lipiec, sierpień, wrzesień 2021
Wybrane tematy:
NABOŻEŃSTWA DO MIŁOSIERDZIA BOŻEGO W KOSTARYCE
Nabożeństwo do Bożego Miłosierdzia w Kostaryce zaczęło się to w 1977 roku, a więc wtedy, gdy jego szerzenie w formach przekazanych Siostrze Faustynie było zabronione dekretem Stolicy Apostolskiej. W tym czasie moja mama Claudia de Gambassi uczestniczyła w codziennej Mszy św. w katedrze w San Jose, stolicy naszego narodu, a potem odwiedzała Jezusa w Najświętszym Sakramencie w kaplicy św. Małgorzaty Oblatów Boskiej Miłości, w dzielnicy Amón, niedaleko katedry. W pewną niedzielę, gdy opuszczała kaplicę, na parapecie znalazła 10-stronicową broszurę zatytułowaną „Nowenna do Bożego Miłosierdzia”. Po chwili wahania, bo nie była zbyt skłonna do odprawiania nowenn, zabrała ją z sobą do domu, aby ją przeczytać. Kiedy nadeszła pora na wieczorny różaniec, postanowiła pomodlić się tą nowenną, ponieważ chodziło o Jezusa Miłosiernego, a chciała u Niego wyprosić cud, aby jedna z moich sióstr, która nie mogła mieć dzieci, zaszła w ciążę.
Szóstego dnia nowenny, dnia, w którym błaga się za małe dzieci, moja mama zapomniała się pomodlić. Kiedy nagle zdała sobie sprawę z przeoczenia i zaczęła przygotowywać się do modlitwy, wydarzyło się coś nieoczekiwanego: usłyszała wewnętrzny głos, który powiedział: Musisz szerzyć to nabożeństwo w Kostaryce. Na początku odrzuciła tę myśl, sądząc, że to wymysł jej wyobraźni. Ale głos nie ucichł. Zaczęła się denerwować, więc wyszła i do czwartej nad ranem chodziła koło domu, próbując oczyścić umysł.
Następnego ranka nie uczestniczyła w codziennej porannej Mszy św., ponieważ brałą udział w wielkopostnych rekolekcjach, więc na Eucharystii była po południu. Do południa postanowiła podlać rośliny w ogrodzie. Tam po raz kolejny usłyszała głos powtarzający tę samą prośbę. Wszystko jej się przypomniało. Moja matka była osobą bardzo duchową, ale nieco sceptyczną wobec objawień i cudów. Mimo to spojrzała w niebo i zawołała: Panie, czego ode mnie chcesz? Co powinnam zrobić?
To wtedy moja mama postanowiła zadzwonić do kilku firm poligraficznych. W tamtych czasach to był jedyny sposób na odtworzenie nowenny. Jednak zajęłoby to więcej niż 15 dni, a mama chciała je rozdać podczas rekolekcji Wielkiego Postu, w których uczestniczyła. Wreszcie znalazła koleżankę, która pracowała w biurze, i poprosiła ją o wydrukowanie 300 sztuk Nowenny. I tak zaczęła je rozprowadzać na rekolekcjach Wielkiego Postu, a potem po każdej Mszy św, w której uczestniczyła.
Było kilka ważnych wydarzeń, które przekonały ją o tym powołaniu. Po znalezieniu nowenny na parapecie kaplicy, wydrukowaniu jej i rozdawaniu po Mszy św. , jedna z pań, które otrzymały tę broszurę, wspomniała o zakonnicy s. Dolores Larios, która przyjechała z Nikaragui, osiedliła się w Kostaryce i też rozpowszechniała te nowenny. Moja matka postanowiła odnaleźć tę siostrę zakonną, by z nią porozmawiać o tym apostolstwie. Gdy się spotkały, s. Dolores powiedziała mojej matce, że ona również znalazła tę nowennę i odczuwała przynaglenie, by szerzyć to nabożeństwo. Ale ponieważ nie miała środków finansowych, aby to zrobić, więc po kilku dniach modlitwy i postu postanowiła zostawić tę broszurkę na parapecie w Kaplicy Wieczystej Adoracji, prosząc Pana, aby posłał właściwą osobę do szerzenia tego nabożeństwa. Moja matka była pod wrażeniem tej historii. Poszła przed Najświętszy Sakrament, uklękła i obiecała szerzyć to nabożeństwo do końca życia. I robiła to aż do swojej śmierci. (…)
Leonor Gambassi
UFNOŚĆ A MODLITWA WYSŁUCHANA I NIEWYSŁUCHANA
Bardzo poważnym problemem w życiu chrześcijan są sytuacje, w których proszą Boga o coś w modlitwie i tego nie otrzymują. Niewysłuchane modlitwy wprawiają człowieka w zakłopotanie. Niekiedy rodzą wewnętrzny konflikt, bo z jednej strony jest ufność wobec Boga, a z drugiej strony niebo milczy.
Dlaczego Bóg nie wysłuchuje modlitwy?
W prośbie skierowanej do Boga powinny być spełnione trzy zasadnicze warunki dobrej modlitwy. Zachodzi to wtedy, gdy rzecz, o którą wierzący prosi, jest dobra sama w sobie, gdy tego bardzo się pragnie i w związku z tym podejmuje się intensywną modlitwę. Wniosek, jaki się nasuwa po jej podjęciu, rodzi się niejako spontanicznie: to się powinno spełnić. Takie przekonanie bazuje na słowach Jezusa, który zachęcał do modlitwy prośby oraz na wskazaniu także wiary człowieka jako warunku otrzymania Bożej łaski. Sięgając do „Dzienniczka” św. Faustyny natrafiamy na wiele zdań, które przekonują do przyjmowania postawy ufności, bo wszystko Bóg daje, o co Go z ufnością prosimy (Dz. 609).
Jeśli jednak człowiek nie otrzymuje tego, o co woła, to może pojawić się w nim rozczarowanie, zniechęcenie, a nawet bunt. Może – oznacza, że nie jest to zasadą i wcale tak być nie musi, ale jeśli w sercu zaczyna dominować chaos, smutek lub złość, to warto poszukać odpowiedzi na pytanie: jak zrozumieć to, że Bóg mnie nie słucha? Gdzie leży przyczyna, błąd? W czym, w kim?
W człowieku, którego wiara – z powodu jego zdaniem niewysłuchanej modlitwy – jest wystawiona na próbę, panuje dezorientacja. Modlił się jak trzeba, a Bóg nie przyszedł mu z pomocą – przynajmniej tak myśli. Możliwych jest kilka scenariuszy reakcji na tę sytuację. Pierwszą z nich jest po prostu doświadczenie niezrozumienia. Człowiek wie, że nie potrafi wyjaśnić rzeczywistości, którą przeżywa; jest ona zbyt trudna, ażeby ją pojąć. Innego rodzaju odpowiedzią na doznanie niewysłuchania ze strony Boga jest Jego zakwestionowanie. Gdzie jesteś? Czy jesteś? – padają wewnętrzne pytania i oskarżenia – Nie jesteś ani dobry, ani wszechmocny. Trzecią postawą jest refleksja w stosunku do siebie samego. Człowiek się zastanawia: Czy to, o co się modliłem, naprawdę jest miłe Bogu? Albo zastanawia się nad swoją wiarą i ufnością – czego mi brakuje? Niewykluczone, że wszystkie te trzy rodzaje doznań i myśli się kłębią, mieszają ze sobą i wyprzedzają wzajemnie, dając dochodzić do głosu raz jednym, raz drugim.
Jak ufać?
Odpowiedź człowiekowi, który przeżywa trudność w związku z tym, że nie widzi zamierzonych skutków swojej modlitwy, można zaproponować w kilku punktach. (…)
ks. Wojciech Rebeta
POEZJA ŚW. FAUSTYNY
Teologia i filologia, religia i literatura, mistyka i poezja – na granicy tych światów i dyscyplin, kategorii i zjawisk właściwie od zawsze dochodziło do korelacji rodzących niezwykłe efekty wzajemnych oddziaływań. W autobiograficznych zapiskach znanych mistyków i świętych odnajdziemy wiele pięknych utworów poetyckich. Literatura, czy też w nieco bardziej precyzyjnym ujęciu poezja częstokroć staje się w rękach człowieka narzędziem, po które sięgają ci, którzy próbują wyrazić niewyrażalne, czyli opisać mistyczne spotkanie z Bogiem. Poezja, jako wytwór zamierzonego działania człowieka, jest wyrazem wyższych stanów inteligencji i ducha ludzkiego. Może być owocem zdolności niejako wrodzonych, naturalnych (intuicja), jak i głębokich przeżyć ducha w zakresie życia naturalnego, ale też mistycznego (charyzmat słowa). Jak wiele dobrego, w kontekście szerzenia nauki ewangelicznej, uczyniła literatura, można przekonać się, przywołując niezwykłe dzieła mistyków i doktorów Kościoła: „Noc ciemną” św. Jana od Krzyża, „Dzieje duszy” św. Teresy z Lisieux czy też „Księgę życia” św. Teresy z Awili.
Nie mniej znakomitych przykładów na styku literatury i teologii można doszukać się w naszej polskiej przestrzeni. Twórczość św. Jana Pawła II, ks. Stanisława Pasierba czy wreszcie ks. Jana Twardowskiego oddziałuje dziś na nas z taką mocą, że z zazdrością przygląda się temu niejeden traktat teologiczny. W sytuacji, kiedy niemal każde polskie dziecko potrafi dokończyć pierwszy wers liryku ks. Jana Twardowskiego: „Śpieszmy się kochać” (Śpieszmy się kochać ludzi – tak szybko odchodzą), mówienie, że w dzisiejszych czasach poezji nikt nie zna, nie lubi i nie czyta, okazuje się być nazbyt pochopnie powtarzanym stereotypem.
Tymczasem w „Dzienniczku” św. Faustyny znajdziemy ponad 40 wierszy (plus kilkanaście pojedynczych zwrotek o charakterze aktów strzelistych). To w sam raz na wydanie tomiku poezji. Oczywiście, poezji wyjątkowej i niezwykłej, w większości o tematyce związanej z życiem wewnętrznym, objawieniami i miłością św. Faustyny do Boga, ale również odbijających jak w zwierciadle refleksy ze świata zewnętrznego; głównie codziennych doświadczeń, dotyczących trudów życia. (…)
Piotr Sobolewski
W BLASKU MIŁOSIERDZIA 
Na czym polega ewangeliczne miłosierdzie?
Głębokie współczucie, płynące z Bożego lub ludzkiego serca, jest reakcją na nędzę człowieka, jego cierpienie, nieszczęście czy śmierć. Uczucie to często ujawnia się na zewnątrz. Ma ono w sobie coś z głębi i delikatności miłości matczynej. Jest to także umiejętność takiego wczucia się w sytuację drugiego człowieka, że możemy patrzeć na rzeczy jego oczami, myśleć jego umysłem i czuć jego sercem. Jest to prawdziwe współczucie.
Miłosierdzie jako sympatia wobec człowieka, oznacza współcierpienie z kimś, współprzeżywanie, współopłakiwanie. To nie tylko emocjonalny przypływ litości, współczucia, lecz również pełne zaangażowanie umysłu i woli wyrażające się w czynie oraz trwała dyspozycja, charakteryzująca się wiernością.
Miłosierdzie ewangeliczne zbliżone jest do miłości, ale się z nią nie utożsamia. Jawi się ono prawie zawsze w kontekście jakiejś ludzkiej nędzy i nieszczęścia, wyraża się w głębokim wzruszeniu i współczuciu, którego skutkiem jest wspierający konkretny akt. Miłość ewangeliczna też domaga się czynu, ale nie pojawia się w sytuacji ludzkiego nieszczęścia i nie towarzyszy jej uczuciowe wzruszenie. Miłość ogarnia wszystkich i jest bardziej sprawą przykazania i woli niż współczucia.
Miłosierdzie jest konkretyzacją miłości, którą można scharakteryzować jako współczującą, litującą się nad konkretnym ludzkim nieszczęściem (duchowym lub fizycznym) i starającą się skutecznie mu zaradzić. Element współczucia wskazuje na bezpośrednie spotkanie z drugim człowiekiem, będącym w potrzebie.
Wzruszenie, w akcie miłosierdzia, powodowane jest nie opowiadaniem o nieszczęściu, lecz spotkaniem oko w oko z doświadczeniem cierpienia. Wynika z tego w sposób oczywisty, że miłosierdzia nie można czynić na odległość za pośrednictwem innych ludzi, słów czy pieniędzy. Czymś koniecznym w miłosierdziu jest współczucie, współuczestnictwo, współodczuwanie. W Piśmie Świętym znajdujemy wezwanie do naśladowania miłosierdzia Ojca, oraz praktykowania pierwszeństwa miłosierdzia przed ofiarą.
W Jezusie Bóg pokazuje, że nie chciał zbawiać człowieka bez niego samego, co nie oznacza tylko zgody, podporządkowania się i tak całkowicie zależnej od Boga istoty, Jego zamiarom i zrządzeniom. Bóg w swoim Synu do końca kochający człowieka, podążający za nim po wszystkich zakrętach i nierównościach ludzkiego życia zaprasza każdego do relacji miłości i właściwej Bogu postawy miłosierdzia.
Jezus nie przyniósł tylko jeszcze jednej, nawet jeśli najlepszej z dotychczasowych, definicji miłości. Nie tylko wytłumaczył, na czym polega miłość i miłosierdzie, ale sam je wcielił, uosobił, pozwalając się z miłości przybić do krzyża jako całopalna i najdoskonalsza Ofiara. Pokazał przez to, kim jest w swojej miłości Bóg i kim jest kochany przez Boga człowiek, który w Jezusie Chrystusie przyjmuje zaproszenie do wejścia z Bogiem w relację miłości i naśladowania Go w Jego miłosierdziu.
Przez swoje czyny miłosierdzia, Jezus Chrystus, Syn Boży, staje się wzorem miłosierdzia. Miłosierny Ojciec objawia się ludziom w czynach swojego Syna i uczy nas, czym jest miłosierdzie. Pokazuje również, jak się je realizuje w życiu i wzywa wszystkich do bycia miłosiernymi. Zatem, miłosierdzie na wzór Boga Ojca zawiera w sobie istotne elementy: unikanie sądzenia i potępiania bliźnich oraz przebaczenie i wspaniałomyślne dawanie, bez pytania co ja z tego mieć będę (por. Łk 6, 36-38). (…)
ks. Piotr Szweda MS
NA POCZĄTKU NIE BYŁO NIC
O powstaniu stowarzyszenia „Faustinum” (1)
Święta Siostra Faustyna dała początek Apostolskiemu Ruchowi Bożego Miłosierdzia. Dziś zrzesza on miliony ludzi na całym świecie. A jak zrodził się pomysł powstania Stowarzyszenia Apostołów Bożego Miłosierdzia „Faustinum”?
Dzieła Boże – jak bywa najczęściej – mają bardzo skromny początek, są tym ewangelicznym ziarnkiem gorczycy, które rozrasta się w wielkie drzewo. Tak też było z powstaniem „Faustinum”. Pamiętam, że już w latach 80. i 90. ubiegłego wieku napływały od ludzi z różnych stron świata prośby, zapytania o jakiś trzeci zakon przy Zgromadzeniu albo inną formę przynależności w celu udziału w tej misji, którą Bóg zapoczątkował w Kościele przez św. Siostrę Faustynę. Po jej beatyfikacji ówczesna przełożona generalna m. Paulina Słomka przedstawiała tę sprawę metropolicie krakowskiemu kard. Franciszkowi Macharskiemu, który radził, by na razie zajmować się zgłębianiem dziedzictwa Apostołki Bożego Miłosierdzia. I miał rację. W tamtych latach bowiem Zgromadzenie dojrzewało do uznania Siostry Faustyny za swą duchową współzałożycielkę. Ten uroczysty, historyczny akt dokonał się na walnym zjeździe Zgromadzenia w łagiewnickim Sanktuarium przy grobie wówczas błogosławionej Siostry Faustyny 25 sierpnia 1995 roku, czyli w dniu 90. rocznicy jej urodzin. Z tej okazji kard. Franciszek Macharski wystosował do Zgromadzenia list, w którym wzywał siostry do podjęcia nowego dzieła, do założenia stowarzyszenia lub innej formy organizacyjnej, w której mogliby uczestniczyć wszyscy, chcący w jakiś sposób zaangażować się w posłannictwo Siostry Faustyny. Dopiero wtedy zaczęły się konkretne prace nad statutem.
Matka Generalna poleciła, abym się tym zajęła i przygotowała projekt takiego statutu. Dla orientacji zabrałam z sobą do Zakopanego kilka różnych statutów organizacji kościelnych, by na ich podstawie przygotować projekt statutu dla tego dzieła, które miało powstać przy naszym Zgromadzeniu. Szybko jednak okazało się, że żaden wzór statutu nie oddaje tego, o co nam chodzi. Pozostała więc tylko modlitwa i słuchanie natchnień Ducha Świętego, by napisać taki statut dzieła, które z jednej strony służyłoby duchowości i misji Siostry Faustyny, a z drugiej strony było dziełem Zgromadzenia, a nie jakimś zewnętrznym podmiotem.
Gdy statut był gotowy, Matka Generalna wystosowała oficjalną prośbę do Księdza Kardynała o powołanie Stowarzyszenia Apostołów Bożego Miłosierdzia „Faustinum”. Bardzo szybko przyszła odpowiedź z dekretem z 6 marca 1996 roku, powołującym do istnienia, na prawie diecezjalnym, stowarzyszenie „Faustinum” z siedzibą w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach, które mogło zrzeszać kapłanów, osoby konsekrowane i świeckich wiernych z całego świata. W ten sposób powstała bardzo nietypowa wspólnota w Kościele, bo z jednej strony zrzeszająca ludzi o różnych powołaniach, a z drugiej – kierowana przez Zgromadzenie przy współudziale osób wybranych do zarządu. Chodziło bowiem o to, by kierunek działalności formacyjnej był w duchu charyzmatu Siostry Faustyny.
I co niezwykle ciekawe. Kilka tygodni później, czyli 25 marca 1996 roku, ukazała się adhortacja apostolska Jana Pawła II „Vita consecrata”. Gdyby ktoś nie znał szczegółowych dat powstania obu tych dokumentów, to by pomyślał, ze statut „Faustinum” powstał jako odpowiedź na wołanie papieża w „Vita consecrata”, skierowane do osób zakonnych, by prowadziły formację osób spoza wspólnoty zakonnej według własnego charyzmatu. A taki właśnie cel wcześniej został zapisany w statucie stowarzyszenia „Faustinum”.
Jak powołanie „Faustinum” zostało przyjęte przez ludzi? Jak trafiali do niego pierwsi wolontariusze?
Można powiedzieć, że powołanie „Faustinum” zostało entuzjastycznie przyjęte przez ludzi, bo to było coś, na co czekali i czego szukali. Szukali w Kościele wspólnoty i formacji w duchu miłosierdzia, bo bardzo rozwijało się nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego w formach przekazanych przez Siostrę Faustynę. I to, czego oczekiwali i czego pragnęli, oferowało im właśnie stowarzyszenie „Faustinum”. (…)
Za pierwszą rozmowę z s. M. Elżbietą Siepak ZMBM, pierwszą przewodniczącą stowarzyszenia „Faustinum” dziękuje s. M. Eliana Chmielewska ZMBM.
ŚWIADECTWA
25 lat stowarzyszenia „Faustinum”
W tym roku Stowarzyszenie Apostołów Bożego Miłosierdzia „Faustinum” świętuje srebrny jubileusz. Zostało erygowane 6 marca 1996 roku przez kard. Franciszka Macharskiego, ówczesnego metropolitę krakowskiego, na prośbę Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Dzisiaj jest międzynarodową wspólnotą, liczącą ponad 18.000 członków i wolontariuszy, zrzeszającą osoby świeckie, konsekrowane, a także kapłanów z prawie 90 krajów świata. Zasadniczym jego celem jest kontynuowanie misji św. Siostry Faustyny głoszenia światu orędzia Miłosierdzia i formacja apostołów Bożego Miłosierdzia. Jubileusz był okazją do złożenia świadectwa przez wielu wolontariuszy i członków. Niektóre z nich publikujemy w tym numerze „Orędzia Miłosierdzia”.
Biskup Ginés García Beltrán – Hiszpania
Odkryłem „Faustinum” jako proboszcz. To dar miłosierdzia Bożego jak świeże powietrze. Zobaczyłem, że zło świata ma granicę, a jest nią miłosierdzie Boże. Odkryłem to dzięki charyzmatowi św. Siostry Faustyny, która przyjęła miłosierdzie Pana w swoim życiu, aby je dać ludziom.
Steve Stanton – Kanada
To Bóg powołał mnie do Stowarzyszenia „Faustinum”. Przynależność do tej wspólnoty to dla mnie sposób na życie. To jest standard, według którego żyję. Na koniec dnia zadaję sobie pytanie, jak spełniłem ten standard.
Kinga Szczepanik – Polska
Wierzę, że nikt w „Faustinum” nie znalazł się przypadkiem, że każdego z nas Jezus powołał i dla każdego ma jakiś konkretny plan. My ten Boży scenariusz poznajemy w trakcie formacji, w wydarzeniach codziennego życia, w relacjach z innymi. Myślę, że jesteśmy dla siebie nie tylko wsparciem, ale nieustanną motywacją, by nie poddawać się stagnacji, by cały czas się rozwijać, by z ufnością podejmować różne wyzwania w życiu, pokonywać problemy, które pojawiają się na różnych płaszczyznach. Ta wspólnota daje mi siłę. Po naszych spotkaniach wracam z większym entuzjazmem i wewnętrznym pokojem.
Jaime Renz – Filipiny
Wybrałem przynależność do „Faustinum” nie tylko dlatego, że chcę być blisko św. Faustyny, ale teraz, po prawie 5 latach formacji, znam swój cel, wiem, gdzie jest moje serce. Chcę podążać za Chrystusem obecnym w najbiedniejszych z biednych, którzy są chorzy, zaniedbani – głodni miłości i uwagi. Chcę odpowiadać na ich potrzeby, jak tylko potrafię, pomimo moich obaw.
Ojciec Attilio Gueli OFM Cap – Włochy
„Faustinum” jest dla mnie jak dom, w którym żyję w głębokim poczuciu przynależności do wielkiej wspólonoty apostołów Bożego Miłosierdzia. Jest dla mnie jak szkoła, jak siłownia, w której mogę się wzmocnić i wzrastać w zaufaniu Chrystusowi Miłosiernemu oraz uczyć się pełnienia dzieł miłosierdzia w moim powołaniu jako zakonnika i kapłana.
Rose Mabene Ekeng – Kamerun
Praktyka Bożego Miłosierdzia, którą poznałam w „Faustinum”, zmieniła całe moje życie. Wzmacnia moją wiarę i zaufanie do Boga. To właśnie skłoniło mnie do całkowitego oddania życia w służbie Miłosierdzia Bożego. Przyjęta do „Faustinum” w 2008 roku, postanowiłam poświęcić całe życie służbie Miłosierdzia Bożego. (…)
