lipiec, sierpień, wrzesień 2020 

 Wybrane tematy:

NIEZWYKŁA MODLITWA

13-14 września br. przypada 85. rocznica objawienia Koronki do Miłosierdzia Bożego. Pierwsze objawienia tej modlitwy miały miejsce w klasztorze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej w Wilnie na Antokolu. Święta Siostra Faustyna zapisała w „Dzienniczku”, że w piątek 13 września 1935 roku, gdy była w swej celi, ujrzała anioła, wykonawcę gniewu Bożego, który miał ukarać ziemię. Gdy zobaczyła ten znak gniewu Bożego, zaczęła prosić anioła, aby się wstrzymał chwil kilka, a świat będzie czynił pokutę. Jednak, gdy stanęła przed majestatem Bożym, nie śmiała powtórzyć tego błagania. Dopiero, gdy w swej duszy odczuła moc łaski Jezusa, zaczęła się modlić słowami, które wewnętrznie słyszała. I zobaczyła bezsilność anioła, który nie mógł wymierzyć sprawiedliwej kary za grzechy. Na drugi dzień, gdy weszła do kaplicy, Jezus jeszcze raz podyktował jej słowa, które dzień wcześniej wewnętrznie słyszała, i wytłumaczył, jak należy odmawiać tę Koronkę i jak wielkie ma ona znaczenie: jest na uśmierzenie gniewu Bożego (Dz. 474-475). W kolejnych kilkunastu objawieniach Jezus dał wielkie obietnice wszystkim, którzy z ufnością modlić się będą jej słowami. Obietnica ogólna dotyczy uproszenia wszelkich łask i doczesnych dobrodziejstw, jeśli one są zgodne z wolą Bożą. Obietnice szczegółowe dotyczą godziny śmierci. Jezus obiecał łaskę szczęśliwej i spokojnej śmierci nie tylko tym, którzy będą odmawiać Koronkę, a także konającym, przy których inni jej słowami modlić się będą. Śmierć szczęśliwa to taka, w której wybieramy Boga na wieczność, a spokojna – to bez lęku i przerażenia, to spotkanie z Jezusem, który z miłosierną miłością wychodzi ku ludziom, przekraczającym próg wieczności.

Koronka do Miłosierdzia Bożego jest drugą modlitwą, której nauczył nas Jezus. Pierwsza to „Modlitwa Pańska”. Przekazał ją Jezus w języku aramejskim swym uczniom, którzy widząc Mistrza zatopionego w modlitwie prosili: Naucz nas modlić się. Treść tej modlitwy zapisali ewangeliści Mateusz, Marek i Łukasz. Koronka do Miłosierdzia Bożego została podyktowana przez Jezusa w prywatnym objawieniu po polsku 85 lat temu, a odmawiana jest już na całym świecie, nawet w językach plemiennych i narzeczach. Odwołał się do jej słów papież Jan Paweł II w akcie zawierzenia świata Bożemu Miłosierdzia. Polecił ją wiernym 17 listopada 2013 roku Ojciec Święty Franciszek jako lek na serce, duszę i całe życie. W czasie modlitwy „Anioł Pański” powiedział: Jest to duchowa pomoc dla naszej duszy oraz dla szerzenia wszędzie miłości, przebaczenia i braterstwa.

Koronka do Miłosierdzia Bożego jest niezwykłą modlitwą nie tylko dlatego, że nauczył jej sam Jezus i że dziś jest najbardziej znaną – obok aktu: Jezu, ufam Tobie – modlitwą do Miłosierdzia Bożego (…).

s. M. Elżbieta Siepak ZMBM

MIEJSCE TO WYBRAŁ PAN

Księże Profesorze, co to znaczy być świadkiem Miłosierdzia?

To po prostu wiedzieć i stale poznawać, że ono zwycięża, że – mówiąc słowami natchnionymi – odnosi triumf nad sądem. A być świadkiem Miłosierdzia w miejscu uświęconym obecnością Jezusa i Siostry Faustyny, to pokazywać, że właśnie tutaj, w Płocku, wielu ludzi rzeczywiście doznało Bożego miłosierdzia, że przemieniło swoje życie, odkryło nadzieję na przyszłość, zobaczyło dobro w sobie i wokół siebie, że doświadczyło radości życia z miłosiernym Ojcem.

A w znaczeniu osobistym Księdza Profesora?

Coraz bardziej się przekonuję, że miejsce to w Płocku rzeczywiście wybrał Pan, aby dać ludziom szczególną sposobność do korzystania z daru Jego miłosierdzia. Sanktuaria, jako miejsca święte, zostały nam dane, aby łatwiej było w konkretnym czasie i przestrzeni spotkać nieograniczonego Boga i doświadczyć mocy przesłania związanego z danym objawieniem czy cudowną interwencją. W Płocku Pan Jezus przypomniał światu, jak wielkim darem jest Boże miłosierdzie. Pokazał również, że człowiek nie tylko pragnie doznawać miłosierdzia, ale również czynić je innym. I właśnie to przesłanie staje się drogą życia dla wielu ludzi, dla mnie oczywiście też.

Które przesłanie Chrystusa, z tych wypowiedzialnych w Płocku, jest najważniejsze, najbardziej charakterystyczne dla tego miejsca?

Według mnie są to te słowa Pana Jezusa:  Obiecuję, że dusza, która będzie czcić ten obraz, nie zginie. Obiecuję także, już tu na ziemi, zwycięstwo nad nieprzyjaciółmi, a szczególnie w godzinie śmierci. Ja sam bronić jej będę jako swojej chwały (Dz. 48). Dany jako naczynie obraz Miłosierdzia Bożego ma ułatwiać nam zrozumienie, czym ono jest, w jaki sposób o nie zabiegać i czynić je innym. Jeżeli w ten sposób będziemy czcić ten obraz, doświadczymy bliskości Pana Jezusa i Jego troski o nas. Zobaczymy oczami wiary, że On sam broni nas przed tymi, którzy chcą nam odebrać nadzieję. Co więcej, broni nas jako swojej chwały. Dlatego trzeba Go chwalić i dziękować Mu za Jego miłosierną obecność wśród nas. Najlepiej ukażemy światu, że Bóg jest godzien największej chwały, gdy będzie On na pierwszym miejscu w naszym życiu, gdy swoim życiem będziemy odsłaniać Jego miłosierne oblicze. (…)

Leszek Skierski

W BLASKU MIŁOSIERDZIA

Dlaczego sakramenty pokuty i pojednania, Eucharystii i namaszczenia chorych są szczególnym znakiem Bożego miłosierdzia?

Psychika ludzka jest skłonna do grzechu. Pomimo wielu starań, człowiek stając przed wyborem, często preferuje i wybiera zło, wydające się łatwiejszym i bardziej pociągającym niż dobro. Jest to wobec Boga postawa o charakterze buntowniczym, a jej skutkiem może być utrata wiecznej szczęśliwości.

Chrześcijanin, uznany przez Boga w sakramencie chrztu za przybranego syna, mimo wszystko narażony jest na zło. Jezus przychodzi jednak z pomocą ludzkiej słabości, ustanawiając sakrament pokuty i pojednania, w którym człowiek otrzymuje odpuszczenie grzechów i staje się na nowo dzieckiem Bożym. Miłosierdzie Boże, jakiego doznaje grzesznik w sakramencie pokuty, może wydać się nawet większe niż okazane przez chrzest czy Eucharystię, bo przez grzech człowiek nadużył łaski otrzymanej w nich, świadomie i dobrowolnie pogardził godnością dziecka Bożego.

Sakrament pojednania wymaga większego przygotowania i wysiłku niż chrzest czy Eucharystia. Potrzeba spełnić pewne warunki: rachunek sumienia, żal za grzechy, mocne postanowienie poprawy, szczere wyznanie grzechów i zadośćuczynienie Bogu i ludziom. W ten sposób wchodzę na drogę pokuty i nawrócenia do Ojca, a dokonuje się to jedynie dzięki łasce miłosiernego Boga.

Nawrócenie jest opamiętaniem się grzesznika, powrotem do Ojca, który pierwszy nas umiłował, powrotem do Chrystusa, który wydał samego siebie za nas, i powrotem do Ducha Świętego, który został obficie na nas wylany. Ma mieć ono charakter sakramentalny. W sakramencie pokuty człowiek otrzymuje od Bożego miłosierdzia przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i jednocześnie jedna się z Kościołem, który przyczynia się do przemiany życia grzesznika miłością, przykładem i modlitwą. Miłosierny Bóg jest skłonny przebaczać zawsze i skutecznie, jeśli tylko szczerze żałuję, proszę o przebaczenie, nawet wówczas, gdy wciąż upadam, bo Boże miłosierdzie się nigdy nie wyczerpuje i nigdy się nie męczy.

Sakrament Eucharystii natomiast to nie jeden z wielu darów otrzymanych przez Kościół od Jezusa, ale największy dar Bożego miłosierdzia, gdyż – jak napisał św. Jan Paweł II w encyklice „Ecclesia de Eucharistia”: Jest to dar z samego siebie, z własnej osoby w jej świętym człowieczeństwie, jak też dar Jego dzieła zbawienia. (…)

ks. Piotr Szweda MS

SPOTKANIA Z PIELGRZYMAMI W ŁAGIEWNIKACH

Pragnę wrócić do Polski i zamieszkać w Krakowie

Renata Gallagher, pomoc szpitalna, od 15 lat mieszka i pracuje w Irlandii Północnej.

Jak się pani czuje w łagiewnickim Sanktuarium?

To miejsce jest dla mnie, jak duchowe SPA. Przepraszam za to świeckie określenie, ale nie mam lepszego słowa, aby to wyrazić. Czuję się tu wspaniale, bo mogę się oderwać od codziennej rzeczywistości, poświęcić się modlitwie i wzmocnić się duchowo. Wiele godzin spędzam przed łaskami słynącym obrazem Jezusa Miłosiernego i przy grobie św. Siostry Faustyny. Uczestniczę w liturgii i modlitwach sióstr,  poczynając od porannej Mszy Świętej o 6.30, przez modlitwę w godzinie konania Jezusa (15.00) i Koronkę do Miłosierdzia Bożego, a skończywszy na wspólnym wieczornym różańcu, który prowadzą siostry za rodziny przeżywające kryzys, i na apelu maryjnym o 21.00.  Za każdym razem, gdy zamawiam bilet do Polski, moje serce napełnia się radością. Gdy przyjeżdżam do Łagiewnik, ciągle na nowo zachwycam się tym miejscem.

Kocham moją ojczyznę – Polskę. Modlę się za nią bardzo. W Irlandii Północnej brakuje mi codziennej adoracji Jezusa w Najświętszym Sakramencie i Mszy Świętej. W każdą niedzielę „jestem” jednak w Krakowie-Łagiewnikach przez transmisję Mszy Świętej w pierwszym programie TVP. W Irlandii Południowej też mamy bardzo bliskie memu sercu sanktuarium Maryjne w Knock i to jest dla mnie również miejsce wybrane przez Boga. Jest to miejsce objawienia Matki Bożej, św. Józefa i św. Jana Ewangelisty. Obok nich był ołtarz, na którym był baranek. To jedyne na świecie miejsce, gdzie objawił się Jezus, jako baranek otoczony aniołami. W stulecie tego objawienia odwiedził to miejsce św. Jan Paweł II.

Kiedy i w jakich okolicznościach odkryła Pani to święte miejsce w Łagiewnikach?

O łagiewnickim Sanktuarium wiem od wielu lat, bo z pochodzenia jestem Polką. Pierwszy raz byłam tu 25 lat temu. Jednak, gdy mieszkałam w Polsce, to do sanktuarium nie przyjeżdżałam często. Natomiast z chwilą wyjazdu do Irlandii Północnej, wszystko się zmieniło. To dla mnie wielki dar, że Bóg wysłał mnie do Irlandii, bo od tego czasu jestem znacznie częściej w Krakowie. W przyszłości, po powrocie do Polski z Irlandii, pragnę się przenieść do Krakowa.

Za rozmowę dziękuje

s. Anna Maria Trzcińska ZMBM

ŚWIADECTWA

Ciesz się i raduj, że Jezus cię kocha

Urodziłam się jako dziewiąte dziecko w rodzinie. Sakrament chrztu otrzymałam potajemnie w domu, bo w czasach komunistycznych Kościół greckokatolicki był zakazany. Do pierwszej Komunii Świętej poszłam z kolegami szkolnymi wyznania rzymskokatolickiego, ale na religię nie mogłam uczęszczać. Wszystko to – chodzenie do kościoła, modlitwa – odbierałam jako obowiązek i dużo z tego nie rozumiałam. Kiedy miałam dziewięć lat, umarł ojciec. Była to wielka rana dla duszy dziecka, szczególnie gdy musiałam aż do wieku dojrzałego słuchać żalów mojej mamy, że ona jest następna w kolejce, by umrzeć, i co będzie ze mną. Wtedy miała 51 lat, a gdy to piszę, będzie obchodziła 95. urodziny. Bardzo starałam się jej pomagać i czynić dobro, ale nigdy to nie było doceniane. Czułam się winna z powodu trudnego życia mojej ciągle narzekającej mamy. Wydawało mi się, że jestem dla niej ciężarem, niemiłowana i niechciana. Wszystko to spotęgowało się w dniu moich 12. urodzin. Byłam bardzo szczęśliwa, że mam urodziny (chociaż w tamtych czasach nie obchodzono je tak jak dziś) i zapytałam mamy, czy cieszyła się, kiedy miałam się urodzić. Wtedy otrzymałam kolejną ranę, bo mama opowiedziała mi, jaką walkę toczyła, abym się nie narodziła. Zaraz po zastrzyku poszła do kościoła i błagała Matkę Bożą o pomoc. Bóg wygrał walkę o moje życie także dlatego, żebym mogła świadczyć o Jego miłosierdziu i miłości. Po tamtych urodzinach przeżywałam jeszcze trudniejsze chwile. Tak bardzo czułam się niepotrzebna, niechciana i niemiłowana, że aż mnie prześladowały myśli samobójcze.

Do życia dorosłego wstępowałam pełna strachu, zamknięta i z cierpiącą duszą, ale starałam się to ukrywać. Wyszłam za mąż za niepraktykującego katolika. Było to podczas reżymu totalitarnego. Dobry proboszcz załatwił nam dyspensę, bo przecież byłam osobą wierzącą i regularnie brałam udział w nabożeństwach. W małżeństwie urodziły nam się 3 córki. Na zewnątrz wyglądało wszystko w porządku, w środku jednak byłam niezadowolona. Kiedy najmłodsza córka miała 5 lat, uświadomiłam sobie, że już się prawie nie potrafię uśmiechać. Obowiązki w pracy i w domu ciążyły mi tak bardzo, że byłam fizycznie i psychicznie zupełnie zmęczona. Dobry Bóg nad wszystkim czuwał i obudził we mnie pragnienie życia duchownego. Moje wnętrze było jak gąbka, która potrzebowała nasiąknąć żywą wodą.

Przeżyłam długie lata błądzenia, szukania, zdrowienia, wylałam strumienie łez, kłótnie, niezrozumienia, choroby. Dziękuję Bogu, który stawiał na mojej drodze ludzi, księży, wspólnoty. Dzięki mężowi, który widział moje ciężkie stany (czasami myślałam, że zwariuję) i wychodził mi naprzeciw, mogłam brać udział w rekolekcjach, pielgrzymkach, najczęściej do Litmanovej na górze Zvir i do Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. Zaczęłam opiekować się mamą, która na stare lata potrzebowała pomocy. Ponieważ odeszłam z pracy, więcej uwagi mogłam poświęcić dzieciom, miałam także więcej czasu na modlitwę i duchowne aktywności. Bardzo pomogło mi czytanie duchowe, bo długo nie wiedziałam, jak czytać Pismo Święte i uczyłam się modlić. (…)

M. R. ze Słowacji