październik, listopad, grudzień 2022 

 Wybrane tematy:

WALNY ZJAZD CZŁONKÓW „FAUSTINUM”

Takie spotkania apostołów Bożego Miłosierdzia zrzeszonych w stowarzyszeniu „Faustinum” odbywają się co 5 lat. Mają one wyjątkowy charakter, bo nie chodzi w nich o formację, a taki cel mają zjazdy narodowe, kongresy, rekolekcje czy inne spotkania. Na walnym zjeździe, oprócz spotkania, ma miejsce podsumowanie pięcioletniej działalności Stowarzyszenia oraz wybór dwóch członków do jego zarządu. VI już Walny Zjazd Stowarzyszenia Apostołów Bożego Miłosierdzia „Faustinum” odbył się w dniach 17-18 czerwca 2022 roku w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. Wzięli w nim udział nie tylko jego członkowie z Polski, ale także ze Słowacji, Włoch, Hiszpanii i Niemiec.

Przełożona generalna m. Miriam Janiec – do tej pory przewodnicząca stowarzyszenia „Faustinum” – podkreślała, że obecność w tej wspólnocie zrodzonej z charyzmatu św. Siostry Faustyny, jest powołaniem do głoszenia światu orędzia Miłosierdzia świadectwem życia, czynem, słowem i modlitwą. Mówiła także o tym, że członkowie „Faustinum” są głęboko związani ze Zgromadzeniem Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia – macierzystym Zgromadzeniem Apostołki Bożego Miłosierdzia – gdyż uczestniczą w jego duchowości i jego apostolskiej misji. Dzięki kapłanom, osobom konsekrowanym i świeckim apostołom Bożego Miłosierdzia orędzie o miłosiernej miłości Boga dociera tam, gdzie jest ono najbardziej potrzebne i gdzie nie są w stanie – poza modlitwą – dotrzeć siostry. W licznych rozmowach i świadectwach członkowie „Faustinum” mocno potwierdzali tę duchową więź, jaka ich łączy ze Zgromadzeniem. Czują, że wraz z siostrami Matki Bożej Miłosierdzia tworzą jedną rodzinę, której Bóg wyznaczył niezwykle ważne zadanie w Kościele i świecie: przypomnienie biblijnej prawdy o Jego miłosierdziu. To wybranie i powołanie jest powodem do wielkiej wdzięczności i wielkiej radości. Jesteśmy dla siebie nie tylko wsparciem – wyznała jedna z członkiń „Faustinum” – ale nieustanną motywacją, by nie poddawać się stagnacji, by cały czas się rozwijać, by z ufnością podejmować różne wyzwania, pokonywać problemy. Ta wspólnota daje nam siłę”.

            Sprawozdanie z pięcioletniej działalności stowarzyszenia „Faustinum” było przede wszystkim okazją do podsumowania i do zobaczenia dobra, jakiego doświadczyła wspólnota „Faustinum”, a przez nią tysiące ludzi. Nawet tak trudny czas, jakim była pandemia, okazał się bodźcem do nowych inicjatyw i działań w przestrzeni medialnej, bo inna nie była możliwa. W tym czasie do „Faustinum” przyjęto prawie 120 członków i 680 wolontariuszy, powstały nowe wspólnoty formacyjne w wielu krajach, przede wszystkim we Włoszech, Kamerunie, gdzie jest już 100 takich wspólnot, we Francji czy Słowacji.  W sumie Stowarzyszenie zrzesza ponad 18.000 członków i wolontariuszy: kapłanów (w tym dwóch biskupów), osób konsekrowanych i wiernych świeckich z 87 krajów świata, ze wszystkich kontynentów, którzy nieraz w sposób niezwykle twórczy przekazują orędzie Miłosierdzia, stając się w parafiach i swoich środowiskach życia ewangeliczną solą ziemi i światłem dla świata. (…)

s. M. Eliana Chmielewska ISMM

ODNALEZIONY PROJEKT

ołtarza głównego w łagiewnickim Sanktuarium

Podczas prac inwentaryzacyjnych archiwalnej spuścizny rodziny snycerzy Dąbrowskich w Żołyni, badaczki z Uniwersytetu Kardynała Wyszyńskiego w Warszawie (Katarzyna Chrudzimska-Uhera i Anna Sylwia Czyż) odkryły projekty rysunkowe ołtarzy i szkice wykonawcze przygotowane u schyłku XIX w. w pracowni Ferdynanda Majerskiego w Przemyślu, przeznaczone do kaplicy klasztornej w Łagiewnikach. Ujawnione archiwalia wymagają dalszych badań i interpretacji, ale już teraz, na ich podstawie zidentyfikować można – nieustalonego do tej pory, projektanta neogotyckiego ołtarza głównego kaplicy św. Józefa w Łagiewnikach. Był nim Ferdynand Majerski, kierujący jedną z największych rzeźbiarskich firm w Galicji, założoną w 1867 r. w Przemyślu z filią we Lwowie (od 1897). Kaplica św. Józefa została ufundowana przez Aleksandra Lubomirskiego na początku lat 90. XIX w., kiedy zakład Ferdynanda Majerskiego był już dobrze prosperującą pracownią specjalizującą się w realizacjach rzeźbiarskich, snycerskich i kamieniarskich, firmą docenianą i chętnie zatrudnianą przez świeckich i kościelnych inwestorów.

Odnaleziony w Żołyni dokument przedstawia projekt neogotyckiego ołtarza: trójosiowej nastawy z predellą i wysokim cokołem poprzedzonym dwustopniowym podwyższeniem z mensą spoczywającą na profilowanym stipes. W centrum ołtarza znajduje się półkoliście zamknięta wnęka mieszcząca posąg, a w osiach bocznych mniejsze nisze z figurami świętych. Każdą oś wieńczy trójkątny szczyt z charakterystycznymi dla neogotyku: czołgankami, pinaklami i kwiatonami. Całość ołtarza pokrywają płaskorzeźbione fryzy i ornamenty, cokół i antepedium ujęte są półkolumnami, pomiędzy którymi zaplanowano ornamentalne i figuralne dekoracje. Projekt reprezentuje styl neogotycki, w XIX w. chętnie stosowany w meblarstwie, rzemiośle artystycznym i architekturze wnętrz, szczególnie popularny w obiektach sakralnych, ze względu na symbolikę nawiązującą do ówczesnych wyobrażeń na temat tradycji duchowości średniowiecza.

Ołtarz rozrysowany na żołyńskim projekcie ma formę niemal idealnie odpowiadającą obiektowi zrealizowanemu i zachowanemu w Łagiewnikach. Drobne, ale zauważalne, różnice pojawiły się zapewne już w trakcie prac, w wyniku rozmów prowadzonych przez Majerskiego z fundatorem i siostrami użytkującymi kaplicę. Na marginesie dokumentu znalazły się odręczne zapiski wskazujące na dostosowanie ikonografii ołtarza do charakteru wnętrza i oczekiwań zamawiających. Znajdujemy m.in. wskazówki dotyczące figur flankujących ustawiony w polu centralnym nastawy posąg Matki Bożej Miłosierdzia. Po jego bokach stanęły statuy przedstawiające św. Stanisława Kostkę – patrona Polski i młodzieży, oraz Marię Magdalenę, świętą pokutnicę, orędowniczkę tych, którzy szczególnie zabiegają o miłosierdzie.

Projekt zachował się w zespole żołyńskich archiwaliów zawierających spuściznę Dąbrowskich, snycerzy prowadzących (w latach 1907-1989) rodzinny zakład produkujący elementy wystroju wnętrz sakralnych i świeckich (w tym licznych ołtarzy, ambon, konfesjonałów i mebli). Ich realizacje trafiały do wielu miejscowości nie tylko na Podkarpaciu, ale i w Warszawie, Krakowie, Lwowie, a także za granicą ówczesnej Rzeczypospolitej. (…)

Katarzyna Chrudzimska-Uhera

SPOTKANIA Z PIELGRZYMAMI

 Krystyna Koniuszewska, matka pięciorga dzieci (jedno w niebie) i wnuków, zajmuje się finansami w firmie budowlanej i prowadzi własną działalność gospodarczą. Należy do Stowarzyszenia Apostołów Bożego Miłosierdzia „Faustinum”. Ze swymi dziećmi założyła „Stowarzyszenie Ogród Życia” przy duchowym wsparciu o. Krzysztofa Wons SDS. Z bernardynami w Kalwarii Zebrzydowskiej współtworzy „Dom Życia”. Wspiera również inne dzieła miłosierdzia.

 Jezus jest Bogiem żywym

Jest Pani takim pielgrzymem, który często nawiedza łagiewnickie Sanktuarium. Tu doznała też Pani szczególnej łaski od Jezusa Miłosiernego. Może Pani powiedzieć, co się wydarzyło?

4 października 2021 roku – w dniach Międzynarodowego Kongresu Apostołów Bożego Miłosierdzia – w czasie Adoracji Uwielbienia doświadczyłam łaski uzdrowienia. Od ponad 7 lat zmagałam się z astmą, szczególnie nasilającą się w okresie jesienno-zimowym. Dlatego przyjmowałam sterydy, a z roku na rok dawki musiały być większe. W tym dniu podczas adoracji dostałam ataku kaszlu. Aby nikogo nie niepokoić, bo był czas pandemii, wyszłam z bazyliki z myślą, że pójdę do domu. Postanowiłam jednak wrócić do świątyni i uczestniczyć  w modlitwie niedaleko wyjścia, z dala od ludzi. Klęcząc pod filarem, nagle usłyszałam słowa kapłana, prowadzącego nabożeństwo: Osoba która od lat cierpi na astmę i usłyszała od lekarza, że do końca życia będzie brała te leki/inhalacje, jest od niej wolna. W pierwszej chwili myślałam, że ks. Rafał mówił o kimś innym. Jednak z jakimś wielkim pokojem w sercu modliłam się do Jezusa: Panie Jezu, jeżeli to ja jestem tą osobą, to proszę Cię, aby ta łaska nawróciła moich najbliższych. Ksiądz Rafał mówił dalej: Ta osoba powinna zgłosić się do lekarza, który tę diagnozę postawił. Ta osoba już o tym wie. Czułam, że inaczej już oddycham, że kaszel ustał, ale w sercu nadal pozostawała jedynie modlitwa: Panie Jezu, jeżeli to ja jestem tą osobą, to proszę, aby ta łaska nawróciła moich bliskich. Niesamowitym przeżyciem podczas adoracji było dla mnie dotknięcie i ucałowanie Najświętszego Sakramentu. To jest takie doświadczenie – mówił wówczas ks. Rafał – jak ewangelicznej kobiety, która dotknęła się szat Chrystusa i została uzdrowiona. Wychodząc z bazyliki, wiedziałam już, że zostałam uzdrowiona.

Wielkość tego daru bardziej sobie uświadamiałam, gdy dzieliłam się tą łaską z bliskimi, oddalonymi od Kościoła. Tej nocy – nie mogąc zasnąć – postanowiłam pomodlić się na różańcu z rozważaniami św. Faustyny. Pierwsze rozważanie przy zwiastowaniu: Teraz wiem, że nie dla łask ani darów Mnie miłujesz, ale wola Moja droższa ci jest niż życie… Tak mocno poczułam, że Jezus do mnie to mówi. Było to chyba mocniejsze doświadczenie niż uzdrowienie w bazylice; moje serce nie mogło pomieścić ogromnej miłości do Jezusa.

Lekarz potwierdził, że astma ustąpiła, pozwolił mi odstawić wszystkie leki związane z tą chorobą. (…)

Za rozmowę dziękuje s. M. Faustia Szabová ISMM

W BLASKU MIŁOSIERDZIA 

W jaki sposób – nawet nie wyjeżdżając na misje – można być misjonarzem i głosić orędzie Miłosierdzia?

Życie św. Faustyny dostarcza nam pięknego przykładu, w jaki sposób można zaangażować się w sprawy misyjne. Zagadnienia te rozsiane są w kilku różnych miejscach „Dzienniczka” i współgrają z nauką Kościoła na ten temat.

Misja Kościoła

Pan Jezus założył Kościół jako wspólnotę wierzących w Niego uczniów. Przykazał Apostołom, aby nauczali wszystkich ludzi tej prawdy, którą oni sami otrzymali. Była to misja poszerzania Kościoła o nowych wyznawców Chrystusa, zgodnie z zamysłem Pana, aby każdy człowiek dostąpił zbawienia (por. Mt 28, 19-20).

Kluczową sprawą jest zatem budzenie do wiary i przekazywanie jej kolejnym pokoleniom. Sedno tej misji określił Jezus mówiąc: A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa (J 17, 3). Bóg chce, aby Go ludzie poznali. Ta znajomość przekracza zwykłe rozpoznawanie kogoś, ale jest wejściem w serdeczną bliskość, której finałem jest absolutne zjednoczenie, czyli komunia miłości.

Realizacja tego celu jest podstawowym zadaniem chrześcijan, dlatego ciągle potrzeba sobie przypominać naukę II Soboru Watykańskiego, że Kościół (…) jest misyjny ze swej natury („Ad gentes”, 2). Odwoływał się do tej prawdy św. Jan Paweł II stwierdzając, że program życia na trzecie tysiąclecie polega na tym, aby Chrystusa poznawać, kochać i naśladować („Novo Millennio Ineunte”, 29).

Serce św. Faustyny poddane Duchowi Świętemu odnajdywało zawsze to, czego chciał Chrystus. Pełna misyjnego zapału zapisała: O Miłości Wiekuista, pragnę, aby Cię poznały wszystkie dusze, które stworzyłeś (…) i nieść światło wiary w dzikie kraje, by duszom dać poznać Ciebie (Dz. 302). To wyznanie prawdziwego misjonarza, który mając Chrystusa w sercu chce iść do ludzi, aby wszyscy Go poznali, kochali i naśladowali.

Miłosierdzie a misje

Co głosi Kościół, o czym mówi misjonarz, na czym polega dawanie świadectwa? Odpowiedź na to pytanie zwięźle ujął papież Franciszek: Misją Kościoła jest głoszenie miłosierdzia Boga („Misericordiae vultus”, 12). Ta wypowiedź uczy nas tego, co jest najważniejszą treścią wiary. Ostatecznie nie chodzi o to, by tylko być z drugim człowiekiem, ale o to, by Bóg był poznawany. A jest to Bóg miłości, to podpowiada jednocześnie, jaki ma być charakter nauczania i dzielenia się wiarą. Wyraziła to św. Faustyna w słowach: Pragnę mówić duszom o Twojej dobroci i zachęcać do ufności w miłosierdzie Twoje. I zaraz dodała z przekonaniem: Jest to misja moja, którąś mi sam przeznaczył, Panie, w tym i przyszłym życiu (Dz. 1325).

Misja Kościoła, która jest jedna – bo polega na poznawaniu i przyjmowaniu Boga do swojego życia – wyraża się w jego różnorodnej działalności misyjnej. Dlatego mówimy, że jest misja Kościoła i są misje, czyli wszelkie konkretne sposoby realizacji tego powszechnego zadania. Jest ono obowiązkiem każdego wierzącego człowieka, o czym przypomina nauczanie papieskie: Misje dotyczą wszystkich chrześcijan, wszystkich diecezji i parafii, instytucji i organizacji kościelnych (Jan Paweł II, „Redemtoris missio”, 2). Na mocy otrzymanego chrztu, każdy członek Ludu Bożego stał się uczniem misjonarzem („Evangelii gaudium”, 120). (…)

ks. Wojciech Rebeta

ŚWIADECTWA

Jestem świadkiem Jego miłości

Byłam duszą zagubioną, niezdolną do niczego, wielkim grzesznikiem… Pewnego dnia podeszłam do obrazu Jezusa Miłosiernego i wydarzył się cud: uznałam swoje grzechy. Dużo płakałam, ale potem zostałam ogarnięta tak wielką miłością, że nie sposób tego opisać. Nie czułam się już sierotą, nie byłam już sama… Moje grzechy nie były już przeszkodą w dążeniu do świętości. Jezus przyjął mnie w swojej miłości i Luciany sprzed lat już nie ma… Przyjął mnie Kościół, odkryłam Ewangelię i po 7 latach animuję kult Miłosierdzia Bożego. Z łaski Bożej stałam się dzieckiem, które szerzy orędzie miłosierdzia Bożego tam, gdzie go nie znają, jestem świadkiem Jego miłości… A na zakończenie dodam: kochajcie Boga, bo On was kocha, postawcie Go na pierwszym miejscu i zaufajcie Mu, zdajcie się na Jego miłość, uciekajcie od grzechu, kiedy go widzicie, zostawcie go, a będziecie płakać z radości… Dziękuję Ci, Jezu, i dziękuję Ci, Święta Faustyno, za wszystko.

Luciana z Włoch

Bóg przytula ludzi

Krzyś ma 8,5 miesiąca jest piękny, zdrowy, silny, bardzo pogodny, nie płacze, jak nie musi. Mój mąż Rafał ma 48 lat, a ja mam 47 lat. Bóg nas obdarzył wielką łaską. Pobraliśmy się 8 lat temu i po 2,5 roku zaczęliśmy się starać o dziecko. Przegapiliśmy swoją młodość z różnych powodów. Dzieliła nas odległość, byliśmy zaangażowani w swoje sprawy zawodowe, a kiedy chcieliśmy to wszystko naprawić i kiedy marzyliśmy o założeniu rodziny, okazało się, że nie jest to takie proste. Zaczęliśmy korzystać z naprotechnologii. Niedługo potem poczęła się nasza córeczka Krysia. Umarła, zanim się urodziła. Ma grób, takie dziecko można pochować, można nadać mu imię. Dowiedzieliśmy się tego wszystkiego od naszego lekarza, wspaniałego człowieka, który nigdy nie powiedział nam, że jest za późno, i nigdy nas nie odesłał, ale starał się bardzo pomóc, tylko że po poronieniu było już coraz gorzej. Moje wyniki były tragiczne, a lekarze zaczęli proponować coraz bardziej agresywne leczenie, które mogłoby mieć negatywne konsekwencje dla zdrowia, i szereg coraz bardziej specjalistycznych badań. W tym czasie wybuchła pandemia, wiele ośrodków było zamkniętych, a nam też raczej nie uśmiechało się chodzenie po szpitalach. I powoli zaczęliśmy tracić nadzieję. Leczenie agresywne jakoś też do nas nie przemawiało, nie podjęliśmy go. Było nam bardzo ciężko, bardzo ciężko.

Pewnego dnia w kościele powiedziałem Bogu, że to już jest ponad moje siły, że to już jest sprawa dla Niego, że tutaj to, co może człowiek, to wszystko zrobił. Powiedziałam też Bogu, że jeśli mam być mamą, to jestem gotowa, a jeżeli nie, to proszę o siły, żeby to przyjąć. To był też czas, kiedy miałam bardzo trudny okres w pracy: spałam po 3, 4, 5 godzin na dobę i wtedy właśnie począł się Krzyś. Po ludzku to jest niemożliwe. Ciąża była wspaniała, bez żadnych komplikacji. Nie robiliśmy żadnych badań prenatalnych, no bo przecież nie można wybierać w darach Boga, przyjęlibyśmy jakiekolwiek dziecko, które Bóg by nam dał, czy zdrowe, czy chore, i kochalibyśmy je tak samo. Zupełnie przypadkiem na mojej drodze Pan Bóg postawił wspaniałego lekarza, ginekologa z dużym doświadczeniem na emeryturze, ale przecież przypadek to drugie imię Boga. Przyjął nas bardzo ciepło, prowadził całą ciążę; ciąża była donoszona. Krzyś się urodził w 40. tygodniu. Ten lekarz z własnej woli poszedł do szpitala – po tym, jak mnie sam tam skierował – i rozmawiał z lekarzami o mojej sytuacji. Przedstawiał całą sprawę, choć nie musiał tego robić. Dziwnym zbiegiem okoliczności podłączono mi KTG później niż zwykle, ale przecież przypadek to drugie imię Boga. Wtedy puls Krzysia zaczął słabnąć, trzeba było rodzić natychmiast. Bóg uratował to dziecko, Krzyś mógł nie przeżyć. (…)

Ania i Rafał

(…)