lipiec, sierpień, wrzesień 2018
Wybrane tematy:
MIŁOSIERDZIE PRZYWRACAJĄCE GODNOŚĆ
Tak w trzech słowach można ująć dzieło bł. Hanny Chrzanowskiej (1902-1973), pierwszej na świecie pielęgniarki wyniesionej do chwały ołtarzy 28 kwietnia 2018 roku w bazylice Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. Uroczystościom przewodniczył prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. Angelo Amato w obecności blisko 40 biskupów, około 250 kapłanów, rodziny, środowisk medycznych z całej Polski i innych krajów, zwłaszcza pielęgniarek oraz bardzo licznie reprezentowanych chorych, niepełnosprawnych, dla których żyła i pracowała nowa Błogosławiona. W uroczystości wzięło udział kilkanaście tysięcy wiernych, władze lokalne: miejskie i samorządowe oraz przedstawiciele rządu Rzeczpospolitej w osobach wicepremier Beaty Szydło, szefa gabinetu prezydenta RP Krzysztofa Szczerskiego oraz ministra infrastruktury Andrzeja Adamczyka.
Hanna urodziła się w rodzinie znanej z zaangażowania patriotycznego i dobroczynności, zasłużonej dla nauki i kultury polskiej oraz pielęgniarstwa. Jej ojciec, prof. Ignacy Chrzanowski, kierował katedrą literatury polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim, zginął wraz z innymi profesorami w niemieckim obozie w Sachsenhausen (1940); brat Bohdan, został zamordowany w Katyniu. Jej matka Wanda, z domu Szlenkier, pochodziła z rodziny zamożnych warszawskich przemysłowców, a ciotka, Zofia Szlenkierówna, była fundatorką dziecięcego szpitala w Warszawie i dyrektorką pierwszej Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa.
Już w dzieciństwie – podkreślał w homilii kard. Angelo Amato – mała Hanna nauczyła się od rodziców żyć według podstawowych wartości ludzkich i chrześcijańskich, takich jak szacunek dla człowieka, pracowitość, uczciwość, wyczulenie na potrzeby biednych, chorych, ludzi z marginesu społecznego. To wszystko ukierunkowało ją na wybór zawodu pielęgniarki. Po drugim roku studiów na polonistyce Uniwersytetu Jagiellońskiego przeniosła się do Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa, a po jej ukończeniu pracowała jako instruktorka pielęgniarstwa w Uniwersyteckiej Szkole Pielęgniarek i Higienistek w Krakowie i w Warszawskiej Szkole Pielęgniarstwa. Swoją wiedzę zawodową pogłębiała przez całe życie także na stypendiach poza granicami kraju: we Francji, Belgii i USA. Od 1929 roku do wybuchu drugiej wojny światowej (10 lat) redagowała pierwsze w Polsce czasopismo zawodowe, które wychodziło pod tytułem „Pielęgniarka Polska”. Przygotowywała programy szkolne i podręczniki dla pielęgniarek, a wszystko to miało pionierskie znaczenie dla kształtującego się w Polsce środowiska pielęgniarek. (…)
s. M. Elżbieta Siepak ZMBM
PEREGRYNACJA NA ŁOTWIE
W dniach od 4 lutego do 15 kwietnia 2018 roku odbyła się peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego i relikwii św. Siostry Faustyny Kowalskiej w katolickich parafiach na Łotwie. W tej “świętej podróży” wzięło udział 28 parafii we wszystkich czterech diecezjach Łotwy. W kilku parafiach przy tej okazji kapłani prowadzili rekolekcje, a w innych kościołach na różne sposoby oddawano cześć Bożemu Miłosierdziu w obrazie Jezusa Miłosiernego i Jego Apostołce.
Początki tego wydarzenia sięgają jesieni 2016 roku, gdy podczas Mszy św. w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach siostry ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia przekazały relikwię św. Siostry Faustyny kapłanom z Łotwy. W kolejnych miesiącach rozpoczęły się przygotowania do – jak mówią na Łotwie – “świętej podróży” (svētceļojums). W ramach tych przygotowań została założona strona internetowa poświęcona Bożemu Miłosierdziu, z Wydawnictwa “Misericordia” sprowadzono dwie oryginalnej wielkości kopie łaskami słynącego obrazu Jezusa Miłosiernego z łagiewnickiego Sanktuarium, przetłumaczono modlitwę o uproszenie łask za wstawiennictwem św. Siostry Faustyny i folder “Jezusowe orędzie Miłosierdzia”, zawierający słowa Pana z “Dzienniczka” św. Faustyny, a biskupi zatwierdzili jeden dla całej Łotwy poprawnie przetłumaczony tekst Koronki do Bożego Miłosierdzia
Oficjalne rozpoczęcie “świętej podróży” nastąpiło 4 lutego w Olaine, w nowo wybudowanym kościele kapucynów. Podczas trzydniowych rekolekcji, jak świadczą bracia kapucyni, na Mszę św. z naukami o Bożym Miłosierdziu i św. Siostrze Faustynie przychodziło przynajmniej dwa razy więcej ludzi niż w niedziele. Codziennie po naukach było błogosławieństwo relikwiami św. Siostry Faustyny oraz indywidualna modlitwa przed obrazem Jezusa Miłosiernego. Każdy uczestnik otrzymał od rekolekcjonisty obrazek Jezusa Miłosiernego i Siostry Faustyny, a każda rodzina – folder “Jezusowe orędzie Miłosierdzia”. Pewna parafianka, Łotyszka, widząc często w rękach rekolekcjonisty “Dzienniczek”, powiedziała: Chętnie bym czytała “Dzienniczek”, nawet po rosyjsku. Jej słowa już wkrótce przyniosły owoc w postaci sprowadzenia od sióstr z Krakowa dwóch dużych paczek z “Dzienniczkami” po rosyjsku, które zdążyły na kolejne trzydniowe rekolekcje. (…)
o. Stanisław Kowalski OFMCap
W BLASKU MIŁOSIERDZIA
Jakie jest znaczenie uczynków miłosierdzia względem ciała i duszy?
Żeby odpowiedzieć na powyższe pytanie, trzeba najpierw zastanowić się nad tym, czym są uczynki miłosierdzia. Katechizm Kościoła Katolickiego definiuje je jako czyny miłości, przez które przychodzimy bliźnim z pomocą w ich cielesnych i duchowych potrzebach (por. KKK 2447). Obowiązek ich pełnienia wypływa bezpośrednio z Pisma Świętego, które wręcz nakazuje, aby w pierwszej kolejności zapewnić człowiekowi potrzebującemu to, co niezbędne do życia.
Tradycja chrześcijańska, nawiązując do dwudziestego piątego rozdziału Ewangelii wg św. Mateusza i do drugiego rozdziału Księgi Tobiasza, wymienia następujące uczynki miłosierdzia względem ciała: głodnych nakarmić, spragnionych napoić, nagich przyodziać, podróżnych w dom przyjąć, więźniów pocieszać, chorych odwiedzać, umarłych pogrzebać. Znaczenie tych aktów w dobie panowania nienawiści w świecie, niepokoju i pogoni za konsumpcjonizmem jest wyjątkowe. Pismo Święte uczy, byśmy pomagali na tyle, na ile stać każdego z nas. Nie odwracaj twarzy od żadnego biedaka, a nie odwróci się od Ciebie oblicze Boga. Jak ci tylko starczy, dawaj jałmużnę! Będziesz miał mało – daj mniej, ale nie wzbraniaj się dawać jałmużny nawet z niewielkiej własności (Tb 4, 8-9).
Spełniając uczynki miłosierdzia względem ciała, należy zwrócić szczególną uwagę na motyw, z jakim te dzieła pełnimy: miłość ku Bogu, który w postaci człowieka ubogiego prosi o pomoc, a także naśladowanie miłosierdzia samego Jezusa Chrystusa. Motywem wiodącym czynu miłosierdzia powinna być wdzięczna miłość do Chrystusa za doznane od Niego miłosierdzie. Chociaż pojedyncze akty tak pojmowanego miłosierdzia są cenne same w sobie, to jednak w życiu chrześcijańskim powinniśmy dążyć się do stopniowego wyrobienia w sobie trwałej postawy gotowości spieszenia z pomocą i służenia każdemu człowiekowi będącemu w potrzebie. Mamy się stawać bliźnim, czyli kimś bliskim, wobec drugiego, żyjącego obok nas. Kształtowaniu takiej postawy powinna pomagać świadomość tego, że każda osoba ludzka jest w oczach samego Boga cenna, a Jezus oddał za nią swoje życie. To Chrystus nauczył nas, że człowiek nie tylko doświadcza miłosierdzia Boga samego, ale także jest powołany do tego, by sam czynił miłosierdzie drugim (DM 14). (…)
ks. Piotr Szweda MS
SPOTKANIA Z PIELGRZYMAMI W ŁAGIEWNIKACH
Więcej otrzymuję niż daję
Siostra Alicja Kaszczuk, orionistka, należy do Zgromadzenia Małych Misjonarek Miłosierdzia. Od 2007 roku posługuje w Kenii, w 2018 roku także w Tanzanii. Przez pierwsze osiem miesięcy opiekowała się dziećmi chorymi na AIDS, później została przełożoną wspólnoty sióstr w miejscowości Laare. Wiele osób mówi o niej: „Polska Matka Teresa” lub „Anioł Afryki”.
Co Siostrę sprowadza do Łagiewnik?
Miłosierdzie! (Uśmiech). Jestem z abp. P. Ruzoki z diecezji Tabora w Tanzanii. Tam rozpoczęłyśmy posługę w lutym tego roku w wiosce trędowatych. Arcybiskup marzył o tym, by przyjechać do Polski i przejść śladami św. Jana Pawła II. Na tym pielgrzymim szlaku w Polsce jest Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach, dlatego tutaj się zatrzymaliśmy.
Powiedziała Siostra, że jest ze Zgromadzenia Małych Misjonarek Miłosierdzia, którego założycielem jest ks. Orione. Kim w takim razie dla was jest św. Faustyna?
Jest dla nas jak Siostra, bo celem naszego Zgromadzenia jest czynić miłosierdzie najuboższym z ubogich z miłości do Jezusa. Nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego, które przekazała, św. Siostra Faustyna, praktykujemy w Polsce i w Kenii. Tego nabożeństwa uczymy także tych, którym posługujemy, i tam, gdzie posługujemy. Gdy zakładałyśmy misję w Kenii, to pierwszą rzeczą było właśnie rozpoczęcie w tym miejscu kultu Miłosierdzia Bożego. Od tego właściwie zaczęłyśmy. Już jadąc do naszej misji w Laare, marzyłam, by tam było centrum Miłosierdzia, ale nikomu o tym nie mówiłam. I zdarzył się pewien cud – znak od Boga. Pewnego dnia ktoś podarował nam film „Faustyna” w wersji angielskiej i gdy go oglądałyśmy z siostrami z Kenii, powiedziałam na głos, że chciałabym, aby także w Kenii tak znany był kult Miłosierdzia Bożego jak w Polsce. I dalej oglądałyśmy film, śledząc jego fabułę. Może po 10 minutach otrzymałam sms z zapytaniem, jak w języku plemiennym brzmi: Jezu, ufam Tobie, bo ktoś chce namalować siostrze obraz Jezusa Miłosiernego.
Jak to brzmi?
Yesu, ningwitikite. Wszystkie byłyśmy w szoku, bo jeszcze film się nie skończył, a już otrzymałyśmy pierwszy znak. Potem przyszedł kolejny sms z prośbą o podanie adresu, na jaki ma być wysłany ten obraz. Przyszedł w rulonie, pocztą, w Wielki Piątek. Rozwinęłyśmy go i tego dnia z całą parafią rozpoczęliśmy nowennę przed świętem Miłosierdzia Bożego. Obraz, oprawiony w proste drewniane ramy, został uroczyście poświęcony w święto Miłosierdzia. W tę niedzielę wielu naszych ubogich, którzy mieszkają w wiosce, zostało ochrzczonych, a wszystkich, całą naszą misję, czyli 1500 rodzin, oddałyśmy Miłosierdziu Bożemu. (…)
Za rozmowę serdecznie dziękuje s. M. Elżbieta Siepak ZMBM
ŚWIADECTWA
Szczęściem jest powrót do Boga
Największe ubóstwo i bieda polega na tym, gdy ktoś myśli, że sobie da radę bez Boga – św. Teresa. Kiedy w naszym życiu zaczyna się wszystko sypać, czujemy bezradność, a zwłaszcza jeżeli chodzi o nagłą chorobę dziecka. Stajemy przed diagnozą i mamy wrażenie, że nastąpił koniec świata. Przestajemy liczyć godziny, dni. Świat, który istniał wokół nas, nagle staje się niczym. Pustka. Cisza. Tak było u mnie, gdy pod koniec 2016 roku mój synek otrzymał diagnozę guza móżdżku. W bezsilności zaczęłam się modlić, prosić, aby mój synek nie cierpiał, aby nie było żadnej chemioterapii. Powrót do domu ze szpitala, próba normalnego życia, znowu prześwietlenie kontrolne i to uczucie, że nie można nic zrobić, tylko czekać. Tak przez rok. Nie było chemioterapii, nie było złego samopoczucia przez guza, mały czuł się świetnie. Panie, chwała Tobie, wysłuchałeś! Pod koniec 2017 roku diagnoza: guz nieznacznie powiększony, najprawdopodobniej nowotwór, trzeba operować. Pamiętam jak dziś, kiedy przyjechaliśmy ze szpitala, od razu poszłam do kościoła. Usiadłam i nie wiedziałam, co mam powiedzieć, miałam pustkę w głowie, żadnych myśli, nic. Dzień po dniu modlitwa. Poszłam do spowiedzi po 15 latach. I nagle wszystko zaczęło się zmieniać, zaczęłam czuć obecność Ducha Świętego, uczucie najpiękniejsze, trudne do opisania w słowach: miłość, spokój, modlitwa z uśmiechem na ustach. Ja, matka, której dziecko ma być operowane, czuję mocno wewnętrzny spokój, przestaję płakać, czuć ten okropny strach. To wszystko zniknęło.
Dziś mój synek jest zdrowy, guza nie ma i nie pojawił się nowy. Po operacji w szybkim tempie wrócił do normalności. Nie było chemii, nie ma żadnych skutków pooperacyjnych. Jakiego Pan Bóg stworzył, takiego mi oddał – zdrowego. Lekarze byli zdziwieni, że guz, który nie dawał żadnych objawów, został tak wcześnie wykryty; określili to jako „szczęście”. A ja wiem, że tym szczęściem był powrót do Boga. Zmienił wszystko. Moje dotychczasowe życie nie istnieje, stałam się inną osobą. Uświadomił mi, że bez Niego nie da się żyć. Jego miłość, miłosierdzie są do nas ogromne, mimo naszych wszystkich grzechów. Dziś wiem, że nic nie jest w stanie odłączyć mnie od Jezusa; On tak bardzo mnie kocha i będę starała się iść razem z Nim. Natalia (…)
