październik, listopad, grudzień 2020 

 Wybrane tematy:

CUDOWNA HISTORIA ŚWIĄTYNI W INDIACH

Misja św. Siostry Faustyny głoszenia światu orędzia Miłosierdzia zrodziła wiele owoców, a wśród nich są kościoły i sanktuaria pw. Bożego Miłosierdzia. Dość powiedzieć, że za życia Apostołki Bożego Miłosierdzia nie było ani jednej parafii pod tym wezwaniem, a na początku XXI wieku tylko w Polsce było ponad 200 kościołów i 20 sanktuariów. Podobny proces, choć nie tak dynamiczny, ma miejsce w innych krajach. Ciekawą historię powstania Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Indiach opowiedział bp Anthony Chirayatha z diecezji Sagar. 

Sagar jest diecezją misyjną w centralnym indyjskim stanie Madhya Pradesh. Liczy 6 milionów ludzi, głównie Hindusów, w tym prawie 3900 katolików. W październiku 2007 roku nowo wyświęcony biskup Anthony Chirayatha wyjechał do USA, by głosić misje w San Francisco i w ten sposób  zaradzić potrzebom finansowym biednej diecezji. Wieczorem 5 października (wspomnienie liturgiczne św. Faustyny) o godzinie 21.00 przeglądał na laptopie pocztę elektroniczną. Nagle ukazał mu się Jezus Miłosierny i powiedział, że musi zbudować sanktuarium Miłosierdzia Bożego w swojej diecezji. W wizji zobaczył tysiące czcicieli, gromadzących się u Jego stóp, których On błogosławił. Nigdy wcześniej nie myślał o Bożym Miłosierdziu. Tego wieczoru, choć doświadczenie było tak mocne, nie podzielił się nim z nikim.

Następnego dnia leciał z San Francisco do Sioux Falls. Podczas postoju na lotnisku w Minneapolis, gdy tylko uruchomił swój telefon, zadzwonił zupełnie obcy człowiek z Charlotte w Północnej Karolinie (z odległości 1500 km) i poprosił o rozmowę z biskupem Sagar, ponieważ miał dla niego pilną wiadomość. Mężczyzna o imieniu Józef powiedział, że poprzedniego dnia o godzinie 21.00 modlił się do Bożego Miłosierdzia i miał wizję Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Sagar. Widział tysiące ludzi, idących do tej świątyni, aby otrzymać Boże błogosławieństwo. Biskup zaniemówił. Zapytał go: „Jak to możliwe? Ten numer telefonu jest ściśle prywatny i zna go tylko garstka osób. Skąd go masz?”. Gdy rozmówca wyjaśnił, w jaki sposób uzyskał jego numer telefonu, Biskup powiedział o swoim przeżyciu, które miało miejsce w tym samym czasie. Ale mężczyzna z Charlotte mówił dalej, że jego wizja świątyni w Sagar była żywa, a ludzie szli do niej i otrzymywali błogosławieństwo. Biskup odpowiedział, że nawet na zbudowanie małej świątyni potrzeba trochę pieniędzy. Mężczyzna zapytał: Ile? Biskup powiedział, że potrzebuje co najmniej 3000 dolarów, aby zbudować bardzo małe sanktuarium. Mężczyzna powiedział Biskupowi: „Wyślę ci teraz 5000 dolarów, a jeśli potrzebujesz więcej pieniędzy, dam ci, ale nie przerywaj projektu. Trzeba go zrealizować. Bóg jest z tobą. Musisz zrealizować ten projekt”. Następnego dnia Biskup otrzymał od niego przelewem 5000 dolarów. (…)

s. M. Faustia Szabóová ZMBM

NA PIERWSZEJ LINII FRONTU

Pierwsza linia frontu – to wyrażenie często pojawiało się w przestrzeni publicznej  w 2020 roku, a to za sprawą walki z pandemią koronawirusa. Nieznany wcześniej wirus Covid 19 zaatakował najpierw Chiny, prowincję Wuhan, skąd rozprzestrzenił się bardzo szybko na cały świat i ogarnął miliony ludzi na wszystkich kontynentach, zbierając śmiertelne żniwo. Świat stanął do walki z niewidzialnym wrogiem, który całkowicie sparaliżował życie w wielu krajach, zamykając ludzi w domach, na kwarantannie i w szpitalach, jeśli były jeszcze wolne miejsca. Na pierwszej linii frontu były nie samoloty bojowe, czołgi czy jakiś inny sprzęt wojskowy, ale lekarze, pielęgniarki, ratownicy medyczni, laboranci…, a dalej: władze państwowe, służby mundurowe, gospodarka i tysiące wolontariuszy, ludzi dobrej woli, którzy przemogli lęk, strach, obawę przez zakażeniem czy śmiercią i poszli wspierać tych, którzy tej pomocy najbardziej potrzebowali: chorych na koronawirusa.

Wśród nich były siostry ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia, najpierw z klasztoru w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. Gdy napłynęła prośba o pomoc, były gotowe, aby podjąć to wyzwanie, bo wcześniej w głębi serca rozważały taką decyzję. Czekały tylko, czy i kiedy Jezus głosem przełożonych zaprosi je na pierwszą linię frontu. Wołanie o pomoc przyszło zaraz po świętach Wielkanocnych z Domu Pomocy Społecznej w Kaliszu. W połowie kwietnia, w czasie nowenny przed świętem Miłosierdzia, gdy w łagiewnickim Sanktuarium, jak w innych miejscach kultu, w nabożeństwach mogło uczestniczyć tylko 5 osób, a ludzie – przestrzegając zasad obowiązujących w czasie epidemii –  pozamykani byli w domach z obawy przed zarażeniem, wyjechały do Kalisza: s. Eneasza, s. Sancja i s. Zacheusza.

Po przyjeździe do DPS-u – relacjonuje s. Eneasza – na drugi dzień z samego rana włączyłyśmy się w życie tego domu, wykonując wszystkie potrzebne czynności. Pensjonariusze w dużej części zakażeni koronawirusem oraz okrojony w liczbie i przemęczony personel przyjęli nas z wdzięcznością i ze łzami w oczach… Byłyśmy – jak się okazało – pierwszymi wolontariuszkami, które odpowiedziały na apel o pomoc. Strach w oczach, lęk, obawa, brak poczucia bezpieczeństwa, samotność i bezradność ogarniała tu wszystkich w obliczu tego tajemniczego i niewidocznego wroga, jakim jest koronawirus. Każdego dnia staramy się wnosić w życie podopiecznych optymizm, dobre słowo, potrzebny gest życzliwości, wzbudzać ufność w obecność i działanie miłosiernego Boga, który jest z nami w tym, co nas spotyka…, a przede wszystkim nieść pokój i nadzieję. Zachęcamy do ufności, bo Bóg jest większy od niewidzialnego wroga i z Nim wygramy tę wojnę z wirusem.

Pali się w nas pragnienie – mówi s. Zacheusza – by nieść orędzie Miłosierdzia na ostatnim już etapie życia tych ludzi, bowiem wszyscy są posunięci w latach. Towarzyszymy im modlitwą także przy pielęgnacji. Gdy widzimy, powykręcane, często bezwładne ciała, to czujemy się jak na Golgocie. W tych ludziach dotykamy cierpiącego Chrystusa, to dla nas wielki zaszczyt. W odpowiedzi słyszymy to jedno wyszeptane z trudem słowo: Dzię – ku – ję. Z osobami, które są bardziej sprawne, staramy się rozmawiać o tych pięknych i dobrych wydarzeniach z ich długiego życia, by rozbudzać wdzięczność. Czasem proponujemy jakąś grę planszową, przyśpiewki, żarty, by choć na chwilę odciągnąć ich od skupienia się na niepewności i lęku. (…)

s. M. Elżbieta Siepak ZMBM

W BLASKU MIŁOSIERDZIA

Co należy czynić, aby uniknąć surowego sądu po śmierci?

Bóg bogaty w miłosierdzie pragnie za wszelką cenę, aby śmierć nie była dla człowieka spotkaniem się z bezwzględną Bożą sprawiedliwością, lecz z dobrocią Ojca, który chce z miłością przygarnąć do siebie na zawsze wszystkich ludzi. Miłosierny Bóg nie tylko daje każdemu łaski konieczne do zbawienia, ale nieustannie pomaga mu, aby sąd po śmierci odbył się w sposób dla niego jak najłagodniejszy, a przy tym, by był sprawiedliwy i miłosierny.

Podstawowym warunkiem zatem, aby uniknąć surowego sądu i spotkać się z Bożym miłosierdziem, jest okazywanie miłosierdzia innym, żałowanie za swoje grzechy, umiejętność stawania w całej prawdzie przed sobą, bez żadnej pobłażliwości. Każdy miłosierny czyn wobec bliźnich, każde ich zrozumienie, współczucie, pomoc okazywana potrzebującym – wszystko to sprowadza na nas Boże miłosierdzie. Człowiek miłosierny jest prawdziwym obrazem dobrego Boga, bo na podobieństwo Boże został stworzony. Kto nie kieruje się miłosierdziem w swoim życiu, ten nie może liczyć na miłosierdzie Boże. Dlatego też św. Jakub w swoim liście pisze o surowym sądzie, jaki czeka tych wszystkich ludzi, którzy nie mają miłosierdzia wobec innych: Będzie to bowiem sąd nieubłagany dla tego, który nie czynił miłosierdzia: miłosierdzie odnosi triumf nad sądem (Jk 2, 13). Mamy odnosić się do innych z taką samą miłością, cierpliwością i miłosierdziem, jakich oczekujemy od Boga w odniesieniu do nas samych.

Ten kto wypełnia wolę Bożą, nie podlega sądowi. A jeżeli w ciągu życia uciekał się do miłosierdzia i pomagał je poznać innym ludziom, aby ich przyciągnąć do dobrego Boga, który zbawia, to w chwili śmierci może z całą pewnością liczyć na Boże miłosierdzie.

Posiadanie miłości, zakrywającej wiele grzechów, nieosądzanie innych oraz umiejętność przebaczania pozwalają nam dostąpić łaski miłosierdzia. Ten kto potrafi przebaczyć drugiemu, okazuje miłosierdzie i sam również dostąpi miłosiernego przebaczenia swoich win, popełnionych w czasie ziemskiego życia. Natomiast kto nie przebacza, ten nie ma w sobie postawy miłosierdzia, i dlatego nie może liczyć na miłosierdzie Boże i Jego przebaczenie, jak na to wskazuje Jezus w przypowieści o dłużnikach. Każdy zatem kto nie wyraża chęci przebaczenia drugiemu, naraża siebie na surowy sąd w chwili swojej śmierci. (…)

ks. Piotr Szweda MS

SPOTKANIA Z PIELGRZYMAMI W ŁAGIEWNIKACH

W tym roku nie ma miłosierdzia?

O, jak wielkie szczęście napełnia duszę moją z poznania Boga, życia Bożego. Pragnę się tym szczęściem podzielić ze wszystkimi ludźmi, nie mogę zamknąć tego szczęścia we własnym tylko sercu – pisała w swym „Dzienniczku” Siostra Faustyna. Pragnę przechodzić świat cały i mówić duszom o wielkim miłosierdziu Boga. Kapłani, dopomóżcie mi w tym – kontynuowała żarliwą modlitwę (Dz. 491). Jej pragnienia były owocem poznania tęsknoty miłosiernego Jezusa wobec serca każdego człowieka, którą wielokrotnie dzielił się ze swoją Oblubienicą: Pragnę, aby poznał świat cały miłosierdzie Moje (Dz. 687). Ty, szafarko Mojego miłosierdzia, mów światu całemu o Mojej dobroci, a tym pocieszysz serce Moje (Dz. 580).

Tymczasem Sanktuarium w krakowskich Łagiewnikach – światowa stolica kultu Bożego Miłosierdzia – od marca z powodu pandemii koronawirusa prawie zupełnie opustoszało. W święto Miłosierdzia, gromadzące zazwyczaj około dwustu tysięcy pielgrzymów, pojawiło się kilkadziesiąt osób. Szczęśliwcy, którym udało się zmieścić w liczbie wyznaczonej przez epidemiczne obostrzenia, nie kryli łez i wzruszenia. Moglibyśmy wręcz powiedzieć: No cóż, Panie Jezu, niestety, ale w tym roku Twoje pragnienia się nie spełnią. Pandemia pokrzyżowała Twe zamiary dotarcia do ludzi, spragnionych Twoich łask, którzy tak licznie przybywali tu z całego świata. Mówiłeś, że pragniesz, aby święto Miłosierdzia było ucieczką i schronieniem dla wszystkich dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników. Obiecałeś, że w dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia Twego, że wylejesz całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła miłosierdzia Mojego (por. Dz. 699). Tymczasem kościoły na świecie są zamknięte… a w Polsce z bardzo ograniczonym dostępem wiernych do sakramentów świętych. A przecież wielu Twoich wyznawców pamięta Twoją obietnicę, dotyczącą święta Miłosierdzia: Która dusza przystąpi do spowiedzi i Komunii Świętej, dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar. W dniu tym otwarte są wszystkie upusty Boże, przez które płyną łaski (Dz.699). Czy w tym roku dla nas nie będzie miłosierdzia…? – pytali zasmuceni ludzie.

I doprawdy, wielki ból ściskał serce, gdy widziałyśmy zamkniętą kratę kaplicy z cudownym obrazem Jezusa Miłosiernego i grobem św. Faustyny, zasłonięty jej relikwiarz i pojedynczych pielgrzymów, modlących się w klęczniku w kruchcie za kratą. Jednak smutek nasz zamienił się w radość – jak obiecuje Pismo Święte. Miliony pielgrzymów odkryło inną drogę dotarcia do łagiewnickiego sanktuarium. Co prawda nie rozebrali dachu, jak przyjaciele paralityka, ale „weszli” przez transmisję on-line na stronie: faustyna.pl i You Tube, przez transmisje radiowe, a przede wszystkim przez TVP. Od początku marca dzięki TVP1 codziennie na Mszę Świętą o 7.00 rano w czasie kwarantanny domowej przybywało średnio około 1,5 miliona pielgrzymów. Od 18 maja doszła codzienna transmisja modlitwy w Godzinie Miłosierdzia (15.00) i Koronki, która już w pierwszym dniu pobiła rekord oglądalności trzeciego programu TVP3 w paśmie ogólnopolskim, gdyż przez łącza telewizyjne włączyło się w modlitwę 1 100 000 ludzi. Tego jeszcze nie było! W oczekiwaniu na sakramentalną Komunię, pielgrzymi gromadzili się przy laptopach, telewizorach czy choćby telefonach komórkowych, by powierzyć ten trudny czas miłosiernemu Panu. A On działał, wszak Jego łaski nie można ograniczyć. Aurelia wyznaje: Moja wiara była letnia. Modlitwy unikałam, bo nie widziałam w niej sensu, nie mogłam się skupić i wszystko mnie rozpraszało. Do kościoła uczęszczałam sporadycznie, wykręcając się obowiązkami. Kiedy świat się zatrzymał, poznałam, że to, co Bóg nam objawił, to Prawda. Nigdy nas nie zawiedzie. Teraz codziennie staram się uczestniczyć we Mszy Świętej przez telewizję nadawaną z sanktuarium w Łagiewnikach. Poznałam, że wszystko, co dzieje się na ołtarzu, jest jedyną Prawdą. Częściej też znajduję czas na Koronkę do Bożego Miłosierdzia lub Różaniec czy adorację, pomimo obowiązków. Czytam „Dzienniczek” św. Siostry Faustyny i poznaję, jaka to wielka święta na nasze czasy. Kilka lat temu modliłam się do św. Józefa o dobrego męża. Bóg wysłuchał mojej prośby. Męża poznałam w niedzielę Miłosierdzia Bożego. Jesteśmy małżeństwem 7 lat, mamy 3 dzieci. Za wszystkie łaski Bogu dziękuję. Chwała Tobie, Panie. Do pielgrzymów z Polski dołączyli również pielgrzymi anglo- i hiszpańskojęzyczni oraz Włosi, gromadząc się licznie na niedzielnej Eucharystii, sprawowanej w tych językach w Łagiewnikach, i pielgrzymi wirtualni z wielu innych krajów świata. (…)

s. Anna Maria Trzcińska ZMBM

ŚWIADECTWA

Bóg istnieje naprawdę

W tak trudnym czasie potrzeba nam więcej wiary, nadziei i miłości. Bóg istnieje naprawdę! Teraz z biegiem czasu wiem, że był przy mnie od samego początku, każdego dnia i nocy, walczył o mnie z demonami, bo już od dziecięcych lat byłam dotknięta złem. Jako dziecko byłam ofiarą przemocy seksualnej ze strony dziadka – trwało to wiele lat. Czułam, jak z dnia na dzień, z roku na rok staczam się w otchłań. Następstwem tego były koszmary, nieprzespane noce, lęki, napięcie całego ciała, paraliż na najmniejszy dźwięk oraz bulimia, która ciągnęła się przez 10 lat. Uległam 3 wypadkom samochodowym. Pierwszy raz zostałam potrącona przez samochód, mimo że wpadłam na maskę i wybiłam sobą oraz głową szybę, wyszłam z tego bez większego szwanku, pomijając drobne rany na twarzy, pociętą buzię w środku (bo miałam szkło w buzi) i wstrząśnienie mózgu. Lekarz badający był bardzo zdumiony, że tylko tak się to skończyło.

Drugi wypadek: miałam stłuczkę, która skończyła się uderzeniem w płot, gdzie samochód był cały do kasacji, a mnie znów nic wielkiego się nie stało. Natomiast 3 wypadek – najcięższy, przez który doznałam złamania 2 kręgów w kręgosłupie, rozciętą dłoń i mimo wszystko okazało się, że znów miałam szczęście, ponieważ ratownicy, którzy przyjechali, byli zdziwieni, że żyję, ponieważ pręty, które przebiły samochód, powinny mnie przebić na wylot. A więc kolejny cud, choć ja wtedy tak tego nie odbierałam, bo czułam ból kręgosłupa, utrudniający oddychanie i funkcjonowanie. Zostałam uziemiona na kilka miesięcy w gorsecie. Według lekarzy nie powinnam się ruszać przez minimum 6 miesięcy, ponadto zapomnieć o szpilkach i prowadzeniu auta. I tu kolejny cud, który otworzył mi oczy:  po 3 miesiącach byłam w pełni sprawna.

Jeszcze jeden bardzo ważny fakt: wszystkie moje wypadki były przy kapliczkach Maryi i wiem, że to Ona nade mną czuwała i chroniła na tyle, ile mogła, ponieważ przez dzieciństwo byłam uwikłana w grzech, źle traktowałam chłopców, wielu zraniłam, pochłonęły mnie kłamstwa itp. Mając 20 parę lat, czułam się jak wrak człowieka. Jako nastolatka modliłam się o śmierć, miałam myśli samobójcze…, próby samobójstwa, które dzięki Bogu nie dochodziły do skutku. Zawsze coś albo ktoś w tym mi przeszkodził. Teraz wiem, że to był Jezus! Zawsze o mnie walczył razem z moim Aniołem Stróżem.

Aż pewnego dnia dzięki rodzicom znalazłam się na Mszy o uzdrowienie. Chłopak, koło którego usiadłam przypadkowo (wtedy tak myślałam), położył na mnie dłonie i powiedział: „Jezus już uzdrowił twój kręgosłup, On Cię kocha i wybrał cię do innych rzeczy”. Następnie wyszedł z kościoła i nigdy więcej go nie spotkałam, mimo że mieszkamy w małej miejscowości. Następnie podczas tej Mszy i modlitwy o uzdrowienie i uwolnienie czułam jakby coś opuściło moje ciało, jakby ciemna para poprzez mój kaszel wyszła i uciekła po posadzce między ludźmi. I właśnie od tego dnia moje życie zaczęło się zmieniać: moja bulimia, która niszczyła mnie od środka, zaczęła ustępować aż zniknęła (do dzisiaj jestem zdrowa). Zaczęłam coraz bardziej zbliżać się do Boga, więcej się modlić. Bóg uwolnił mnie od myśli samobójczych, a gdy dał mi synka, nadał mojemu życiu sens i chęci do działania. Parę miesięcy temu dał mi cudowną córeczkę, więc teraz dziękuję Bogu za każdy wspólny dzień i proszę o kolejne dni, żałując modlitw o śmierć. Zatem wierzcie mi: BÓG ISTNIEJE NAPRAWDĘ I JEST CZYSTĄ MIŁOŚCIĄ!

Milena