styczeń, luty, marzec 2020 

 Wybrane tematy:

III MIĘDZYNARODOWE DNI APOSTOŁÓW BOŻEGO MIŁOSIERDZIA

W dniach od 30 września do 6 października 2019 roku w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach odbyły się III Międzynarodowe Dni Apostołów Bożego Miłosierdzia pod hasłem: „Pokochałem cię wieczną miłością”. Wzięło w nich udział ponad 260 czcicieli Bożego Miłosierdzia i św. Faustyny z Polski i 30 krajów świata z obszarów języka angielskiego, hiszpańskiego i francuskiego. Na zaproszenie organizatorów – Stowarzyszenia Apostołów Bożego Miłosierdzia „Faustinum” – odpowiedzieli także: kard. Stanisław Dziwisz, bp Martin Igwe Uzoukwu z Nigerii, bp Félix Lázaro Martínez z Puerto Rico i bp Jan Zając. Dni Apostołów Bożego Miłosierdzia odbyły się pod patronatem honorowym metropolity krakowskiego abp. Marka Jędraszewskiego, który udzielił wszystkim uczestnikom swego pasterskiego błogosławieństwa. Patronat honorowy nad tym wydarzeniem objęła także przełożona generalna Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia s. M. Petra Kowalczyk, która razem z apostołami Bożego Miłosierdzia zgromadzonymi w Łagiewnikach świętowała liturgiczną uroczystość św. Siostry Faustyny oraz skierowała do nich słowo posłania.

            „Pokochałem cię wieczną miłością”

Te słowa z Księgi proroka Jeremiasza były hasłem przewodnim tego spotkania apostołów Bożego Miłosierdzia. Rozbrzmiewają one również z każdej prawie stronicy „Dzienniczka” św. Siostry Faustyny, aby przypomnieć współczesnemu człowiekowi, że Bóg nieustannie je wypowiada na głębinach jego serca, chcąc zaspokoić jego najgłębsze pragnienie miłości. Choć każdy człowiek pragnie tej Miłości, tęskni za nią, to jednak często nie słyszy tych słów Boga, a jeśli słyszy, to trudno mu w nie uwierzyć, a jeszcze trudniej przyjąć. Siostra Faustyna, która tym dniom patronowała, ukazywała tę miłosierną miłość Boga objawiającą się w codzienności, upraszała łaski, by się na nią otworzyć i przyjąć, aby potem świadczyć o niej w swoim środowisku życia i pracy. (…) 

s. Miriam Janiec ZMBM

MIŁUJĄCA RĘKA BOGA W CODZIENNOŚCI

(2)

Jedna z sióstr michalitek, słuchając naszego świadectwa, powiedziała: Wiesz, że w tym wszystkim nie ma jeszcze kropki nad i…, bo św. Jan Paweł II nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. I miała rację. Okazało się, że dokładnie tu, gdzie mieszkamy, w 2015 roku na skutek podziału parafii michalickiej powstała nowa parafia pw. św. Jana Pawła II i to w niej nasze obie córeczki 14 maja 2017 roku przystąpiły do I Komunii Świętej… Swoją pierwszą spowiedź świętą odbyły dzień wcześniej, 13 maja, a więc w stulecie objawień fatims
kich.

Kilka miesięcy wcześniej, 8 lutego 2017 roku (w dniu pierwszej przymiarki sukien komunijnych naszych dziewczynek) mój mąż poinformował mnie, że miał rozmowę, podczas której dowiedział się, że na skutek zmian, jakie zaistniały w firmie po przejęciu przez nowego właściciela, jego dotychczasowa pozycja jest zagrożona. Po 16 latach pojawiło się widmo utraty pracy… Mimo ogromnych starań o utrzymanie stanowiska, 29 czerwca 2017 roku, w święto Apostołów Piotra i Pawła, dostał wypowiedzenie… Dla nas to była prawdziwa katastrofa…

Niedługo potem, w prezencie na I Komunię Świętą naszych córek, postanowiliśmy pojechać z nimi do Włoch i odwiedzić miejsca święte w Rzymie, Asyżu, Cascii, San Giovanni Rotondo i na Gargano. W dniu, w którym opuszczaliśmy Gargano, udaliśmy się na poranną Mszę św. do groty św. Michała Archanioła. Przed samym odjazdem zatrzymała nas na parkingu pewna pani, która należy do kręgu ewangelizacyjnego w Belgii. Wiedziała, że jesteśmy z Polski i była bardzo wzruszona, mogąc z nami chwilę porozmawiać. Ponieważ mówię biegle po francusku, tym bardziej rozmowa była bardzo konkretna. Zapamiętałam z tej rozmowy ogromne zatroskanie o jej rodzinny kraj – Belgię – oraz gorącą wiarę w to, że Polska ma szczególną rolę do odegrania w Europie w tych trudnych czasach. Zapytała nas, czy mamy z sobą kamienie z groty św. Michała Archanioła i szybko przyniosła nam kilkanaście kamieni oprawionych w metalowe miniaturowe krzyżyki (oprawki z szybką) i dała mi do rąk. Życzyła nam szerokiej drogi z opieką św. Michała Archanioła. Kamienie schowałam do schowka w samochodzie.

Około północy zatrzymaliśmy się na nocleg na jednym z parkingów w Austrii. Z samego rana, kiedy ruszyliśmy w dalszą drogę, nasza starsza córka podzieliła się z nami tym, co przydarzyło jej się w nocy. Kiedy drzemała, otworzyła oczy i dostrzegła za oknem samochodu czarne kształty – ruchome postacie. Przestraszyła się i okryła kocem, i ponownie przysnęła. Uspokoiliśmy ją, że może coś jej się skojarzyło, była noc i była zmęczona lub rozespana… Udaliśmy się w stronę granicy austriacko-czeskiej. Tuż przed tą granicą zatankowaliśmy samochód i ruszyliśmy w stronę Brna. W miejscowości Mikulor, na drodze o ruchu dwukierunkowym, stworzył się zator ze względu na obecność policji na przeciwległym poboczu, przeprowadzającej doraźną kontrolę. Po jakimś czasie ruch przyspieszył, a my jechaliśmy dalej w stronę Brna. Po chwili z kolumny samochodów z naprzeciwka jeden z samochodów zaczął się niebezpiecznie wysuwać i tak jakby chciał wykonać manewr wyprzedzania, lecz manewr ten okazał się być zupełnie niekontrolowany. Samochód pędził prosto na nas. (…)

Małgorzata i Mariusz

W BLASKU MIŁOSIERDZIA

Dlaczego miłosierdzie wydaje się niektórym czymś negatywnym?

Współczesność to czasy wolnego rynku i konkurencji, drapieżnej pogoni za pieniądzem. Człowiek dzisiejszy, dbając o swoją karierę, dokładając wszelkich starań, aby się dobrze w życiu urządzić, jest dumny ze swojej wielkości i nieustannie za nią podąża. Niejednokrotnie czyni to w zaślepieniu duchowym i nie zważając na nikogo. Tym, co nas dotyka z każdej strony, jest wszechobecna pycha, która niszczy wszelkie ludzkie relacje. To, oczywiście, kształtuje nasze życie, wpływa na sposób myślenia, oceniania siebie i innych, tworząc przy tym specyficzną mentalność. W takiej atmosferze współczesnego świata, pędzącego za tym, co materialne, doczesne, miłosierdzie jest odsuwane na margines. Życie, w którym miłosierdzie jest tylko luksusem, na który nie może sobie pozwolić każdy człowiek, nie jest życiem chrześcijańskim.

Jednak człowiek współczesny doświadcza również swoich braków, zwątpienia i kryzysów. Światem, w którym się porusza, rządzi egoizm, postawa konsumpcyjna, przemoc wobec jednostek i społeczeństw, terroryzm i żądza władzy. Ludzi dzieli się na tych, którzy są dla nas dobrzy, mili, życzliwi, współczujący, a więc miłosierni, oraz na takich, którzy okazują nam chłód, obojętność czy wręcz nienawiść. Świat przestaje być światem dobroci i miłości, stając się terenem bezlitosnej walki o byt, pieniądze, władzę i przetrwanie.

Miłosierdzie, bycie miłosiernym w historii nierzadko uważane było za wyraz słabości. Przykładem tego mogą być poglądy stoików czy Fryderyka Nietzschego, negującego całkowicie życie duchowe i etyczne. Miłość identyfikował on z naiwnością i infantylizmem, co oczywiście miało ją dyskredytować. Odrzucenie miłości, jej sensu, waloru i autentyzmu, było powodem zakwestionowania chrześcijańskiej idei miłosierdzia. W Wiedzy radosnej Nietzsche pisał: Żyć – to znaczy […] być okrutnym i nieubłagalnym dla wszystkiego, co w nas słabym i starym się staje, i nie tylko w nas, żyć – znaczy więc: być bez miłosierdzia dla umierających, nędzarzy i starych. Etyka miłości i miłosierdzia nie znajduje zatem żadnego wytłumaczenia na bazie materializmu i witalizmu, została ona zastąpiona apoteozą siły fizycznej, zmysłowości, walki i wojny.

Oprócz cech słabości miłosierdzie czy też bycie miłosiernym miało stanowić przeszkodę w dążeniu do sprawiedliwości. W marksistowskiej koncepcji wyzwolenia człowieka, obejmującej nakaz walki klasowej i usprawiedliwiającej dyktaturę, również nie było miejsca dla idei miłości i miłosierdzia. Za zupełnie wystarczającą została uznana idea sprawiedliwości. Według marksistów miłość bliźniego to miłość do samego siebie, czyli de facto – egoizm, choć pozorowany i nieautentyczny. Zanegowanie idei miłosierdzia istotnie zubaża humanitarne zasady życia społecznego. Nie możemy zapomnieć więc o tym, że autentyczne miłosierdzie jest głębszym źródłem sprawiedliwości, rozsądzającej pomiędzy ludźmi, natomiast miłosierdzie ma moc przywracania człowieka samemu człowiekowi (por. DM 14). (…)

ks. Piotr Szweda MS

SPOTKANIA Z PIELGRZYMAMI W ŁAGIEWNIKACH

Ziemią świętą jest moje serce i miejsce, w którym żyję

Ojciec Wojciech Nowak SJ, koordynator Domu Formacji Duchowej w Kaliszu, ceniony rekolekcjonista, spowiednik i kierownik duchowy, często posługujący także ludziom potrzebującym szczególnej opieki duchowej: więźniom, osobom w związkach niesakramentalnych. 

To zdaje się pierwszy Ojca pobyt w naszym Sanktuarium?

Ufam, że tym, co powiem, nie rozczaruję: przyjechałem do Łagiewnik „przy okazji”. Mój przyjazd do Krakowa związany jest ze spotkaniem jezuitów z naszym ojcem generałem o. Arturo Sosa Abascalem, który obecnie przebywa w Polsce. Jest jednak prawdą, że już od dawna nosiłem się z zamiarem nawiedzenia Łagiewnik, czekałem tylko na dogodną okazję – ta w końcu nadeszła. Przyjechałem do Krakowa dwa dni wcześniej, by mieć czas i przestrzeń wewnętrzną do „nasycenia się” Łagiewnikami. Towarzyszy mi świadomość, że jest to jedno z tych wyjątkowych miejsc na świecie, w których Bóg chce się udzielać w sposób szczególny i powiedzieć coś niezmierne ważnego każdemu z nas. Jest to miejsce, w którym może skrzyżować się nasza droga z Bożymi drogami, tak jak na krzyżu spotykają się dwie linie – wertykalna, czyli Boża „z góry na dół”, z horyzontalną, czyli ludzką. Człowiek wygląda najpiękniej z rozłożonymi ramionami, zarówno w geście modlitwy, jak i postawie gotowości objęcia nimi drugiego człowieka. To tak na marginesie.

Jakie jest Ojca osobiste doświadczenie Bożego miłosierdzia?

Towarzyszy mi świadomość, że Boże miłosierdzie nie jest czymś „od święta”, czymś, czego potrzebujemy w wyjątkowych sytuacjach, lecz łaską podstawową, którą karmimy się na co dzień. Żyjemy tylko dlatego, że Bóg okazał się miłosierny, że nie odwrócił się od nas, gdy powiedzieliśmy mu nasze „nie”. A ponieważ jesteśmy słabi i niedoskonali, i stale ranimy się wzajemnie chociażby brakiem otwartości, zrozumienia i wrażliwości, dlatego potrzebujemy Bożego i ludzkiego przebaczenia na każdy dzień. Boże miłosierdzie przywraca nam poczucie godności, czyli zdolność do życia i kochania, przywraca nam radość bycia sobą. Pozwala nam nie zwątpić w samych siebie, bo niestety mamy skłonność do deprecjacji i odrzucania przede wszystkim własnej osoby.

To bardzo ważne, uświadamiać sobie, że Boże miłosierdzie nie jest jakąś „łaską dodaną”, ale naszym codziennym pokarmem, którego potrzebujemy stale. Wyobraźmy sobie sytuację, gdybyśmy któregoś dnia usłyszeli np. podczas spowiedzi: „Odpuszczam Ci twoje grzechy, ale to jest już naprawdę ostatni raz. Tyle razy spowiadałaś/-łeś się z tych samych uczynków, obiecywałaś/-łeś poprawę i nic. To jest już naprawdę ostatni raz…, no bo ile razy można?” Parafrazując słowa papieża Franciszka: Bóg nigdy się nie męczy okazywaniem nam swojego Miłosierdzia, to raczej my mamy skłonność do wątpienia w nie i deprecjacji własnej osoby. Boże miłosierdzie jest tlenem, którym oddychamy, a Boża miłość jest po prostu i przede wszystkim miłosierna.

Co zdaniem Ojca ma do zaoferowania współczesnemu człowiekowi św. Siostra Faustyna?

Zwrócę uwagę na trzy kwestie, ale jest ich oczywiście więcej.(…).

Za rozmowę serdecznie dziękuję s. M. Augustiana Matusik ZMBM

ŚWIADECTWA

Faustynka ma wszystkie paluszki

Faustyna Łucja przyszła na świat jako nasze trzecie dziecko 22 lutego 2015 roku. Będąc zupełnie zdrowa i bardzo ruchliwa, ciekawa świata, często wprowadzała nas w zakłopotanie ze względu na jej bezpieczeństwo. Feralnego dnia, 5 lutego 2018 roku, wieczorem około godziny 19.00, kiedy starsze rodzeństwo Faustynki przebywało w swoich pokojach na górze w domu, a ojciec leżał przeziębiony w salonie, ja w kuchni postanowiłam zmielić tartą bułkę. W tych czynnościach towarzyszyła mi najmłodsza córka. Po uruchomieniu maszynki elektrycznej, gdy odwróciłam głowę, by wziąć bułkę do mielenia, w tym momencie Faustynka włożyła dłoń prawej ręki do leja pracującej maszynki. Przytomność umysłu sprawiła, że natychmiast wypięłam maszynkę z prądu, co w znacznym stopniu pozwoliło zminimalizować skutki urazu dłoni. Niestety obracająca się głowica mieląca złapała i unieruchomiła maleńką dłoń we wnętrzu maszynki. Zaalarmowany krzykami ojciec przybiegł i chciał uwolnić dłoń Faustynki z maszynki, ale bezskutecznie. Wzywane pogotowie ratunkowe długo nie przyjeżdżało, więc postanowiliśmy własnym samochodem pojechać do pobliskiego szpitala z utkwioną rączką dziecka w maszynce. Na oddziale ratunkowym SOR w Jarosławiu lekarze przeprowadzili godzinną operację, polegającą na wyciągnięciu rączki dziecka z maszynki i przygotowaniu jej do operacji. Około godziny 23.00 w Jarosławiu wylądował specjalny samolot sanitarny sprowadzony z Warszawy, na pokładzie którego wraz z Faustynką pojechałam do szpitala w krakowskim Prokocimiu. Tam po północy przeprowadzono trzygodzinną operację, po której pani doktor chirurg powiedziała: „Nie miejcie wielkich nadziei na uratowanie paluszków”.

Mimo braku pozytywnych wieści obydwoje z mężem czuliśmy w głębi serc, że będzie inaczej, a otuchy dodawała modlitwa. Wieść o tym strasznym wypadku szybko rozeszła się po rodzinie i znajomych, których prosiliśmy o modlitwę. Nasz apel sprawił, że w krótkim czasie w intencji Faustynki popłynęło prosto do Nieba morze modlitwy. Modlono się od Przemyśla po Wrocław, od Londynu po Nowy Jork, od Warszawy po Paryż. Podczas naszego pobytu z Faustynką w szpitalu zostało odprawionych wiele Mszy św. zamówionych przez rodzinę i znajomych. Przez cały ten smutny czas czuliśmy łaski spływające na nas i na nasze dziecko. Faustynka ani razu nie zapłakała i nie poskarżyła się na ból. Może ktoś powie, że to adrenalina, ale my mówimy: to jest jeden wielki cud Bożego Miłosierdzia. Cud ocalenia życia, cud ocalenia małych paluszków, cud ocalenia nas, rodziców, przed psychicznym załamaniem. Nawet pani doktor, operująca Faustynkę, mówi o cudzie. Dzisiaj Faustynka ma wszystkie paluszki, prawą dłonią rysuje, chwyta, chociaż w paluszkach nie ma stawów. TO JEST CUD.

Wdzięczni rodzice Agata i Jaromir

(…)