieło, wiele Miłości i wiele pokory. Polecam każdemu.

Co o spektaklu mówią jego twórcy? (…)

W BLASKU MIŁOSIERDZIA

Jaki jest związek miłosierdzia
z działalnością charytatywną Kościoła?

Założony przez Chrystusa Kościół, przez fakt istnienia oraz posługę apostolską, wyrażającą się w tworzeniu wielu instytucji charytatywnych, składa świadectwo miłosierdziu. U źródeł takiej działalności znajduje się miłość do Jezusa żyjącego w drugim człowieku. Kościół stanowi wspólnotę w Chrystusie. Św. Paweł naucza, że jedność ciała wymaga, aby wszystkie członki w równej mierze troszczyły się o siebie wzajemnie. Obowiązkiem zatem każdego chrześcijanina jest troska o tych wszystkich, którzy stanowią jedno Ciało w Chrystusie. Jest to powołanie do apostolatu.

Istotą apostolstwa jest miłość do drugiego człowieka, niezależnie od tego, czy ta miłość będzie odwzajemniona czy nie. Dla apostolstwa istotny jest moment okazywania miłości. Apostolstwo świeckich jest uczestnictwem w miłości Boga, pochylającego się w Kościele nad nędzą stworzenia, jest ono odpowiedzią człowieka na wezwanie Miłosierdzia Bożego. Według św. Pawła, autentyczne chrześcijańskie miłosierdzie wyraża się w czynach miłości wobec potrzebujących. Miłość szuka właściwych metod okazywania ducha chrześcijaństwa, które nakazuje troszczyć się o dobro bliźniego, o zaspokojenie najważniejszych jego potrzeb. Miłość i miłosierdzie należą do samej istoty apostolstwa.

Sobór Watykański II przypomina, że obowiązkiem i niezbywalnym prawem Kościoła jest dobroczynność chrześcijańska. Była zawsze i jest ona również dzisiaj najbardziej przekonującą formą apostolstwa. Niesienie pomocy potrzebującym poprzez działalność dobroczynną przybiera formy publiczne, zorganizowane, będące świadectwem wiary, działającej przez miłość. Działalność ta, włączona w życie chrześcijanina, a także w duszpasterstwo stanowi zespół czynności, akcji i działań, które przez niesienie skutecznej pomocy służą przezwyciężaniu cierpień i niedostatków ludzkich. Miarą wszystkich dobroczynnych wysiłków Kościoła nie jest filantropia, ale dzieło Jezusa Chrystusa. To z Jego bezwarunkowej i bezinteresownej miłości wypływa pragnienie i chęć świadczenia pomocy, a co za tym idzie, nadprzyrodzone uzdolnienie do niesienia wsparcia, do świadczenia dobra. (…)

ks. Piotr Szweda MS

SPOTKANIA Z PIELGRZYMAMI W ŁAGIEWNIKACH

Bóg wyciągnął mnie z bagna

Camillo de Meo, 42 lata, urodzony w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Mieszka w Leini, miasteczku położonym w prowincji Turyn, we Włoszech. Oprócz pracy zawodowej szerzy orędzie o Bożym miłosierdziu.

Camilio, jesteś częstym pielgrzymem w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. Przeżyłeś w swoim życiu nawrócenie, które zaowocowało przylgnięciem do Jezusa i Kościoła. Czy możesz podzielić się z nami swoim świadectwem tego życiowego przełomu?

Moje życie bardzo szybko się skomplikowało, choć rodzice i dziadkowie byli ludźmi wiary. W pierwszych latach małżeństwa nie rodzina, lecz moja praca stała się dla mnie pierwszorzędną sprawą. To prowadziło mnie do wyborów zwróconych bardziej w stronę osobistej kariery niż dobra rodziny. W przeciągu kilku lat stałem się jednym z najlepszych przedsiębiorców w moim sektorze. W wieku 32 lat moi przełożeni dali mi awans, którego nie mogłem wówczas odrzucić. Przyjęcie go zakładało jednak przeniesienie się do innego miasta oddalonego o 180 km od naszego domu. Daleko od rodziny zacząłem „smakować” wygodnego życia: luksusowego i rozpustnego jako „singiel w małżeństwie”. Pociągało mnie wszystko, co „błyszczało przyjemnością” wkoło mnie: kolacje poza domem, imprezy z kolegami aż do tego, co mnie doprowadziło do największego zaślepienia i zakłamania, tzn. grzechu cudzołóstwa, romansu, który wzmógł we mnie pragnienie opuszczenia mojej żony. Moje życie było kompletnie zamknięte na łaskę Bożą do momentu, gdy moja żona odkryła haniebne życie, jakie prowadziłem. W tym okresie nie interesowało mnie nic więcej, jak tylko to, co mi oferował świat, dlatego też kontynuowałem życie w kłamstwie przez kolejne miesiące. Moja żona nie zrezygnowała ze mnie, modląc się i ofiarując za mnie swoje cierpienie.

I Pan Bóg przyszedł z pomocą?

W całej swojej bezradności zacząłem się modlić, prosząc Boga o to, by mnie wyciągnął z bagna, w którym żyłem. Był to również czas, kiedy moje interesy i kariera zawodowa zaczęły się bardzo komplikować. Zadłużałem się na setki tysięcy euro i trwało to aż do momentu, kiedy 27 listopada 2012 roku, w dzień poświęcony Cudownemu Medalikowi, moi przełożeni zobligowali mnie, abym w obecnej sytuacji złożył wypowiedzenie z pracy. W tym momencie pomyślałem, że upadłem już na samo dno. Zostałem zupełnie sam, bez żony, dzieci, bez pieniędzy nawet na jedzenie, w mieście oddalonym o 180 km od domu.

W tym tragicznym dla mnie położeniu, paradoksalnie odnalazłem jednak wiarę. Zrozumiałem swoją biedę. Nie posiadałem zupełnie nic poza łzami, przez które ofiarowałem się Jezusowi, poddając się Jego woli. Byłem gotowy dać się ponieść łasce Jezusa Miłosiernego, akceptując z pełną ufnością to, co mi pośle, by wyciągnąć mnie z tego koszmaru, którego przyczyną był mój grzech. Oddałem się Jego najświętszej woli. Modliłem się: Proszę Cię, Panie, przywróć mi życie w Twoje imię, a będę świadczył i opowiadał całą swoją mocą o wszystkim, czego we mnie dokonasz. (…)

Za rozmowę serdecznie dziękuje s. M. Elżbieta Siepak ZMBM

ŚWIADECTWA

Nie martw się, wszystko będzie dobrze

Takie słowa usłyszałam na spowiedzi św. w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Krakowie – Łagiewnikach, mimo że jedynie wyznałam swoje grzechy, nic nie mówiąc kapłanowi o mojej chorobie, o zbliżającej się operacji, bez gwarancji jej powodzenia. Pomimo ogromnego lęku przed zbliżającym się zabiegiem, który brzmiał jak wyrok śmierci, nabrałam ducha, otrzymałam światło nadziei. Zastanawiałam się, co mogą oznaczać słowa tego kapłana, skąd on wie, że przyszłam z tak ciężkim sercem do kratek konfesjonału… Brzmiała mi w uszach bardzo realnie napisana diagnoza, jednego z wybitnych profesorów krakowskich, dotycząca mojej choroby: W wykonanym badaniu MRI kręgosłupa L/S rozległy wypełniający prawie całe światło kanału kręgowego guz L2 – L3. Ze wskazań bezwzględnych do leczenia operacyjnego. Zabieg obarczony ryzykiem dysfunkcji neurologicznych. Zaniechanie leczenia operacyjnego spowoduje na pewno trwałe uszkodzenia neurologiczne. Jeden z lekarzy bardzo obrazowo wytłumaczył mi, na czym będzie polegać operacja. To tak, jakby wziąć wiadro, włożyć do niego szklankę, następnie całość wiadra zalać betonem i wreszcie ten stwardniały beton tak rozkruszyć, aby nie uszkodzić szklanki. Czy to w ogóle wykonalne? Byłam niemal zrozpaczona. Wpadłam nawet na szalony pomysł, aby załatwić z moim mężem, poślubionym od roku, rozwód. Nie chciałam go unieszczęśliwić na całe życie moją bardzo prawdopodobną niepełnosprawnością, kalectwem itd. Na szczęście do tego nie doszło, ale wtedy też poznałam, jakie głupie myśli potrafią pojawiać się w człowieku, kiedy doświadcza własnej bezradności i perspektywy bycia sparaliżowaną od pasa w dół.

Guz okazał się być wyściółczakiem, umiejscowionym w części lędźwiowej kręgosłupa. Postawienie diagnozy trwało bardzo długo, prawie cztery lata. Z początku dokuczały mi tylko bóle w okolicy krzyżowej. Zatem najpierw leczono mnie na korzonki, rwę kulszową, stosowano zabiegi, prądy etc. W pewnym momencie bóle zaczęły się nasilać, zwłaszcza w nocy, nogi zaczęły drętwieć, a rano dolny odcinek kręgosłupa był cały zesztywniały aż do godziny. Prześwietlenia, USG, nawet rezonans odcinka krzyżowego nic właściwie nie wykazywały. Jeden z lekarzy zażartował, że jak urodzę dziecko, samo wszystko przejdzie. Nie wiedziałam już co o tym myśleć, komu wierzyć. Od dwóch lat brałam codziennie leki przeciwbólowe, coraz silniejsze. Lęk przed tym, co będzie dalej, narastał. Myślałam: jestem jeszcze przecież taka młoda, cała przyszłość przede mną. Co się dzieje? Bóle stawały się nie do zniesienia. Świat mi się zamknął. Jednak w tych ciężkich chwilach Bóg prowadził. Wreszcie zdecydowano się na MR wyższych partii kręgosłupa i dopiero wówczas okazało się, że sytuacja jest bardzo poważna: guz wewnątrztwardówkowy okolicy L2 – L4. Bez operacji na pewno groziła mi niemożliwość chodzenia. Z kolei sama operacja nie dawała żadnej gwarancji samodzielnego poruszania się.

Małgorzata

(…)