lipiec, sierpień, wrzesień 2019
Wybrane tematy:
ŚWIĄTYNIA ŻYWYCH SERC
W samym sercu dawnej stolicy Mazowsza wyrasta dziś wieża i krzyż nowej świątyni, które wskazują miejsce wybrane przez Pana. Każdego roku przybywają tu licznie pielgrzymi. Płock to moje ukochane miejsce – dzieli się ktoś z nich. – Wracam do niego jak do namiastki raju i zawsze wyjeżdżam stąd podniesiona na duchu, pełna nadziei i siły do podejmowania nowych wyzwań. Tutaj czuję wszechogarniającą miłość i zrozumienie. Stąd nigdy nie wyjeżdżam sama. Jezus naznaczył to miejsce swoją obecnością i stąd rozlewa się Jego miłosierdzie na tych, którzy najbardziej go potrzebują. Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Płocku jest jednym z głównych miejsc na szlaku objawiania św. Siostrze Faustynie orędzia Miłosierdzia, ośrodkiem modlitwy, formacji i duchowości Bożego Miłosierdzia.
Świątynia na szlaku światła
W czasie pielgrzymki do Polski w 1991 roku papież Jan Paweł II wspomniał o historycznych dla kultu Bożego Miłosierdzia wydarzeniach w klasztorze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia przy Starym Rynku. Mówił, że wpisały one Płock na świetlisty szlak, na którym Jezus stopniowo przekazywał Siostrze Faustynie orędzie Miłosierdzia. Jan Paweł II pobłogosławił wtedy obraz Jezusa Miłosiernego pędzla Elżbiety Hoffmann-Plewa z Torunia, który peregrynował po diecezji płockiej. W Roku Jubileuszowym 2000, w dniu kanonizacji Siostry Faustyny, ordynariusz diecezji płockiej bp Stanisław Wielgus wydał dekret ustanawiający kaplicę klasztorną diecezjalnym Sanktuarium Bożego Miłosierdzia, w którym został na stałe umieszczony peregrynujący obraz Jezusa Miłosiernego.
To Sanktuarium jest przede wszystkim w wymiarze duchowym świątynią z żywych serc. Jest świadkiem wielu próśb i podziękowań zanoszonych do Boga, wielu łask, uzdrowień duchowych i fizycznych. Pielgrzymi przybywają tu każdego dnia, aby otwierać swe serca przed Jezusem Miłosiernym. Do płockiego sanktuarium przyjechałam po raz pierwszy w czasie najczarniejszej nocy mojego życia – dzieli się Ewa. – Kiedy z perspektywy czasu patrzę na tamte wydarzenia, wiem, że Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu, nigdy mnie nie opuścił, stawiał na mojej drodze ludzi, którzy za Jego tchnieniem wyprowadzali mnie z ciemnej doliny mojego życia. Do Płocka przyjeżdżam kilka razy w roku. Przed obrazem Miłosiernego Pana prześwietlam swoją duszę, oddaję wszystkie problemy i dziękuję za wszystko, co jest moim udziałem od początku drogi życia. (…)
s. M. Salwatricze Musiał ZMBM
WYDOBYWANIE DOBRA
Okazją do naszej rozmowy są kolejne Ogólnopolskie i Międzynarodowe Konkursy Więziennej Twórczości Teatralnej w Poznaniu i w Sztumie. Mają one charakter innowacyjny, pozwalają wnieść nowe treści oraz rozwiązania do obecnie funkcjonującego systemu penitencjarnego. W tych wydarzeniach uczestniczy w nich m.in. grupa teatralna „Nadzieja”, która działa na terenie Aresztu Śledczego w Warszawie na Grochowie, a tworzą ją kobiety osadzone, które odbywają karę pozbawienia wolności po raz pierwszy w zakładzie karnym typu półotwartego. Teatr w tym więzieniu powstał z inicjatywy s. Zacheuszy Warzyńskiej ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia w 2010 roku, a obecnie prowadzi go s. Elisabeth Sudoł z tej samej wspólnoty zakonnej, która jest moim rozmówcą.
W poprzednich Konkursach, organizowanych przez różne instytucje, teatr „Nadzieja” zdobywał wiele nagród i wyróżnień. Z czym wybieracie się w tym roku?
Tak, to prawda, zdobyliśmy wiele nagród i wyróżnień. W tym roku pokażemy sztukę autorstwa Anny Olech zatytułowaną: „Jak w niebie”, która jest lekką komedią, nakłaniającą widza do refleksji nad własnym życiem, dopóki nie jest jeszcze za późno. Autorka przenosi widza do niebiańskiego świata pozagrobowego, by rozważyć, czy to, co idealne, za czym tęskni serce człowieka, nie dzieje się przypadkiem tu i teraz. Ania Olech, gdy dowiedziała się o działalności teatralnej w Areszcie, bez wahania zdecydowała darować prawa autorskie do nie wystawianej jeszcze nigdy sztuki. Tak więc czeka nas prawdziwa premiera! Naszą publiczność zaskoczymy bardzo rozbudowaną scenografią, oryginalną ścieżką dźwiękową, a przede wszystkim charakteryzacją aktorek, bowiem trzy z nich wcielą się w role męskie. W celu osiągnięcia jak najlepszych efektów, a także ze względów resocjalizacyjnych do współpracy przy projekcie zaangażowałam kilku profesjonalistów z dziedziny teatru, filmu i telewizji. Nad całością od strony produkcyjnej czuwa Paweł Leśniak, student Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi, od piętnastu lat pracujący w telewizji przy produkcji licznych programów. On przygotowuje także dwudziestominutowy program dokumentalny, ukazujący los skazanych kobiet, jak również ogromną siłę oddziaływania teatru w ich resocjalizacji.
s. M. Elżbieta Siepak ZMBM
W BLASKU MIŁOSIERDZIA
Czy odpust jest wyrazem Bożego Miłosierdzia?
Punktem wyjścia do zrozumienia znaczenia odpustu jest obfitość miłosierdzia Bożego, okazana w krzyżu Jezusa Chrystusa. Samo pojęcie odpust wprowadza nieco zamieszania, ponieważ kojarzy się z przebaczaniem grzechów w sakramencie pokuty i pojednania. Kapłan, udzielając rozgrzeszenia, zwraca się do penitenta słowami: Ja odpuszczam tobie grzechy, w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. W Modlitwie Pańskiej, której nauczył nas Jezus Chrystus, prosimy o przebaczenie grzechów słowami: Odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom.
Wiara w odpust sięga już starożytności Kościoła, który wierzył, że może wyrażać miłosierdzie Boga poprzez darowanie kar doczesnych w myśl słów Chrystusa: Cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie, a co zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie (Mt 16, 19; 18, 18). W pierwszych wiekach chrześcijaństwa samo słowo odpust rozumiano jako darowanie lub złagodzenie kar kościelnych. W Kościele była stosowana praktyka tzw. pokuty publicznej za szczególnie ciężkie grzechy (np. morderstwo, zaparcie się wiary, cudzołóstwo). Człowiek, który otrzymywał rozgrzeszenie musiał publicznie odpokutować zło, a nawet przez pewien czas był wyłączony ze wspólnoty kościelnej.
Sobór Powszechny w Nicei z 325 roku w kanonie 11 zawarł następującą naukę: Co do tych, którzy upadli podczas tyranii Licyniusza nie będąc zmuszeni koniecznością (…), muszą czynić pokutę przez trzy lata [z pokutnikami] słuchającymi i siedem lat z [pokutnikami] klęczącymi; podczas następnych dwóch lat będą mogli uczestniczyć z ludem we Mszy św., nie biorąc jednak udziału w samej ofierze. Mogli oni aliści spełniać pewne czyny dla dobra wspólnoty Kościoła, za które otrzymywali odpust. Z czasem publiczne pokuty zarzucano na rzecz tzw. pokut domowych, jak: post, jałmużna, modlitwa, co wiązało się z ich złagodzeniem. Kary te, nakładane przez Kościół, miał możliwość on sam także darować, zwłaszcza w niebezpieczeństwie śmierci. (…)
ks. Piotr Szweda MS
SPOTKANIA Z PIELGRZYMAMI W ŁAGIEWNIKACH
„Miłosierdzie Boże dla świata całego, więc również i dla mnie”
Piotr Sokół, konsekrowany Apostoł Bożego Miłosierdzia. Posługuje przy Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Gallardon, we Francji.
Panie Piotrze, jest Pan wyjątkowym pielgrzymem, który odwiedza św. Siostrę Faustynę w Krakowie-Łagiewnikach co miesiąc. Jak rozpoczęła się ta przyjaźń?
Przed rozpoczęciem Jubileuszowego Roku Miłosierdzia Bożego, czyli w 2015 roku postanowiliśmy, że w katedrze w Chartres we Francji umieścimy na ten Rok Święty obraz Pana Jezusa Miłosiernego. Wtedy w tej katedrze byłem mistrzem ceremonii. Po przywiezieniu i instalacji obrazu mój proboszcz poprosił mnie, abym wyjaśnił mu, co oznaczają te dziwne promienie wychodzące z Serca Jezusowego i dlaczego taki jest podpis? Odpowiedziałem, że od dawna znam ten obraz i niejeden raz słyszałem o kulcie Miłosierdzia Bożego w formach, które Jezus przekazał Siostrze Faustynie, lecz najlepiej będzie jak poleci ze mną do Krakowa i sam pozna wszystko na miejscu. I tak się stało. W krótkim czasie po tej rozmowie dotarliśmy do Łagiewnik, do Sanktuarium Bożego Miłosierdzia przed cudowny obraz Jezusa Miłosiernego i do grobu św. Siostry Faustyny. Ten wyjazd z pewnością odmienił nasze życie. Myślę, że mogę to powiedzieć również w imieniu ks. Dominika, mojego proboszcza. Obydwaj zakochaliśmy się w orędziu o miłosierdziu Bożym. W miłości tej coraz bardziej utwierdzała nas lektura „Dzienniczka” Siostry Faustyny, który przywieźliśmy z sobą do Chartres (90 km od Paryża).
Czym zachwyciło Pana orędzie o Bożym miłosierdziu?
Mijały miesiące, a „Dzienniczek” stawał się z dnia na dzień pasją mojego życia, Siostra Faustyna natomiast – moją Przyjaciółką, która pozwoliła mi zrozumieć, poprzez swoją modlitwę „Dopomóż Mi, Panie” (Dz. 163), że sam do niczego w życiu nigdy nie dojdę, że potrzebuję Jezusa. Nie po to, żeby mnie obdarowywał, lecz żeby mi pomagał, bo tylko w taki sposób mogę poznać miłosierdzie Boże i nim żyć oraz być Jego apostołem, przekazując orędzie dalej moim braciom i siostrom spragnionym przyjaźni z Jezusem. (…)
Za rozmowę serdecznie dziękuje s. Anna Maria Trzcińska ZMBM
ŚWIADECTWA
Gdyby nie krzyż
Nie wiem, jak zacząć to moje świadectwo. Powiem po prostu: otrzymałem krzyż, po którym Pan Bóg uratował mi życie. Prowadziłem strasznie grzeszne życie, pełne nałogów. Alkohol, grzechy nieczystości, narkotyki, pycha, nieprzebaczenie, arogancja. Pieniądze i chęć posiadania wiele. Moje ego i cały ja zawsze na pierwszym miejscu. Zniewolony przez alkohol popełniłem wiele błędów, których nawet nie dostrzegałem. Krzywdziłem rodzinę, najbliższych, mimo że wybudowałem wspaniały dom, kupiłem nowe auto. Ciągle było mało i coraz bardziej pogrążałem siebie w grzechu.
Jakieś 7 miesięcy temu nad ranem, upojony alkoholem, wyszedłem na ulicę. Słaniałem się na nogach, ale jeszcze szedłem do sklepu po alkohol. Sklep był zamknięty, więc wracałem do domu i wtedy zostałem napadnięty. Nie wiem, co się dzieło. Nawet nie wiem, jakim cudem wróciłem do domu o własnych siłach. Zbudziłem się na drugi dzień we własnym łóżku i nie pamiętałem nic. W ciągu kilku dni odzyskiwałem powoli pamięć. Słyszałem, jak sąsiedzi rozmawiali za oknem o tym, co się stało. Zdawałem sobie sprawę, że to nie był sen. Szok. Koniec. Co teraz? Po 2-3 tygodniach miałem wszystkie objawy najpopularniejszej choroby zakaźnej. Masakra. Chciałem umrzeć. Szatan podsuwał mi najgorsze rozwiązanie. Cały się trząsłem, nie mogłem spać, opanowany myślą, że jestem zarażony. W środku nocy wstawałem z łóżka, a nie miałem odwagi zwrócić się do Pana Boga.
Znalazłem modlitwę wstawienniczą do św. Rity i błagałem ze łzami w oczach o przebaczenie. Tak minęły pierwsze 4 tygodnie. Zrobiłem pierwszy test na hiv. Nic nie wykazał. Za wcześnie. Myślałem o samobójstwie, ale trzymała mnie modlitwa. Zacząłem więcej się modlić, błagałem Boga Ojca o przebaczenie, a Pana Jezusa o pomoc. Prosiłem Matkę Boską, wszystkich świętych i aniołów. Byłem totalnie rozbity, ale coraz bardziej zaczynałem wierzyć, że jak nie będę grzeszył, to mogę i ja liczyć na Boże miłosierdzie. Trafiłem na stronę: faustyna.pl. Czytałem o Bożym miłosierdziu i pomyślałem: Boże, jest szansa. Przez kilka tygodni „Dzienniczek” Siostry Faustyny był moją codzienną lekturą. Kupiłem obraz Pana Jezusa Miłosiernego. Kolejne badania ku mojemu zdziwieniu nie wykazały zmiany. Myśli o samobójstwie nie opuszczały mnie. Postanowiłem pójść do spowiedzi. Łzy przy konfesjonale zalewały mi twarz. Po odejściu od konfesjonału poczułem się, jakbym na nowo się urodził. Zacząłem modlić się na różańcu, odprawiać Nowennę Pompejańską.
Tak minęło 6 miesięcy. Po szeregu badań okazało się, że jestem zdrowy. Nie piję nic. Wszystkie nałogi Pan Jezus odciął ode mnie. Dosłownie wszystkie. Przez 7 miesięcy łapałem się za serce i błagałem o litość. Odmawiając Koronkę do Miłosierdzia Bożego, wzywałem pomocy św. Faustyny, św. Rity, odmawiałem litanie i nowenny. Pan Bóg mnie wysłuchał!
Dzisiaj dziękuję za ten krzyż. Bez tego krzyża nigdy bym się sam nie wyzwolił z sideł szatana. (…)
Maciej
