kwiecień, maj, czerwiec 2019
Wybrane tematy:
MIŁOSIERDZIE AŻ PO OFIARĘ Z ŻYCIA (3)
Do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia wstąpiła wcześniej niż św. Siostra Faustyna i s. Kaliksta Piekarczyk, bo w 1912 roku, ale całopalną ofiarę ze swego życia złożyła później – 5 października 1952 roku – w intencji, by miłosierdzie Boże ogarnęło całą ludzkość, a święto Miłosierdzia było uroczyście zatwierdzone i obchodzone.
Siostra Ksawera, Janina Olszamowska (1883-1970) przyszła na świat w kresowej rodzinie ziemiańskiej Władysława i Adeli z domu Sławuszewska w miejscowości Kosteniec na Wołyniu. Rodzice zadbali o jej wykształcenie na pensji sióstr Sacré Coeur we Lwowie, o znajomość muzyki i języków obcych. Mając 29 lat wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Krakowie. Po złożeniu pierwszej profesji zakonnej podjęła pracę pielęgniarki wśród żołnierzy zakaźnie chorych w szpitalu, który funkcjonował na posesji klasztoru w Łagiewnikach. Po zakończeniu pierwszej wojny światowej pełniła obowiązki wychowawczyni dziewcząt w Domu Miłosierdzia w Łagiewnikach. W 1922 roku wyjechała do Radomia, by tam pełnić obowiązek przełożonej domu, a po sześciu latach do Kiekrza, by tam pełnić ten sam obowiązek w nowopowstającym domu Zgromadzenia. W czasie drugiej wojny światowej w latach 1941-1942 przebywała wraz z siostrami w niemieckim obozie pracy w Bojanowie. Choć miała możliwość, aby uniknąć tego losu, nie skorzystała z tego, gdyż uważała, że jako przełożona powinna być z siostrami. Wyznała wówczas: Powiedziałam Panu: wiem, że jesteś dobry, żeś wszechmocny i że mnie kochasz, i to mi wystarcza. A cierpienie to posiew wieczności. Gdy została zwolniona z obozu, wyjechała do Warszawy i objęła obowiązek przełożonej domu na Grochowie. Po zakończeniu okupacji niemieckiej w 1945 roku wróciła do Kiekrza, by odzyskać dom i gospodarstwo zajęte wcześniej przez Niemców oraz zorganizować charyzmatyczną pracę apostolską. Po Kapitule generalnej w 1946 roku została powołana na urząd sekretarki generalnej, który pełniła do 1952 roku, zajmując się w tym czasie także wychowaniem młodzieży zakonnej w junioracie.
Od 1952 roku została skierowana do pracy związanej z przygotowaniem procesu beatyfikacyjnego Siostry Faustyny Kowalskiej, którą poznała osobiście w czasie jej pobytu w Kiekrzu w 1929 roku. Chociaż pod jednym dachem spędziły niewiele czasu, to w liście do przełożonej generalnej m. Michaeli Moraczewskiej, dziękując za posługę Siostry Faustyny w tym domu, s. Ksawera napisała o niej: Odniosłam wrażenie, że jej życie wewnętrzne jest bardzo głębokie i że jest ona obdarzona szczególnymi łaskami.
Do 1965 roku prowadziła w Krakowie-Łagiewnikach ośrodek kultu Miłosierdzia Bożego
i korespondencję z czcicielami Bożego Miłosierdzia w kraju i zagranicą. Redagowała kwartalnik „Posłaniec Miłosierdzia Bożego” i podejmowała różne zadania, zmierzające do szerzenia kultu Miłosierdzia Bożego w formach przekazanych Siostrze Faustynie. Była wielką promotorką tego kultu i głoszenia światu orędzia Miłosierdzia aż do 83. roku życia, gdy swój obowiązek w całości przekazała swojej następczyni.
Już 5 października 1952 roku przez ręce Matki Bożej Miłosierdzia, niebieskiej przełożonej generalnej Zgromadzenia, złożyła swoje życie w całopalnej ofierze Miłosierdziu Bożemu, bez żadnych zastrzeżeń i w tej tylko intencji, by to Miłosierdzie ogarnęło ludzkość całą, a święto Miłosierdzia zostało uroczyście zatwierdzone. W spisanym tego dnia akcie zaznaczyła, że niczego nie pragnie dla siebie, tylko by cała jej nędza zatonęła w morzu miłosierdzia Trójcy Świętej. Wybór daty do złożenia życia w całopalnej ofierze nie był przypadkowy, lecz celowo wybrany, co s. Ksawera zaznaczyła w tekście, pisząc: Dziś, 5 X 1952 roku, w 14. rocznicę zgonu Siostry Faustyny. Chciała w ten sposób podkreślić, że jej ofiara z życia ma ścisły związek z misją św. Siostry Faustyny. (…)
s. M. Elżbieta Siepak ZMBM
„POSŁUGA DOMU MIŁOSIERDZIA IM. ŚWIĘTEJ FAUSTYNY”
Tak nazywa się nowe dzieło miłosierdzia, które powstało na Węgrzech z inicjatywy bp. László Varga, ordynariusza diecezji kaposvárskiej. Dziełu temu patronuje św. Siostra Faustyna, apostołka Bożego Miłosierdzia.
Z księdzem biskupem László Varga z Węgier spotykamy się w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. Słyszałam, że Ksiądz Biskup po raz pierwszy jest w tej stolicy kultu Bożego Miłosierdzia, ale św. Siostra Faustyna jest Księdzu Biskupowi dobrze znana. Co w jej życiu i pismach szczególnie pociąga Węgrów i Księdza Biskupa?
Zaufanie Bogu. Powołanie sekretarki Bożego Miłosierdzia realizowało się w duchu ofiary, ale nie ofiara była decydująca w jej życiu, ale jej zaufanie Bożemu Miłosierdziu. Ona stała się świadkiem Bożego Miłosierdzia i pobudza nas do tego, abyśmy również stawali się świadkami Miłosierdzia. Tylko wtedy możemy znaleźć prawdziwy pokój, kiedy zwrócimy się do Miłosierdzia. Widać to w życiu Siostry Faustyny. Im bardziej oddawała się Bożemu Miłosierdziu, tym intensywniej przeżywała bezpieczeństwo, jakie miała w tym Miłosierdziu, to jest w Bogu. W jej życiu miłosierdzie nie jest uczuciem, bo prawdziwe miłosierdzie jest tylko w ofierze, to znaczy w poświęcaniu się w miłości. Siostra Faustyna jest dla mnie duszą złożoną w ofierze błagalnej o miłosierdzie.
Jej relacja z Chrystusem obecnym w Najświętszym Sakramencie jest bardzo pociągająca. W każdej wolnej chwili była w dialogu z Jezusem, chodziła z Nim od Pierwszej Komunii Świętej. Z tego wynika jej posłuszeństwo. Jako siostra, kiedy była posyłana w różne miejsca i do wielu posług, przyjmowała wszystko bez szemrania i buntu. W tym posłuszeństwie przemieniał ją Mistrz w naczynie miłosierdzia i dał za przykład, że zło dobrem, a złośliwość tylko z miłosierdziem można zwyciężyć!
W zawołaniu i herbie biskupim umieścił Ksiądz Biskup jedno słowo: „Miłosierdzie”, co pozwala sądzić, że już w życiu kapłańskim, a może od młodości, rzeczywistość miłosierdzia Bożego i ludzkiego była Księdzu Biskupowi szczególnie bliska.
Byłem żołnierzem, gdy Jezus połączył moje życie z rannymi, cierpiącymi, upokorzonymi ludźmi. W latach spędzonych w seminarium co tydzień odwiedzałem instytut, którego mieszkańcy byli niepełnosprawni. Później poznałem wspólnotę „Arka” założoną przez Jeana Vaniera oraz wspólnotę „Wiara i światło”. Jako wikariusz zapoznałem się z człowiekiem, który leżał nieruchomy przez 35 lat z powodu zapalenia mózgu i opon mózgowych. Pan Jezus powoli złączył moje życie, moje powołanie z ubogimi i upośledzonymi.
Na jednym charyzmatycznym kongresie w Rzymie podczas prezentacji Matki Teresy z Kalkuty otrzymałem wezwanie od Jezusa, że mam dzielić moje życie z ubogimi. To się zrealizowało w mojej pierwszej parafii, gdzie przyjąłem Józia, wspomnianego sparaliżowanego człowieka, oraz młodego, umysłowo i ruchowo upośledzonego – Zozia. Moja parafia stała się dwubiegunowa: na jednym biegunie był Chrystus, który jest łamany i obecny w Najświętszym Sakramencie, na drugim – Chrystus obecny w połamanym człowieku. Przez siedem lat mieszkaliśmy razem z Józiem, który zmarł po jednej operacji, a Zoziu wrócił do ośrodka państwowego. Przez lata spędzone z nimi, przez ciągłe kierownictwo duchowe i spowiedź, Jezus uprościł moje życie, które opisuje jedno słowo: miłosierdzie. Miłosierdzie stało się wszystkim, więc kiedy zostałem mianowany biskupem, było dla mnie jasne, że w herbie biskupim nie może być nic innego, tylko to słowo: Miłosierdzie. (…)
s. M. Hedwig Ulicna ZMBM
W BLASKU MIŁOSIERDZIA
Dlaczego miłosierdzie uważane jest za największy przymiot Boga i co leży u podstaw miłosierdzia Boga?
Pojęcie przymiotu łączy się z nauką o naturze Boga, który jest czystym duchem samoistnym – mającym byt sam z siebie, a co za tym idzie, również pełnię doskonałości. W Bogu jest jedność wewnętrzna, mówiąc inaczej – prostota, która wyklucza wszelką złożoność z jakichkolwiek części lub składników. Poznając Boga, nie poznajemy Go w sposób bezpośredni, ale przez doskonałości, jakie zauważamy w pewnym stopniu ukryte w stworzeniach.
Teolodzy grupują przymioty Boże, odnosząc jedne do natury Boga, a drugie do Jego czynności wobec stworzeń. Do pierwszej grupy, określając je przymiotami wsobnymi lub absolutnymi, zaliczają: bycie w sobie, prostotę, samoistność, nieograniczoność, niezmienność i wieczność, a do drugiej, nazywając je relatywnymi, wliczają: dobroć, wszechmoc, opatrzność, sprawiedliwość i miłosierdzie.
W obliczu takiego podziału zastanawiające wydają się być słowa Pana Jezusa do Siostry Faustyny Kowalskiej: Powiedz, że miłosierdzie jest największym przymiotem Boga. Wszystkie dzieła rąk Moich są ukoronowane miłosierdziem (por. Dz. 301). Zdają się one sugerować hierarchizację przymiotów Boskich, między którymi przecież istnieje równość. Wyjaśnienie tej kwestii jest przede wszystkim zasługą ks. Ignacego Różyckiego, który wyszczególnił w pojęciu przymiot znaczenie filozoficzno-teologiczne i czynnościowe. W pierwszym znaczeniu miłosierdzie jest doskonałością natury Bożej, czyli jest przez nią posiadane i dlatego jest bezwzględnie równe innym doskonałościom, bo tak samo jest Bogiem i tym samym Bogiem, natomiast w drugim znaczeniu przewyższa wszystkie inne przymioty Boga, gdyż skutki działania miłosierdzia w świecie są największe. (…)
ks. Piotr Szweda MS
SPOTKANIA Z PIELGRZYMAMI W ŁAGIEWNIKACH
„Promieniować Jego miłosierdziem”
Anna Vierra pochodzi z Kalifornii, ale obecnie mieszka w Waszyngtonie i studiuje teologię na Katolickim Uniwersytecie Ameryki (CUA).
Gina Galassi jest studentką Papieskiego Instytutu Jana Pawła II dla Studiów nad Małżeństwem i Rodziną w Waszyngtonie i kontynuuje studia magisterskie z teologii.
Anne Marie Werner pracuje dla organizacji non-profit o nazwie „The Given Institute”, która daje możliwość formacji w wierze, organizuje szkolenia z zakresu przywództwa i mentoringu dla młodych kobiet katolickich.
Dziesięciu młodych pielgrzymów z Waszyngtonu przybyło do Polski. Co Was tu sprowadziło?
Gina: Nasza pielgrzymka do Polski podąża śladami trzech wielkich świętych miłosierdzia: św. Jana Pawła II, św. Maksymiliana Kolbego i św. Faustyny. Rozpoczęliśmy podróż od Warszawy, byliśmy w Niepokalanowie i teraz jesteśmy w Krakowie, skąd wyjeżdżamy do Oświęcimia, Wadowic i Częstochowy. W Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach zbiegają się drogi tych trzech świętych: tu żyła i modliła się św. Faustyna, tu przychodził św. Jan Paweł II, a współbracia św. Maksymiliana (bracia franciszkanie) stąd otrzymali maszyny do drukarni.
Odwiedzacie wiele świętych miejsc. Dlaczego Sanktuarium Miłosierdzia Bożego jest dla Was tak wyjątkowe?
Anne Marie: Dla mnie jest ono miejscem głębokiego spotkania z miłością i miłosierdziem Jezusa. Uwielbiam modlić się tu przed Jego cudownym wizerunkiem. Miłosierdzie Boże jest bardzo ważne w moim życiu i ogromną łaską jest dla mnie możliwość odwiedzenia tego miejsca, w którym Jezus objawił się św. Faustynie i poprosił ją o szerzenie Jego orędzia.
Gina: To Sanktuarium zajmuje szczególne miejsce w moim sercu z wielu powodów. Po pierwsze ze względu na obraz Bożego Miłosierdzia. Jezus przez ten obraz pociągnął mnie głębiej do wiary katolickiej i nieustannie mnie przemienia. Bez niego nie wiem, gdzie bym teraz była! Po drugie: w 2016 roku wielkim darem był dla mnie wyjazd na Światowe Dni Młodzieży, kiedy to po raz pierwszy zatrzymałam się w domu pielgrzyma w tym Sanktuarium. Powrót do tego miejsca przyniósł tyle pięknych wspomnień o łaskach, których doświadczyłam tu dwa lata temu, a także był czasem wielu nowych łask, które wciąż „rozpakowuję”. W końcu jest to miejsce, gdzie jest grób św. Faustyny i gdzie św. Jan Paweł II cały świat zawierzył Miłosierdziu Bożemu z gorącym pragnieniem, aby orędzie o miłosiernej miłości Boga, które tutaj zostało ogłoszone za pośrednictwem Siostry Faustyny, dotarło do wszystkich mieszkańców ziemi i napełniało ich serca nadzieją. Niech to przesłanie – powiedział Papież – rozchodzi się z tego miejsca na całą naszą umiłowaną Ojczyznę i na cały świat… Znając te słowa naszego umiłowanego świętego, mam głębokie pragnienie, by oddać się Chrystusowi i pozwolić Mu promieniować Jego miłosierdziem, które otrzymałam w Krakowie, na mój kraj i na cały świat.
Anna: Dla mnie jest to miejsce wyjątkowe, ponieważ tu przesłanie Miłosierdzia Bożego wyrosło z ofiarnego życia, cierpienia i śmierci św. Faustyny. Miłosierdzie Boże stało się mi bardzo bliskie około dwa lata temu, kiedy byłam uzdrawiana z wielu zranień, których doświadczyłam w ciągu całego mojego życia. Wtedy stało się dla mnie wszystkim. Ono uleczyło moje złamane serce. Po przyjeździe do Sanktuarium ogarnęła mnie miłująca, miłosierna obecność Boga, którą już znałam, a która była jednocześnie tak nowa i głęboka (…).
Za rozmowę serdecznie dziękuje s. M. Gaudia Skass ZMBM
ŚWIADECTWA
On wie lepiej, co dla nas dobre
Chciałam opisać moją 6-letnią historię i podzielić się swoimi przeżyciami, choć to, czego doświadczyłam, bardzo ciężko opisać, jeszcze na dodatek w kilku słowach. Staramy się z mężem o dziecko. Walka nasza trwa ponad 6 lat. Po odwiedzeniu mnóstwa lekarzy, klinik, zrobieniu tysięcy badań, wylanych tysięcy łez, położono na nas krzyżyk. Zaproponowano procedurę in vitro. Mnóstwo modlitw, nowenny pompejańskie, błagania do wszystkich świętych. Nic. Zero rezultatu. Złość, żal, pytania: dlaczego my, przecież się modlę… No właśnie, modlę się, ale nie do końca… Wtedy po kolejnej Nowennie przyśniła mi się Matka Boża, która powiedziała mi, że za rok moje życie się odmieni, żebym się nie bała. Nie spodziewałam się, że odmieni się aż tak bardzo. Byłam pewna, że zajdę w ciążę i to będzie moje szczęście. Mniej więcej 8-9 miesięcy po tym śnie koleżanka napisała mi o „Dzienniczku” Siostry Faustyny i Bożym Miłosierdziu, czy pokładam w Nim nadzieję? Zaczęłam czytać, modlić się Koronką do Bożego Miłosierdzia i nagle ogarnęła mnie taka niesamowita miłość, radość i spokój. Uzmysłowiłam sobie, że mój krzyż jest moim darem, moim błogosławieństwem, bo dzięki temu poznałam Boże Miłosierdzie. Już przestałam prosić i błagać o cokolwiek. Modliłam się słowami: „Jezu, ufam Tobie”, „Jezu, Ty się tym zajmij”. Mówiłam: oddaję Ci całą siebie, zrób ze mną, co zechcesz. Zaczęłam dziękować, oddałam Mu całą swoją przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, bez warunków. Zaufałam, poznałam Boże Miłosierdzie. Dziękowałam Matce Bożej, że przyprowadziła mnie do swojego Syna i że miała rację mówiąc, że moje życie się odmieni, ale nie sądziłam, że aż tak bardzo. Trzy dni temu zrobiłam test ciążowy, wyszedł pozytywny… Łzy szczęścia i pełna ufność w Panu. (…)
Katarzyna
