kwiecień, maj, czerwiec 2021 

 Wybrane tematy:

OSTATNIA DESKA RATUNKU

Pragnę, aby czczono miłosierdzie Moje. Daję ludzkości ostatnią deskę ratunku – to jest ucieczkę do miłosierdzia Mojego. Raduje się serce Moje z święta tego (Dz. 998). Te słowa Jezusa usłyszała św. Siostra Faustyna 28 lutego 1937 roku, gdy przebywała na kuracji w prądnickim szpitalu. Było to już kolejne objawienie, dotyczące ustanowienia w Kościele święta Bożego Miłosierdzia, w którym Jezus tłumaczył, jak wielkie ma ono znaczenie.

Po raz pierwszy o tym święcie Jezus mówił w płockim klasztorze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w ostatnim tygodniu lutego 1931 roku, tuż po objawieniu obrazu Bożego Miłosierdzia. Gdy Siostra Faustyna w czasie spowiedzi opowiedziała o żądaniu  Jezusa, by namalować Jego obraz, wtedy usłyszała od kapłana: Maluj obraz Boży w duszy swojej (Dz. 49). Ale gdy odchodziła od konfesjonału Jezus wyjaśnił: Mój obraz w duszy twojej jest. Ja pragnę, aby było Miłosierdzia święto. Chcę, aby ten obraz, który wymalujesz pędzlem, żeby był uroczyście poświęcony w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, ta niedziela ma być świętem Miłosierdzia (Dz. 49). Takie były okoliczności genezy święta Miłosierdzia.

W kolejnych objawieniach w Warszawie, Wilnie i Krakowie Jezus wyjaśniał stopniowo, w jaki sposób należy się przygotować i jak obchodzić to święto. Podał też wielkie obietnice, jakie związał z czcią Miłosierdzia Bożego w tym dniu. Przygotowaniem do tego święta jest nowenna z Koronki do Miłosierdzia Bożego, która rozpoczyna się w Wielki Piątek, W tej nowennie – obiecał Jezus – udzielę duszom wszelkich łask (Dz. 796). W „Dzienniczku” Siostra Faustyna zapisała jeszcze jedną nowennę do Miłosierdzia Bożego, którą na polecenie Jezusa odprawiała przed świętem Miłosierdzia, przyprowadzając do Niego każdego dnia inną grupę dusz. I my z pobożności możemy się nią modlić, ale obietnica z nią związana dotyczyła tylko samej Siostry Faustyny. Przygotowując się do tego święta, trzeba przede wszystkim zadbać o czystość duszy, aby nie mieć przywiązania do żadnego grzechu, a samą uroczystość przeżywać w duchu zaufania Bogu (pełnienie jego woli) i miłosierdzia względem bliźnich. Kapłani mają w tym dniu w sposób szczególny mówić o miłosiernej miłości Boga, aby pobudzać wiernych do postawy zaufania Mu, bo ufność jest jedynym naczyniem do czerpania łask.

Z obchodzeniem tego święta, a ściśle mówiąc z Komunią św. przyjętą w tym dniu związana jest największa obietnica zupełnego odpuszczenia win i kar, czyli takiej łaski, jaką otrzymujemy tylko w sakramencie chrztu. Oczywiście, po spełnieniu odpowiednich warunków, czyli dobrej spowiedzi, przyjęciu Komunii oraz troski o postawę ufności wobec Boga i miłosierdzia wobec bliźnich. Tak, pierwsza niedziela po Wielkanocy jest świętem Miłosierdzia, ale musi być i czyn – powiedział Jezus. – I żądam czci dla Mojego miłosierdzia przez obchodzenie uroczyście tego święta i przez cześć tego obrazu, który jest namalowany (Dz. 742). Jezus nie ograniczył swej hojności do tej niezwykłej obietnicy, ale powiedział, że w tym dniu otwarte są wszystkie upusty, przez które płyną łaski i doczesne dobrodziejstwa. Można o nie prosić – jeśli są zgodne z wolą Bożą, czyli dobre dla człowieka w perspektywie wieczności – dla siebie i innych. Nawet osoby, które w tym dniu się nawracają, mogą w pełni korzystać i czerpać łaski ze zdrojów Miłosierdzia (…).

s. M. Elżbieta Siepak ZMBM

MIŁOSIERDZIE PUKA DO DRZWI ŚWIATA

Wystarczy przywołać wydarzenia ostatnich stuleci, aby się przekonać, z jaką „natarczywością ewangelicznej wdowy” Miłosierdzie puka do naszych drzwi przez dni całe i po nocach i prosi o przyjęcie Jego miłości w najważniejszej, najświętszej, trwającej godzinie miłosierdzia. Tak było we Włoszech, gdy Jezus zapukał do drzwi klauzury w Como, w której swoje ukryte życie prowadziła siostra z zakonu wizytek, młodziutka Benigna Konsolata Ferrero (1885-1916). W prywatnych objawieniach Jezus nazwał ją swoją „sekretarką” i „apostołką miłosierdzia”. Kazał jej spisywać wszystkie ich rozmowy. Rękopisy pozostawione przez niąsą lustrem wewnętrznego piękna jej duszy i ukazują miłosierdzie Jezusowego serca wobec ludzi, czułość, wyrozumiałość na nędzę człowieka i gorliwość, pełne delikatności pociąganie ludzkich serc. Jezus mówił do młodej mniszki: Ufność jest kluczem, otwierającym skarby mojego miłosierdzia. Ludzie męczą się, czyniąc wszelkie wysiłki, ale lekarstwo na bolączki społeczeństwa może pochodzić jedynie z mojego serca. (…) Niczego nie pragnę, jak tylko być zawsze miłosierny! Użyć sprawiedliwości, to dla mnie pójście jakby pod prąd, zadanie sobie gwałtu. Drzwi mojego miłosierdzia stoją otworem tak, że nawet małe dziecko i starzec resztką swoich sił mogą je uchylić.

Parę lat później Jezus Miłosierny znowu zapukał do drzwi świata. Tym razem we francuskim klasztorze sióstr Sacré Coeur w Poitiers (Francja), gdzie żyła w ukryciu siostra Maria Józefa Menéndez. Uczynił ją powiernicą swego serca i polecił przekazać światu Jego orędzie nieskończonej miłości, prośbę o ufność, która wszystkiego od Niego się spodziewa. Świat nie zna miłosierdzia Mego serca! – mówił do młodej zakonnicy. Chcę się tobą posłużyć, aby je dać poznać (…). Ja jestem miłością samą i pragnę jedynie miłości. Gdyby dusze wiedziały, jak czekam na nie, pełen miłosierdzia! Jestem miłością nad miłościami! Tylko przebaczanie sprawia Mi ulgę!

Najmocniej jednak Bóg zapukał do furty klasztoru w Płocku, Wilnie i Krakowie, w których wtedy przebywała, modliła się i pracowała prosta wiejska dziewczyna, nieznana światu Kowalska. Pukanie Miłosiernego było tak mocne i stanowcze, że zaczęło rozlegać się po całym świecie i świat po dziś dzień je słyszy! Upomniał się o uczczenie Go w tajemnicy swego miłosierdzia utrwalonej w obrazie Jezusa Miłosiernego. Przez ciche, nieznane i pokorne życie prostej zakonnicy Siostry Faustyny i jej doświadczenie mistyczne zachowane na stronicach „Dzienniczka”, Bóg dotarł do świata z prawdą o swoim miłosierdziu, od wieków objawioną na kartach Biblii. Faustyna stała się umiłowaną córką Miłosiernego, przez którą przypomniał, że jest Miłosierdziem Wcielonym. Notabene ten przymiot Boga chyba nikt wcześniej, żaden teolog nie nazwał tak, jak nazwała go zakonnica rodem z Głogowca. To przez nią dotarł Jezus do świata przypominając, że jest Miłosierdziem Wcielonym.

ks. Krzysztof Wons SDS

W BLASKU MIŁOSIERDZIA 

Jak rozumiano miłosierdzie w Starym Testamencie, a jak w Nowym Testamencie?

Język hebrajski zna pięć terminów określających miłosierdzie. Są nimi: hesed, rahamim, hanan, hamal i hus. Każdy z tych terminów wskazuje na różne zabarwienie znaczeniowe związane z miłosierdziem. Najczęściej spotykanym starotestamentalnym terminem, występującym na określenie przyjaznego uczucia, wyrażającego się w udzielaniu pomocy, jest słowo hesed. Oznacza ono postawę dobroci, jaka może zachodzić między dwiema osobami. W relacjach interpersonalnych wyrażenie to oznacza wzajemną życzliwość, do jakiej są zobowiązani krewni, bliscy i przyjaciele, a w odniesieniu do Boga – miłość synowską. Hesed oznacza również łaskę i miłość, ale na zasadzie zobowiązania do wierności, dlatego, o ile hesed odnosi się do Boga, to jednak łączy się z Przymierzem, jakie On zawarł ze swoim ludem. Dla ludzi to Przymierze jest darem i łaską, dla Boga – zobowiązaniem prawnym. Bóg w tym Przymierzu, odwrotnie jak w przypadku człowieka, jest niezmienny, tak jak niezmienna i nieodwołalna jest Jego wierność. Dlatego też hesed zmienia się i przeradza w obdarowującą i przebaczającą miłość.

Innym słowem wyrażającym miłosierdzie jest rahamim. Oznacza ono dosłownie wnętrzności, serce, jako siedzibę najdelikatniejszych uczuć miłości i miłosierdzia. W tym terminie mieści się jednocześnie gotowość przebaczenia grzechów, spełnienie nadziei, obietnicy, wyzwolenia od wszelkich niebezpieczeństw. Rahamim zawiera w sobie pewien przymus serca do kochania i gotowości przebaczenia grzechów. Jest to miłosierdzie, które później w języku łacińskim zostanie przedstawione przez słowo – misericordia.. (…)

ks. Piotr Szweda MS

SPOTKANIA Z PIELGRZYMAMI W ŁAGIEWNIKACH

„Cynthia, Moje dziecko, wróć do Mnie”

Ze względu na pandemię pielgrzymi, zwłaszcza z dalekich krajów, nie mogą przyjechać do Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach, ale jest możliwość wirtualnego pielgrzymowania i wirtualnych spotkań. Moim rozmówcą jest Cynthia Leoward, apostołka Bożego Miłosierdzia, która mieszka w Kanadzie, ale z natchnienia Bożego angażuje się w szerzenie orędzia Miłosierdzia w swym rodzinnym kraju – w Indonezji.

            Pochodzi Pani z rodziny, która zawsze na różne sposoby służyła Bogu.?

Tak, najczęściej w posłudze charyzmatycznej. Ja w swym rodzinnym mieście w Pekan Baru wraz ks. Marcellinusem Manalu OFMCap prowadziłam grupę modlitewną o nazwie „Cinta”, co znaczy: Miłość. W lipcu 1998 roku przeniosłam się do Chin na 3 lata, ponieważ mój mąż został tam oddelegowany z firmy, w której pracował. W tym czasie nadal służyłam Bogu w kilku miejscach w Chinach. W latach 2001-2004 cała rodzina ze względu na pracę męża zamieszkała w Singapurze, a od 2004 roku żyjemy w Kanadzie, gdzie jest także moja siostra Gloria.

            Jak to się stało, że zaangażowała się Pani w szerzenie orędzia Miłosierdzia?

To długa historia, ale może pokrótce da się opowiedzieć. Otóż, 6 października 2005 roku w czasie modlitwy we wspólnocie „Cinta” w Medan (Indonezja) jedna z pań otrzymała słowa: Cynthia, Moje dziecko, wróć do Mnie. Za 20 dni znowu Pan powiedział podczas modlitwy: Cynthia, Moje dziecko, gdzie jesteś, wróć do Mnie! Po tych dwóch proroctwach wszyscy zastanawiali się, kim jest ta Cynthia? Zaczęły się poszukiwania osoby o takim imieniu. Bóg wołał ją po imieniu i miał nadzieję, że wróci do pracy dla Niego w Indonezji. Członkowie tej grupy modlitewnej nie wiedzieli, kim jest ta osoba o imieniu Cynthia, ani gdzie jej szukać? Istnieje przecież wiele osób, które noszą to imię. Zapytali więc ks. Marcellinusa, opiekuna grupy modlitewnej, o jaką Cynthię może chodzić? On odpowiedział, że zna tylko jedną Cynthię, która niestety nie przebywa już w Indonezji. Dzięki łasce Bożej, po głębokiej modlitwie członkowie tej wspólnoty w końcu zdali sobie sprawę, że Cynthia, której poszukują, to właśnie ta kobieta, która wyjechała z Indonezji i  przeprowadziła się do Kanady kilka lat temu. Wtedy zaczęli mnie szukać. (…)

Za rozmowę dziękuje s. M. Faustia Szabová ZMBM

ŚWIADECTWA

Śmierć była tuż-tuż

Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków,  a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna (Hbr 1, 1).

To stało się w niedzielę Bożego Miłosierdzia, 12 kwietnia w 2015 roku, we Wrocławiu. U brata mojego Andrzeja w 2014 roku zdiagnozowano ostrą białaczkę limfatyczną. Diagnozę oparto na szczegółowych badaniach laboratoryjnych, wykonanych przed operacją usunięcia raka prostaty, w Katedrze i Klinice Urologii CM UJ w Krakowie, kierowanej przez prof. dr habil. n. med. Piotra L. Chłostę. Dokumentacja medyczna znajduje się w archiwum tej Kliniki, a także u pacjenta. Choroba miała przebieg szybki i wyniszczający. Transfuzje krwi wykonywane w Katedrze i Klinice Hematologii, Nowotworów Krwi i Transplantacji Szpiku Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu przy ul. Pasteura 4, tylko na bardzo krótki czas poprawiały stan chorego, po czym poziom hemoglobiny ponownie spadał poniżej 5g%. Zmarli zwykle mają wyższy poziom. Wiadomo było, że śmierć jest tuż-tuż.

W okresie Wielkiego Postu, w kolejnych niedzielnych czytaniach Ewangelii, słyszymy historie o wskrzeszeniach dokonanych przez Jezusa: córki Jaira czy jedynego syna wdowy. Na koniec z grobu wychodzi Łazarz, gdy jego ciało już się rozpadało i cuchnęło. W niedzielę Bożego Miłosierdzia 2015 roku szłam na Mszę Świętą o godzinie dwunastej do mojego parafialnego kościoła pod wezwaniem św. Faustyny we Wrocławiu. Kościół jest w odległości około pięciuset metrów od mojego mieszkania. Idąc, z wielkim smutkiem w moim sercu, rozmyślałam nad nieuchronnością śmierci mojego ukochanego brata. W pamięci miałam ludzi cudownie uzdrowionych przez Jezusa. Zwróciłam uwagę na to, że wszyscy oni byli młodzi. Także Łazarz. Zapytałam więc Pana Jezusa, czy tylko młodzi kwalifikują się do cudownych uzdrowień, czy może to dotyczyć także osób starszych, 65-letnich? Nie dostałam odpowiedzi.

Kościół tego dnia był wypełniony po brzegi. Akurat na tej Mszy Świętej biskup sufragan ogłaszał naszego proboszcza, Marka Dutkowskiego, dziekanem. Zakończono przemówienia i rozpoczęła się liturgia. Kończyliśmy odmawiać słowa spowiedzi powszechnej, gdy usłyszałam głos w mojej głowie: „Proś!”. Wiedziałam, Kto do mnie mówi i o co mam prosić.

Od tego zdarzenia minęło pięć i pół roku. Jedynym śladem choroby mojego brata jest dokumentacja medyczna. W ciele pacjenta brak jest jakichkolwiek oznak choroby. Nadal pozostaje w regularnej kontroli, co trzy miesiące, w poradni przyklinicznej Katedry i Kliniki Hematologii UM we Wrocławiu. Z opisem tego uzdrowienia czekałam, aby uniknąć tzw. efektu placebo, krótkotrwałego i przemijającego.

Barbara Gąsior-Chrzan