styczeń, luty, marzec 2022 

 Wybrane tematy:

CELEBROWAĆ MIŁOSIERDZIE W CODZIENNOŚCI

(1)

 Celebrować miłosierdzie w życiu codziennym możemy tylko wtedy, gdy najpierw idziemy do Boga. Nie ma innej możliwości, bo nie jesteśmy źródłem miłosierdzia. Inaczej będziemy rozsiewać własne rany, własne problemy, własne kłopoty, będziemy przekazywać jakieś urazy, a nie będziemy dawać Jego miłosierdzia.

Papież Franciszek w „ Evangelii gaudium” mówi, że u początku bycia chrześcijaninem, bycia miłosiernym nie stoi żaden wybór etyczny ani jakaś ideologia, ale wydarzenie, spotkanie z Osobą, która zmienia nasze życie. To musi być niezwykle ważna prawda, skoro pisał o niej Benedykt XVI w encyklice „Deus caritas est”, a papież Franciszek powtarza ją w dwóch dokumentach. Spotkanie z Osobą – tu jest początek świadczenia miłosierdzia także w życiu codziennym. Papież dalej mówi, że dzięki temu spotkaniu możemy się oderwać od siebie i świadczyć miłosierdzie innym. W języku polskim w tym słowie spotkanie jest tkanie, czyli więź, taka bliskość, która sprawia, że przyjmując od Boga miłosierdzie, doświadczając Jego bliskości, nie możemy nie przekazać tego innym. To jest niemożliwe. Jeśli nie ma dzielenia się miłosierdziem, to znaczy, że nie było tego spotkania albo to spotkanie było jakieś fałszywe.

Kiedyś na modlitwie przyszła mi myśl, aby wpisać w Mszę św., którą codziennie celebruję, wymiary miłosierdzia, o których mówi papież Jan Paweł II w encyklice o Bożym miłosierdziu (przypis 52). Dlaczego? Jest taki obraz Caravaggia „Powołanie św. Mateusza”, na którym Jezus wyciąga swoją rękę z ciemności i powołuje celnika Mateusza. Ciekawe, że na pierwszym planie jest postać Piotra, który nie patrzy na Mateusza, ale na rękę Jezusa ułożoną w taki sposób, jak ma Bóg na fresku w kaplicy Sykstyńskiej, gdy stwarza Adama. Piotr patrzy na rękę Jezusa i sam układa swoją rękę w podobny sposób, więc naśladuje Jezusa. Piotr uczy się od Miłosierdzia Wcielonego, jak to czynić na co dzień. Na Mszy św. w sposób szczególny spotykamy się z Jezusem, doświadczamy Jego miłosierdzia i potem możemy to miłosierdzie świadczyć. Z przypisu 52 wyciągnąłem 5 wymiarów miłosierdzia i wpisałem je w poszczególne części Mszy św.

Na początku Mszy św., kiedy są obrzędy wstępne, przeżywamy takie doświadczenie wymiaru miłosierdzia, które określa się słowem „hamal”, czyli litość nad tym, który przegrał w walce. Przychodzę na Eucharystię jako ten, który przegrał w walce o miłość, który chce być kochany, a nie umie być kochany; stoi w obdartej szacie i potrzebuje Bożego miłosierdzia. Jest taka przypowieść Jezusa o uczcie, na którą nie przyszli zaproszeni, więc pan kazał zwołać wszystkich z opłotków: dobrych i złych. Przyszedł też człowiek źle ubrany. Od gospodarza słyszy: jak ty wyglądasz, jak ty się ubrałeś? Jesteśmy zdziwieni, że ten człowiek został wyrzucony z uczty. Dlaczego? Bo nic nie powiedział. A co miał powiedzieć? – Panie, zmiłuj się nade mną. Gdyby powiedział: Panie, zmiłuj się nade mną, gospodarz przyszedłby i by go przebrał w taką szatę, jakiej na tej uczcie wymagano. I to jest moje doświadczenie, kiedy wołam: Panie, zmiłuj się nade mną. A potem idę w codzienność, do domu, do pracy, do szkoły, gdziekolwiek i podobnie patrzę na ludzi jak Jezus: też daję im szansę, lituję się nad tym, który przegrał w walce. To w codzienności jest bardzo ważne, żeby mieć takie oczy miłosierne, jak mówi św. Faustyna, żeby zobaczyć tych ludzi tak, jak mnie Jezus zobaczył, bo oni przegrali w walce o miłość. Każdy z nas przegrywa w walce o miłość i potrzebuje być odziany tą szatą.

Drugi wymiar miłosierdzia, określany słowem rahamim (od rehem – łono matczyne), wpisany jest w liturgię Słowa. Bóg zachowuje się tu bowiem jak mama, czyli kocha nas miłością dostosowaną, adekwatną do tego, czego potrzebujemy. (…)

bp Artur Ważny

ANDERS I MARIA
czyli o tym, że samoloty spadają, rabusie napadają,
a ostatnie słowo i tak należy do Boga.

(1)

Katastrofa szwedzka…

Ta historia jest jak dobry film grozy: zaczyna się trzęsieniem ziemi, a potem napięcie rośnie. 27 grudnia 1991 roku samolot rejsowy linii Scandinavian Airlines wystartował ze Sztokholmu do Warszawy. Na jego pokładzie znajdowało się 129 pasażerów, wśród nich niejaki Anders, który zdążył już nieco poznać Polskę, gdy w latach 80. jego matka organizowała pomoc dla naszego kraju. I właśnie teraz Szwed Anders leciał do Warszawy. Ale nie doleciał. Zaledwie 15 km od lotniska oba silniki samolotu uległy awarii. Pilot skierował maszynę na pokrytą śniegiem niewielką leśną polanę za miastem. Gdy tylko pozbawiona pędu maszyna gruchnęła na zamarzniętą ziemię, kadłub rozpadł się niczym ołówek na trzy części. Żona Andersa, Maria, czekała na telefon z Warszawy, ale czas mijał, a jej mąż nie dzwonił. Kiedy pełna złych przeczuć zadzwoniła w końcu na lotnisko, usłyszała tylko komunikat: Brak informacji o tym locie. O katastrofie dowiedziała się wkrótce z mediów. Lot 751 miał niecodzienny finał: wszyscy jego uczestnicy ocaleli. Po powrocie do domu Anders obiecał Marii, że po każdym locie będzie dzwonił, gdy tylko dotrze do hotelu.

…i katastrofa polska

W pierwszy dzień wiosny 2014 roku Szwed znów poleciał do Warszawy. I znowu nie zadzwonił. Zaniepokojona Maria zaczęła szukać wiadomości na stronie internetowej lotniska. Znalazła tylko komunikat: Brak informacji o tym locie. Tym razem katastrofa miała miejsce w centrum Warszawy, tuż przy hotelu: Anders został napadnięty i ogłuszony. Stracił dokumenty, pieniądze, telefon i zamiast w hotelu wylądował z poharataną głową w szpitalu.

Akurat tego dnia wjechałem rowerem pod samochód i trafiłem na szpitalny oddział ratunkowy. Wkrótce trafił tam Szwed. Miał szczęście: ze wszystkich pacjentów SOR-u tylko my dwaj byliśmy trzeźwi. No i miałem telefon, na widok którego bardzo się ucieszył. Zadzwonił do domu, zamieniliśmy parę zdań, a potem każdy z nas poszedł w swoją stronę. Wyglądało na to, że to koniec znajomości.

Święta szwedzka…

Trzy lata później Szwed odezwał się znowu. – Szanowny Panie, będę w Warszawie w Niedzielę Palmową, chciałbym pójść razem z Wami do kościoła. Pamiętam z ostatniej wizyty w Polsce, że to dla Was ważny dzień. Po Mszy poszliśmy do restauracji. Na „Dzień dobry” Anders wręczył nam osobliwy prezent: obrazek z siostrą zakonną. O! Szwed-katolik – pomyśleliśmy sobie. Siostra Maria Elżbieta Hesselblad – opowiadał – to druga szwedzka święta po Brygidzie. Wręczając obrazek zażartował: – Muszę na nią uważać, bo już jednego pastora nawróciła! Wszyscy moi krewni byli bardzo oddanymi baptystami w drugim lub trzecim pokoleniu; nic dziwnego, że w wieku 16 lat wyznałem wiarę i zostałem ochrzczony. Zanim skończyłem 20 lat odczułem wezwanie, by służyć jako misjonarz. Wtedy, w restauracji po raz pierwszy rozmawiałem z katolikami, którzy bardzo przypominali mi ewangelików (zaangażowanie, publiczne wyznawanie wiary, osobiste życie modlitewne, studiowanie Pisma Świętego). No i zrobiły na mnie wrażenie te wielkie palmy w kościele! (…) Cdn.

Świadectwo Andersa i Marii spisał

Wojciech Walendowski

LECTIO DIVINA I LECTIO MISERICORDIA W ŻYCIU SIOSTRY FAUSTYNY

(2)

Nicią przewodnią życia Siostry Faustyny była tajemnica miłosierdzia Boga. Charyzmat głębokiego poznania miłosierdzia Boga, który otrzymała, sprawił, że potrafiła na całą historię zbawienia i na wszystko, co Bóg uczynił i czyni w świecie, i w jej osobistym życiu, patrzeć przez pryzmat największego przymiotu Boga, jakim jest Jego miłosierdzie. Tym właśnie jest lectio misericordia. W jej duchowym doświadczeniu możemy więc zauważyć pewną prawidłowość. Otóż, poszczególne etapy lectio divina przechodziły niejako w lectio misericordia. To przejście odbywało się na drodze modlitwy słowem Bożym, którą Siostra Faustyna praktykowała, jak również na drodze mistycznej, na której otrzymywała wlane poznanie, stąd widziała więcej niż my. Oczywiście, to, co słyszała i zapisała na temat Bożego miłosierdzia, nie jest nową prawdą. To wszystko już zostało powiedziane w Biblii. Ona jednak opowiada o tym w bardzo prosty sposób i na podstawie osobistego doświadczania, co sprawia, że każdy człowiek, biorący do ręki jej pisma, może także dzięki tej lekturze głębiej czytać Biblię i poznawać w niej Boga bogatego w miłosierdzie.

Lectio misericordiae: Odczytanie miłosierdzia Boga w historii zbawienia

Siostra Faustyna często rozważała, co Bóg uczynił dla zbawienia przy stwarzaniu, co uczynił i cierpiał w odkupieniu i co gotuje nam w chwale wiecznej. Owocem tego są jej głębokie refleksje nad dziełem stworzenia świata, ludzi i aniołów, nad tajemnicą wcielenia, dziełem odkupienia oraz nad darem życia wiecznego. Charakterystyczne jednak i wyjątkowe w nich jest to, że w całej historii zbawienia odczytała wielkie dzieło Bożego miłosierdzia.

Kiedy otwierała księgą stworzenia, zadziwiała się, że Bóg, który jest szczęściem sam w sobie i nie potrzebuje do tego szczęścia żadnych stworzeń, to jednak z niezgłębionego miłosierdzia swego powołuje do bytu stworzenia. Przepaść miłosierdzia dostrzegała we wcieleniu Słowa, także w dziele odkupienia i poznała, że w tych dwóch wydarzeniach zbawczych ten przymiot Boga objawia się najbardziej (Dz. 180). W rozważaniu nad tajemnicą męki i śmierci Jezusa odkrywała, że Jezus mógł zbawić nas jednym westchnieniem, a wszystkie Jego cierpienia są jedynie dziełem miłosierdzia Jego i niepojętej miłości do nas (Dz. 1747). (…)

s. Miriam Janiec ISMM

W BLASKU MIŁOSIERDZIA Czym jest jałmużna? Czy tylko ofiarowaniem grosza i chleba, czyli tego, co trzeba do ziemskiej egzystencji?

Co przychodzi na myśl, jako pierwsze skojarzenie, kiedy pojawia się słowo „jałmużna”? Prawdopodobnie jest to obraz kogoś, kto daje żebrzącemu pieniądze czy też coś do jedzenia. Tak oczywiście bywa i taka sytuacja z życia wzięta jest pewnym obrazem symbolicznym, który jednak jest absolutnie niewystarczający do wyrażenia w pełni tego, czym jest jałmużna. Odpowiedź na zawarte w tytule pytanie można przedstawić w trzech punktach.

Co można ofiarować jako jałmużnę?

Jałmużnę stanowi dobro zarówno materialne, jak i niematerialne. W pierwszym przypadku będą to pieniądze oraz różnego rodzaju rzeczy, które służą zaspokojeniu potrzeb człowieka głodnego, chorego, pozbawionego domu, itd. Kościół od samego swojego początku wykazywał tego rodzaju troskę. Przykładem niech będzie świadectwo, jakie w tej sprawie składa św. Paweł o chrześcijańskiej wspólnocie Koryntian, śpieszących z pomocą ubogim w Jerozolimie (por. 2 Kor 8-9).

Jałmużna nie ogranicza się bynajmniej do darów materialnych. Człowiek ma przecież tysiące potrzeb różnego rodzaju, związanych z jego życiem intelektualnym, uczuciowym, religijnym i każdego innego typu obszaru życia wewnętrznego. Dzieje Apostolskie podają piękny przykład obdarowania chromego od urodzenia, który prosił codziennie o jałmużnę przy bramie świątynnej. Widząc go Piotr wraz z Janem, powiedział, że nie ma srebra ani złota, ale daje mu to, co otrzymał od Chrystusa i kazał mu wstać. Tak też się stało, bo człowiek ten natychmiast doświadczył cudownego uzdrowienia i zaczął chodzić (por. Dz 3,1-8).

Kościół na przestrzeni lat wypracował katalog różnych uczynków miłosiernych co do duszy i co do ciała. Obfitowało w nie życie św. Faustyny. Jednym z nich jest zdarzenie, które tak opisała: W pewnej chwili, kiedy przyszłam do celi, a byłam tak bardzo zmęczona, że musiałam chwilę wpierw spocząć, nim się zaczęłam rozbierać, a kiedy byłam już rozebrana, jedna z sióstr prosi mnie, żebym przyniosła jej gorącej wody. Pomimo zmęczenia ubrałam się prędziutko i przyniosłam wody, jakiej sobie życzyła, chociaż od kuchni do celi było spory kawałek, a błoto pod kostki (Dz. 285).

Innym przykładem była modlitwa św. Faustyny w intencji dusz czyśćcowych, którą Pan Jezus określił mianem jałmużny ducha (por. Dz. 1226). Wszystkie rodzaje uczynków miłosiernych wpisują się w postulat Jezusa, aby czynić „miłosierdzie ducha”, co zapisała św. Faustyna w swoim „Dzienniczku” dla wszystkich ludzi, aby praktykować miłosierdzie w jakikolwiek sposób (por. Dz. 1317). Wyrazem tej wskazówki może być myśl św. Teresy z Lisieux: Gdy Boski Mistrz mówi mi, abym dawała każdemu proszącemu i abym pozwalała brać ze swego, bez żadnego zwrotu, myślę, że chodzi Mu nie tylko o dobra ziemskie, lecz również o dorobek ducha.

Z jakim nastawieniem należy czynić jałmużnę?

Wraz z tym, „co” się ofiarowuje jako jałmużnę, niemniej ważne jest nastawienie serca darczyńcy. Przykład ubogiej wdowy jest wymownym tego przykładem. Kobieta, która dała do skarbony świątynnej tylko dwa pieniążki, co znaczy ‑ w sensie materialnym i w stosunku do potrzeb tamtego miejsca – prawie tyle co nic, dała jednakże najwięcej. Wszyscy bowiem wrzucali na ofiarę Bogu z tego, co im zbywało; ta zaś z niedostatku swego wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie (Łk 21,4). Jezus zachęca do jałmużny, ale tak udzielanej, aby nie rodziła w sercu próżnej chwały i aby nie była czyniona na pokaz (por. Mt 6,2-4). (…)

ks. Wojciech Rebeta

SPOTKANIA Z PIELGRZYMAMI

Grzegorz Czerwicki, mąż, ojciec dwójki dzieci, aktywny ewangelizator, zwłaszcza w środowiskach więziennych, duszpasterskich, edukacyjnych, autor (wraz z żoną) porywającej książki pt. „Nie jesteś skazany”.

Wolność daje tylko nasz „Przyjaciel”

 Jest Pan częstym gościem w łagiewnickim Sanktuarium. Co Pana tu przyciąga?

W Łagiewnikach staram się być zawsze, kiedy jestem w Krakowie. To bardzo ważne dla mnie miejsce. Odwiedzam mojego „Przyjaciela” i dziękuję Faustynie, którą w więzieniu nazywałem swoją świętą kumpelą za całą masę niezwykłych rzeczy, które mnie spotkały, zwłaszcza za spotkanie z babcią po 21 latach i to, czego się od niej dowiedziałem o wstawiennictwie św. Faustyny w moim nawróceniu.

Ta historia z babcią do dziś mnie zadziwia… W więzieniu doszła mnie wieść, że moja babcia umarła. Miała już swoje lata, więc mnie to nie zdziwiło. Po wyjściu na wolność pojechałem do Nowej Huty, na osiedle, gdzie mieszkała babcia, jedyna wierząca osoba w naszej rodzinie. Nie pamiętałem adresu, ale skojarzyłem, która to klatka i drzwi. Zapukałem do drzwi… i otworzył mi mój kuzyn, który robił remont mieszkania. Nie poznał mnie, ale po dłuższej chwili skojarzył. Okazało się, że babcia żyje! Miała 99 lat, ale żyła. Przebywała u swojej córki. Nie mogłem w to uwierzyć. Poprosiłem o możliwość spotkania z nią. Była po wylewie, ale wciąż sprawna, poza smutnym faktem, że straciła wzrok.

Kiedy stanąłem przed drzwiami mieszkania babci, była mroźna zima. Miałem 31 lat, w ręce trzymałem bukiet. Nie widziałem babci 20 lat… Nogi mi drżały. Moja dziewczyna Renia była ze mną, co bardzo dodawało mi otuchy. Oczekiwałem najgorszego. Że mnie babcia zwyzywa, że oskarży mnie o całe to zło, które kiedyś wyrządzałem innym. Że nie będzie mnie chciała widzieć. Miała do tego prawo… Weszliśmy. Na łóżku leżała drobniutka, siwiutka staruszka, ledwo poznałem w niej babcię, która w mojej pamięci zapisała się jako raczej postawna kobieta. – Kto to przyszedł? – zapytała dość głośno, błądząc oczami. – To twój wnuk, syn Bogdana, Grzesiek – odpowiedziała ciocia, która opiekowała się babcią. – Mama może Cię nie pamiętać, tyle czasu minęło – zwróciła się do nas. – Grzesiu? Grzesiu… Niemożliwe! – prawie wykrzyknęła babcia drżącym głosem. Chciałbym sensownie opisać to spotkanie, ale nie bardzo umiem. Ciężko ogarnąć słowami tyle emocji. Ryczałem ja, płakała babcia, ściskając mnie z całych sił i całując po głowie i rękach. Spotkałem babcię. Jak bardzo się myliłem, oczekując linczu… Babcia zaczęła opowiadać. Wcale mnie nie nienawidziła. Mówiła, że przez wiele lat przychodziła pod więzienie, gdzie siedziałem, i modliła się za mnie. Że wierzyła. Że ufała. Że miała nadzieję i że nigdy mnie nie skreśliła. Nigdy! Nie mogłem w to uwierzyć. Nic o tym nie wiedziałam! Wtedy byłem przekonany o całkowitej samotności, a tymczasem cały czas był ktoś, komu na mnie zależało, kto o mnie walczył… – Coś Ci pokażę, podejdź bliżej – powiedziała do mnie w momencie, jak mieliśmy się zbierać do wyjścia. Usiadłem bliżej i ponownie wziąłem ją za rękę. – Widzisz, kiedy modliłam się za ciebie, w szczególny sposób prosiłam jedną osobę o pomoc i wstawiennictwo za tobą. Babcia pociągnęła za łańcuszek, który miała na szyi i wyciągnęła spod koszuli dość duży medalik, który na nim wisiał. – Zobacz, to ją cały czas prosiłam o pomoc dla ciebie. Cały czas, na okrągło. Mam nadzieję, że pomogła. Na medaliku był wizerunek św. Faustyny.

Kiedy przyjeżdżam do Łagiewnik zawsze się uśmiecham, bo tu mogę z bliska porozmawiać z „Przyjacielem” i moją Świętą. (…)

Za rozmowę dziękuje s. M. Faustia Szabová ISMM

ŚWIADECTWA

Odwiedziny „Znajomej” na oddziale covidowym

Mam 58 lat. Od trzech lat jestem wdową. W listopadzie 2020 roku zaraziłam się koronawirusem. Początkowo miałam tylko podwyższoną temperaturę, ale mój stan pogarszał się. Ponieważ mieszkam sama i od dzieciństwa choruję na astmę, czułam, że dzieje się ze mną coraz gorzej i w nocy wezwałam karetkę. Przetransportowano mnie do szpitala. Wykonano TK i okazało się, że mam obustronne zapalanie płuc covidowe i jest zajęte ponad 50% płuc. Podłączono mnie pod tlen i kroplówkę. Mimo intensywnej terapii mój stan pogarszał się. Miałam trudności z oddychaniem.   Po trzech dobach walki, jaką toczyłam, czułam że przegrywam. Serce było coraz bardziej słabe, a nerki stawały się niewydolne.

W nocy z 20 na 21 listopada zaczęłam bardzo modlić się do Pana Jezusa o śmierć. Ból w klatce piersiowej był już nie do wytrzymania, walczyłam o każdy oddech. W pewnym momencie zobaczyłam przed sobą obraz „Jezusa płaczącego nad Jerozolimą”. (Jest to obraz, który znalazłam po śmierci męża na śmietniku. Po oczyszczeniu powiesiłam go w sypialni). Obraz zaczął przybliżać się do mnie i w pewnym momencie zajmował całą przestrzeń wokół mnie. Łzy zalewały mi maskę tlenową, gdy błagałam Jezusa, żeby mnie już zabrał, bo cierpienie było nie do zniesienia. Wówczas zauważyłam, że dłoń Jezusa zbliża się powolutku do mnie. Ja również uniosłam dłoń. Poczułam lekki powiew wiatru. Napływał jakby zza obrazu i wiedziałam, że tam chcę podążać. Za tym świeżym powiewem. Wprawdzie byłam podłączona do kroplówki i do tlenu, ale byłam szczęśliwa, że moja modlitwa została wysłuchana i zaraz będę uwolniona, i Pan Jezus zabierze mnie.

Gdy nasze dłonie prawie dotknęły się, kątem oka, po lewej stronie zobaczyłam w oddali moich dorosłych już synów ( 38 i 32 lata) i moją kochaną mamę. Patrzyli na mnie ze smutkiem. I nagle dotarło do mnie, o co proszę. O śmierć?!!! Pomyślałam – o co ja proszę? A co z moimi synami i mamą? Jak mogłabym im to zrobić! Przecież mojej mamie pękło by serce, jakby miała mnie pochować. A synowie? O Panie, oni tak mało cię jeszcze znają, przecież jestem im potrzebna, żeby pomóc im zaprzyjaźnić się z Tobą. Błagam zachowaj mnie przy życiu…

Usnęłam. Nie wiem, po jakim czasie przebudziłam się. Była ciągle noc. Czułam, że mam wysoką gorączkę. Byłam cała zlana potem. Poduszka, prześcieradło i kołdra również były całe mokre. Leżałam na oddziale covidowym i nie było opieki na każde przywołanie. Osoby z personelu medycznego były zabezpieczone w kombinezony i maski, i wchodziły na oddział 4-5 razy na dobę. Wykonywały przy każdym chorym niezbędne zabiegi i wychodziły. Czułam ogromny ciężar w klatce piersiowej. Nie mogłam odkaszlnąć, bo ból był okropny. I wówczas przyszła mi na myśl Siostra Faustyna. Myślałam – jestem w Łodzi, niedaleko miejsc, którymi ona chodziła. Oddychała tym samym powietrzem. Przecież ona też była chora na płuca!!! Cierpiała! Zaczęłam modlić się do niej i chwilę potem dostrzegłam ją. Stała po mojej lewej stronie przy łóżku (tam gdzie wcześniej synowie i mama). Była w czarnym habicie i patrzyła na mnie. – Błagam Cię, Faustyno, idź do Pana i wstaw się za mnie. Wyproś dla mnie zdrowie. Powtarzałam te słowa wiele razy. A na koniec poprosiłam, żeby nakryła mnie swoim habitem jak kołderką, bo było mi bardzo zimno. Czułam, jak bierze mnie pod swój habit i otula jak skrzydłami. Zasnęłam. Gdy obudziłam się było już jasno. Był ranek. Przespałam poranną pierwszą wizytę pielęgniarek. Czułam się odrobinę lepiej.

 Na sali wraz ze mną była jeszcze jedna chora, pani Jadzia (78 lat). Była po zabiegu kardiologicznym. Nie wstawała, była cewnikowana. Miała aparat słuchowy. Mimo tego starała się mi pomóc jak mogła. Gdy przebudziłam się ona uśmiechnęła się do mnie i powiedziała:

Pani Małgoniu, gdy pani spała, była tu pani znajoma.

Tak? – spytałam zdziwiona

Weszła i stanęła koło pani łóżka. Miała długi, gruby warkocz, taki jasny, pszeniczny i miała zarzucony na ramiona niebieski sweterek.

Ale pani Jadziu, jak to? Nie miała kombinezonu ani maski na twarzy? – niedowierzałam.

Nie, nie miała. Stała i patrzyła, jak pani śpi. A potem uniosła rękę, jakby chciała panią obudzić, ale nie dotknęła pani, tylko odwróciła się i wyszła. Nawet na mnie nie spojrzała.

Aha! – przytaknęłam, bo nie byłam w stanie nic powiedzieć. Wówczas zadzwoniła do mnie moja siostra. Opowiedziałam jej całą tę rozmowę z panią Jadzią. Siostra poprosiła, żebym pokazała pani Jadzi zdjęcie, które ona zaraz mi wyśle. Gdy pokazałam pani Jadzi zdjęcie i zapytałam, czy to ta znajoma była nad ranem u mnie, ona odpowiedziała z uśmiechem:

Oj tak! Tak to ta! Był to znany portret siostry Faustyny z Ostrówka, gdy jeszcze była przed wstąpieniem do zakonu, czyli Heleny Kowalskiej. Mój stan z godziny na godzinę poprawiał się. Lekarz podczas obchodu powiedział, że otarłam się o śmierć i rozważał, czy podłączyć mnie pod respirator, bo parametry były coraz gorsze i mój stan był bardzo zły. Po dwóch tygodniach było już ze mną na tyle dobrze, że zostałam wypisana ze szpitala. Pół roku później miałam robione badania (spirometrię, prześwietlenie płuc, tomograf i inne) i lekarz pulmonolog była bardzo zdziwiona, że po tak ciężkiej chorobie nie zostało prawie żadnych zmian. Dziękuję Ci, święta Faustyno. Chwała Panu.

M. W. z Łodzi

Wiarygodność świadectwa potwierdził proboszcz parafii św. Marka Ewangelisty w Łodzi o. Maciej Plewka CSsR.