kwiecień, maj, czerwiec 2020 

 Wybrane tematy:

SPOTKANIA ZE ŚWIĘTĄ FAUSTYNĄ

Od kilku lat zajmuję się oprowadzaniem pielgrzymów po Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach, ale pierwszy raz spotkałam osobę, do której wielokrotnie przychodziła św. Siostra Faustyna. Tą osobą jest Sylvano Toso, Włoch, który wiele lat mieszkał w Australii, gdzie pracował jako międzynarodowy konsultant biznesowy. Obecnie jest na emeryturze, z żoną mieszka w Weronie i cieszy się wnukami. Jest gorliwym apostołem Bożego Miłosierdzia.

Co Pana sprowadziło do sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach?

Było moim wielkim marzeniem, aby przyjechać tutaj, gdzie spędziła tak ważny czas w swoim życiu i gdzie umarła św. Faustyna. Kiedyś jej w ogóle nie znałem, ale ona zaczęła do mnie przychodzić i przez to doświadczenie przeżyłem bardzo mocne nawrócenie. Bóg okazał mi wielką łaskę, bo byłem bardzo daleko od Niego. Dzięki św. Faustynie jestem nowym człowiekiem. Musiałem więc przyjechać tutaj, żeby zobaczyć to miejsce, gdzie żyła i zmarła. I czuję, że ona ciągle tutaj jest! Obecnie mieszkam we Włoszech, w Weronie, ale w sercu czuję, że przecież tutaj – w Sanktuarium w Krakowie-Łagiewnikach – jest mój dom! Minęło już 11 lat, kiedy św. Faustyna po raz pierwszy przyszła do mnie w Australii i sprawiła, że całkowicie zmieniło się moje życie. 

Jak to uczyniła?

Kiedyś wcale jej nie znałem. Mieszkałem wówczas w Australii, gdy pewnej nocy po raz pierwszy przyszła do mnie. Było to w listopadzie, w piątek o godzinie drugiej w nocy. Wtedy nie mogłem spać, bo cały czas chodziła mi po głowie jakaś nieznana melodia i starałem się sobie przypomnieć, co to za melodia, z jakiej pieśni… I nagle zobaczyłem, że w moim pokoju jest jakaś siostra zakonna i przepięknie śpiewa właśnie tę pieśń: Kyrie eleison, co znaczy: Panie, zmiłuj się. Towarzyszył jej jakiś chór, którego jednak nie widziałem. Bardzo mnie to zdziwiło, ale ponieważ była noc, zasnąłem. Rano byłem ciekawy, czy znajdę gdzieś nutki do tej pieśni. Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu nuty tej pieśni: Kyrie eleison, którą wyśpiewała ta zakonnica, a potem zniknęła, leżały na biurku. Nic z tego nie rozumiałem. Po kilku miesiącach trafiłem na książkę: „Mercy my mission. Life of Sister Faustina H. Kowalska” i wówczas rozpoznałam tę siostrę, która do mnie przyszła w nocy, że to była św. Faustyna! Zobaczyłam jej zdjęcie w tej książce, więc ją kupiłem i zacząłem czytać.

Święta Faustyna zaczęła nadal do mnie fizycznie przychodzić, rozmawiać ze mną, a ja nie wiedziałem, jak to się dzieje, bo przecież byłem świadomy, że ona już umarła. (…)

Za spotkanie i rozmowę dziękuje

s. M. Faustia Szabova ZMBM

MIŁUJĄCA RĘKA BOGA W CODZIENNOŚCI

(3)

Na spotkanie w sprawie pracy do szkoły katolickiej pojechałam nowym samochodem. Czułam się wyjątkowa i nie umiem tego opisać, bo wypożyczony samochód miał niespotykany kolor: fioletowy. Czułam jednocześnie jakąś nadzwyczajną opiekę, która wywoływała u mnie niezwykłe poczucie bezpieczeństwa…

Po tych wszystkich przeżyciach następnym krokiem z mojej strony było kupienie „Dzienniczka” św. Siostry Faustyny. I zaczęło się czytanie… Muszę tutaj zaznaczyć, że lektura pochłonęła mnie całkowicie i towarzyszyła mi przez kilka następnych miesięcy. Kiedy zaczęłam czytać „Dzienniczek”, a zwłaszcza wprowadzenie, w którym zostało objaśnione znaczenie kolorów bladego i czerwonego, nie miałam już wątpliwości, że szkoła, do której starałam się o przyjęcie, nie jest przypadkowa, bowiem kolor czerwony obok Eucharystii może symbolizować także nowe „przymierze” Boga z człowiekiem zawarte we krwi Chrystusa. W każdym razie dla mnie był to bardzo konkretny i wyraźny znak, który utwierdził mnie w przekonaniu, że to, co się dzieje w naszym życiu, nie jest tylko dziełem przypadku, ale jest to jakiś Boży plan, w którym pojawiła się św. Siostra Faustyna… Zatem miało nastąpić nowe „przymierze” w pracy i nowe „przymierze” w moim życiu… Tak też się stało. Z dniem 1 września podjęłam równoległą pracę w szkole katolickiej.

Lektura „Dzienniczka” uświadomiła mi również jeszcze jedną rzecz. Kiedy przeczytałam kalendarium życia św. Siostry Faustyny, zrozumiałam, że data naszego ślubu to dzień, w którym kościół obchodzi rocznicę urodzin i chrztu św. Siostry Faustyny. W 2005 roku była to 100 rocznica… Tak więc ona była z nami od samego początku, tylko nie mieliśmy o tym pojęcia… A daty przecież sami nie wybieraliśmy…

Kiedy tak zastanawiam się, które słowa z „Dzienniczka” św. Faustyny najbardziej mnie poruszyły, przychodzą mi na myśl dwa fragmenty, które prawidłowo można odczytać tylko w kontekście bezgranicznego zaufania Jezusowi. Pierwsze słowa Pan Jezus skierował do Siostry Faustyny podczas widzenia w jej celi w klasztorze w Płocku. To poruszająca obietnica i nagroda dla tych, którzy będą czcić Jego wizerunek namalowany na obrazie. To bezgraniczna nadzieja dla każdego człowieka, który już tu na ziemi, każdego dnia może przygotowywać się na spotkanie z miłującym Bogiem… Obiecuję, że dusza, która czcić będzie ten obraz, nie zginie. Obiecuję także, już tu na ziemi, zwycięstwo nad nieprzyjaciółmi, a szczególnie w godzinę śmierci. Ja sam bronić ją będę jako swej chwały (Dz.48).

Jednak najbardziej wstrząsające dla mnie pozostają te słowa Pana Jezusa: Czyń, co chcesz, rozdawaj łaski, jak chcesz, komu chcesz i kiedy chcesz (Dz. 31). Patrząc na wszystkie wydarzenia, które miały miejsce od dnia naszego ślubu i które dzień po dniu odczytywaliśmy jako nieprzypadkowe, wiemy i czujemy głęboko, że św. Siostra Faustyna przez swoje najczystsze pragnienie miłości do Boga, jaką jeszcze żadna dusza Go nie kochała, została przez Niego wywyższona do chwały świętości. Zaufała Bogu bez reszty. Otrzymała wszystko… Z jakiegoś powodu pozwoliła nam poczuć miłującą rękę Boga w naszej codzienności… To właśnie jej wola, jej wybór i jej moc, której udzielił jej sam Jezus Chrystus. (…)

Małgorzata i Mariusz

W BLASKU MIŁOSIERDZIA

Na czym polega okazywanie miłosierdzia względem siebie samego?

Przykazanie miłości bliźniego wyraźnie podkreśla, że mamy miłować bliźniego jak siebie samego. Wynika z tego, że obowiązuje nas także rozumna miłość wobec siebie. Jeżeli miłość świadczona bliźnim ma kształt miłosierdzia, to taką samą postać powinna mieć miłość w stosunku do siebie. Obowiązuje nas więc miłosierdzie wobec siebie. Jest ono naszą powinnością. W okazywaniu tego miłosierdzia sobie samemu nie chodzi jednak o pobłażanie sobie i zwalnianie się z umartwienia zewnętrznego i wewnętrznego. Umartwienie pomaga bowiem w uzyskaniu czystości serca, będącej wzniosłym aktem cnót udoskonalonych darami, podniesionymi przez Chrystusa do rangi błogosławieństwa. Nie należy również w sposób bardzo płytki pojmować uczynków miłosierdzia w odniesieniu do siebie.

Chodzi przede wszystkim o sprawiedliwe wzięcie pod uwagę sprawy udoskonalenia miłości, aby i w stosunku do nas owocne było odkupienie, abyśmy uratowali i zbawili swą duszę, abyśmy pozwolili Bogu na zrealizowanie w nas planów, którymi byłaby uwielbiona Trójca Święta.

Aby prawidłowo praktykować miłosierdzie wobec siebie samego, potrzebne jest ustalenie osobistego rozumnego celu życia. Wyraża się to poprzez pełną miłości troskę o siebie, o swój los oraz stanowi nawiązanie do trapiących nas pytań, podjęcie cierpienia wywołanego poczuciem niedoskonałości, kryzysami przyjaźni, poczuciem nieobecności Boga w codzienności życia, niewypełnieniem miłością, mimo że Bóg obejmuje w sposób nadprzyrodzony całą osobę ludzką.

Każdy człowiek potrzebuje i oczekuje miłosierdzia, zwłaszcza wtedy gdy obciąża go grzech. To miłosierdzie polega na rozumnym, a więc sprawiedliwym i pełnym wyrozumiałości wyciągnięciu samego siebie z grzesznych przywiązań, nałogów. Umieć nie załamać się, zaufać miłości i Bogu, wyjść z grzechu na drogę działań godnych człowieka, to jest okazanie miłosierdzia wobec siebie. Miłosierdzie, które nie zamyka oczu na prawdę, lecz właśnie ze względu na prawdę pomaga naszej cierpiącej miłości prostować drogi, realnie prowadzące do nieutracalnego przedmiotu miłości, tam gdzie kierują nas nieskończone pragnienia całej osoby ludzkiej.

Miłosierdzie wobec siebie samego jest poszerzeniem spojrzenia na obecne w naszej codzienności fakty, jest ich stwierdzeniem i oceną na korzyść człowieka. To dzięki miłosierdziu okazywanemu sobie samemu możliwa jest w naszym życiu pokora, warunkująca żal, a poprzez niego powrót do drogi autentycznej miłości. Dzięki takiej ocenie człowiek może powstać z upadku i pójść dalej we właściwym kierunku, na nowo podejmując trud stawania wobec przeciwności i niebezpieczeństw życia. Takie pójście ku miłości wymaga jednak uwolnienia się od wszystkiego, co wstrzymuje w drodze.

Być miłosiernym wobec samego siebie, to nie uzależniać własnego postępowania od innych. Gdy sobie i bliźnim przebaczamy, jesteśmy miłosierni. (…)

ks. Piotr Szweda MS

SPOTKANIA Z PIELGRZYMAMI W ŁAGIEWNIKACH

Mamy do spełnienia szczególną misję

Fadi Shehadeh, maronita. Pochodzi z Hadchit na północy Libanu, mieszka w starożytnym mieście Wytnos, 37 km od Bejrutu, zna kilka języków, podobnie jak jego siostry i bracia. Pracował w korporacji w USA, obecnie w rodzinnej firmie translatorskiej, założonej przez jego ojca.

(…)    Powiedział Pan, że Liban to jest przestrzeń harmonijnego wspóistnienia ludzi różnych religii. Jaką rolę w tym procesie może odegrać orędzie Miłosierdzia przekazane św. Siostrze Faustynie?

Orędzie Jezusa Miłosiernego jest podyktowane miłością Boga i skierowane do wszystkich, bo On wszystkich ludzi stworzył i kocha ich. Chce na wieczność ocalić każdego człowieka. Do św. Faustyny powiedział, że z liczby zbawionych nikogo nie wyłączył. Jeśli żyjemy orędziem Jego miłosierdzia, to jesteśmy życzliwie nastawieni do innych ludzi, pomagamy im w potrzebie… A ten język miłosierdzia jest zrozumiały dla wszystkich. Dzięki miłości miłosiernej wszystko jest możliwe, nawet to, co po ludzku jest bardzo trudne do osiągnięcia, jak harmonijne życie z ludźmi nie tylko tego samego wyznania czy kultury.

Za waszymi granicami, w Syrii, toczy się wojna. Jej skutki odczuwane są także w Libanie. Macie wielu Syryjczyków, którzy schronili się w waszym kraju.

Półtora miliona Syryjczyków przybyło do Libanu. Traktujemy ich z miłością, pomagamy im, modlimy się, by mieli szansę wrócić do swojego kraju, gdy nastanie pokój. Ale dbamy też o własną tożsamość. Wcześniej w moim kraju było 42 procent katolików, po fali uchodźców z Syrii, a wcześniej uchodźców z Palestyny (od 1948 roku) liczba chrześcijan znacznie się zmniejszyła. Jak Jezus powiedział, że musimy być łagodni jak gołębie, ale sprytni jak węże. Musimy więc kochać tych, którzy przybywają do Libanu, ale też patrzeć, co się dzieje z naszym krajem, dbać o naszą kulturę i wszystko, co składa się na naszą tożsamość.

Czy głoszenie orędzia Miłosierdzia, które zostało zapisane w „Dzienniczku” św. Faustyny ułatwia prowadzenie dialogu z wyznawcami innych religii czy ludźmi mającymi inny światopogląd?

Zdecydowanie tak. Mówiliśmy wcześniej o prowadzeniu dialogu w tym języku, jakim jest miłosierdzie świadczone na co dzień potrzebującym. Takie świadectwo życia w duchu miłosierdzia jest najmocniejszym argumentem w każdym dialogu. Jest jeszcze coś albo lepiej powiedzieć Ktoś, kto nas jednoczy – to Matka Boża. Wspólnie z muzułmanami świętujemy Zwiastowanie Najświętszej Maryi Panny. Maryja prowadzi nas do jedności i Ona tę jedność buduje między nami.

Jak u maronitów wygląda kult Miłosierdzia Bożego w formach przekazanych przez św. Siostrę Faustynę?

Oddani maronici praktykują wszystkie formy kultu, które Jezus przekazał św. Faustynie. Czczą obraz Jezusa Miłosiernego, obchodzą święto Miłosierdzia Bożego w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, odmawiają Koronkę do Miłosierdzia Bożego, praktykują modlitwę w chwili konania Jezusa na krzyżu (Godzina Miłosierdzia) i szerzą cześć Miłosierdzia Bożego w możliwy dla siebie sposób. Moja mama praktykuje te wszystkie formy nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego. Prawie w każdym kościele w Libanie jest obraz Jezusa Miłosiernego i we wspólnotach parafialnych uroczyście obchodzimy święto Miłosierdzia. (…)

Za rozmowę dziękują:

s. M. Elżbieta Siepak ZMBM i s. M. Vianneya Dąbrowska ZMBM

ŚWIADECTWA

Bez Ciebie nic nie mogę…

Wyszłam za mąż w wieku 37 lat. Wraz z mężem pragnęliśmy mieć dziecko, więc od razu zaczęły się starania, niestety bezskuteczne. Wizyty specjalistyczne, leczenia… nie dawały rezultatu, więc mąż z czasem zaczął mnie zmuszać do poddania się zabiegowi sztucznego zapłodnienia. Doszły też inne problemy: brak pracy, konflikty z rodzicami męża i siostrą. Moje małżeństwo było na krawędzi przepaści, czułam się samotna, niezrozumiana. W każdej wolnej chwili szukałam w internecie nowych świadectw, filmów, modlitw, sanktuariów. Aż pewnego dnia trafiłam na stronę: www.faustyna.pl. Przeczytałam „Dzienniczek” i „przywłaszczyłam” sobie piękne zdanie, które powtarzałam w momencie utraty nadziei: O Boże mój, nadziejo moja jedyna, w Tobie położyłam ufność całą i wiem, że nie będę zawiedziona. Wpatrywałam się często w obraz Jezusa Miłosiernego, aby żebrać pomocy. Jednak brak porozumienia z mężem i ciągle kłótnie doprowadziły do tego, że zgodziłam się pójść do Kliniki Sztucznego Zapłodnienia. Wiedziałam, że to nie podoba się Bogu. Szukając właściwej drogi, nadziei, przystąpiłam do spowiedzi świętej. Wierzyłam, że Jezus zakrył się spowiednikiem, ale że to On mnie spowiada. Obiecał mi, że przed grudniem czeka mnie niespodzianka, ale muszę wierzyć, modlić się i absolutnie nie poddawać się sztucznemu zapłodnieniu. Po kilku miesiącach zaszłam w ciążę, nie czułam się dobrze. Doznałam wiele nieprzyjemności ze strony rodziny męża. Po 8 tygodniach poroniłam. Nie muszę opisywać, jak się czułam. Po tygodniu wielkiej rozpaczy sięgnęłam po różaniec. Po jego odmówieniu od razu poczułam, jak ból odchodzi, jak przemienia się. Ta zmiana była natychmiastowa. Z pomocą Bożego miłosierdzia odnalazłam spokój i nadzieję, chociaż przychodziły i momenty zwątpienia, rozpaczy. Bóg działał w moim życiu pomału i niezauważalnie.

Pewnej niedzieli na Mszy św. usłyszałam w sercu obietnicę Jezusa, że da mi dziecko, ale nie dla zasług moich modlitw, ale dlatego, że On tego chce. Poczęłam i urodziłam zdrowe dziecko w Nadzwyczajnym Jubileuszu Miłosierdzia Bożego i w dniu urodzin św. Siostry Faustyny Kowalskiej. Chciałabym dodać, że prosząc o dziecko, modliłam się tak: Jezu, bez Twojej pomocy nigdy nie zostaniemy rodzicami. Pracę w jakiś sposób znajdę sama, proszę obdarz nas dzieckiem. Bóg obdarzył nas wspaniałym synem. Pracy nie mogłam znaleźć bardzo długo. Wiedziałam, że Jezus chciał, abym zrozumiała, że bez Niego nic nie mogę. Przepraszałam Go za te słowa modlitwy, ale praca nie przychodziła. Na moją prośbę siostra zamówiła Mszę św. w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach w intencji znalezienia pracy. Po niecałej godzinie zadzwonił telefon z propozycją pracy. Jeszcze nie wiem, czy dam radę utrzymać się w niej, bo nie jest łatwo, ale chcę zawierzyć Jezusowi, niech się spełni wola Boża. Pamiętam, że często zadawalam Jezusowi pytanie: Jezu, czy Ty mnie kochasz. Dzisiaj czuję, że Jezus zadaje mi to samo pytanie: A czy Ty mnie kochasz? Tak, kocham Ciebie, Jezu, ale moja miłość nie jest tak doskonała jak Twoja. Pomimo otrzymanych łask dalej upadam, ale z Twoją pomocą podnoszę się. Moja wiara jest chwiejna, a Ty mnie umacniasz. Jak widzisz, bez CIEBIE nic nie mogę i nic nie potrafię. Dziękuję Ci za wszystkie otrzymane łaski.

Aneta