październik, listopad, grudzień 2019 

 Wybrane tematy:

Z ORĘDZIEM MIŁOSIERDZIA W SINGAPUR

Siostra Maria Vianneya Dąbrowska i s. Eliana Chmielewska z klasztoru Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia w Sanktuarium w Krakowie-Łagiewnikach dzieliły się orędziem Miłosierdzia i szkołą duchowości św. Siostry Faustyny z wiernymi w Singapur. Siostry uczestniczyły w ostatnich dniach nowenny przed świętem Miłosierdzia oraz w głównych uroczystościach Niedzieli Bożego Miłosierdzia w katedrze pod wezwaniem Dobrego Pasterza. Każdego dnia spotykały się również z wieloma osobami dzieląc się nie tylko dziedzictwem Apotołki Bożego Miłosierdzia, ale także swoim świadectwem wiary.

Singapur zadziwił nas swoim bogactwem i różnorodnością. Można tam spotkać ludzi wszystkich ras i wszystkich największych religii. Na jednej ulicy w odległości kilkuset metrów stoją: świątynia buddyjska, hinduska i kościół katolicki, a mimo to doświadcza się tam pokoju i zgody, co w dzisiejszym świecie, rozdartym konfliktami i prześladowaniami, jest czymś niezwykłym. Ludzie nauczyli się żyć razem i przyjmować swoją różnorodność.

Choć chrześcijan w Singapurze jest bardzo niewielu (na blisko 6 milionów mieszkańców zaledwie 4 tysiące to katolicy), to ich wiara i zaangażowanie we wspólnotę mogą zachwycić. Kościoły są pełne, kaplice i miejsca adoracji Najświętszego Sakramentu często otwarte przez cały dzień i noc, a ludzie nie wstydzą się okazywać na zewnątrz, że wierzą w Boga. Nie dziwi więc fakt, że każdego roku wiele osób nawraca się i rozpoczyna przygotowania do przyjęcia chrztu świętego. Kościół w Singapurze jest niezwykle żywy. I nie jest to jedynie zewnętrzna pobożność, ale prawdziwe budowanie więzi z Bogiem, które owocuje miłością w relacjach międzyludzkich. Na każdym kroku mogłyśmy doświadczać tej miłości i troski.

Nabożeństwo do Bożego Miłosierdzia i jego nowe formy kultu są znane w Singapurze już od kilkunastu lat, ale możliwość wysłuchania konferencji i spotkania z siostrami św. Faustyny przyciągnęła wielu. Na godzinę przed nabożeństwem katedra była już pełna, a ludzie w skupieniu i rozmodleniu oczekiwali na rozpoczęcie. (…)

s. M. Eliana Chmielewska

MIŁUJĄCA RĘKA BOGA W CODZIENNOŚCI

(1)

Poznaliśmy się 2 maja 2003 roku podczas wypadu rowerowego zorganizowanego przez wspólnotę akademicką z parafii michalickiej w Warszawie. Mój udział w wyjeździe był zupełnie przypadkowy, ponieważ od kilku lat nie udzielałam się we wspólnocie i nie miałam z nikim żadnego kontaktu. Mailowy odbiorca grupowy sprawił, że i do mnie trafiła informacja o trzydniowym wyjeździe do Młochowa pod Warszawą. Po krótkim zastanowieniu zdecydowałam, że chętnie spotkam się ze znajomymi, z którymi łączyły mnie wyjątkowe wspomnienia i wezmę udział w mini rekolekcjach. W tym czasie mój przyszły mąż, przebywający na półrocznym kontrakcie we Francji, przyleciał do rodziny na dwutygodniowy urlop. Namówiony przez brata również postanowił przeżyć zbliżający się długi weekend majowy duchowo i w miłym towarzystwie. Mimo iż w czasach studenckich obydwoje należeliśmy do wspólnoty akademickiej i równocześnie bardzo aktywnie udzielaliśmy się w parafii księży michalitów, nie znaliśmy się. Wyjazd do Młochowa okazał się naszym pierwszym spotkaniem, rozmową i początkiem czegoś nowego… Podczas rozmów okazało się, że mamy sporo wspólnych tematów związanych z naszym życiem osobistym i zawodowym, i że w jakiś sposób łączy nas Francja. Dla mnie było to niezwykłe doświadczenie. Głęboko czułam, że ten chłopak w tak krótkim czasie stał się dla mnie kimś bardzo ważnym… Taka myśl towarzyszyła mi również niedługo później podczas nocnej pokutnej pielgrzymki do Niepokalanowa, w której obydwoje wzięliśmy udział. Jak się później okazało, moje myśli i pytania, jakie mnie przez tę szczególną noc nurtowały, były również po części jego myślami… Tego jednak jeszcze wtedy nie wiedziałam…

Mariusz wrócił do Francji i na 2 miesiące straciliśmy ze sobą kontakt. To długie milczenie było dla mnie bardzo wymowne. Zrozumiałam, że powinnam starać się ochłonąć i podejść do tej znajomości z dużym dystansem… Tak też zrobiłam aż do połowy lipca, kiedy to niespodziewanie zadzwonił do mnie z pytaniem: Co słychać?. I właściwie chyba tak to się zaczęło… Pierwsze spotkanie na kawie, wyjazd na wieś na wesele kuzyna, wspólny rodzinny wyjazd na 15 sierpnia do Tuligłów i do Lwowa… Staliśmy się dla siebie ważni. Spotykaliśmy się, razem jeździliśmy do pracy, bywaliśmy w naszych domach, spędzaliśmy razem urlopy… Cieszyliśmy się, że mamy siebie.

19 stycznia 2005 roku w dniu swoich imienin Mariusz zaprowadził mnie pod figurę Matki Bożej w skale obok wejścia do naszej parafii i, niczego wcześniej nie zdradzając, oświadczył się. (…)

Małgorzata i Mariusz

W BLASKU MIŁOSIERDZIA

Dlaczego Maryja jest Matką Miłosierdzia?

Bóg, który w najgłębszej swej istocie jest miłością, dzieli się bogactwem swojej natury, stwarzając człowieka i świat jako teren jego życia i działania. Wiemy z objawienia, że człowiek popełniając grzech nadużył dobroci Bożej i sprzeniewierzył się Jego miłości. W ten sposób przekreślił Jego zbawcze zamiary w stosunku do nas. Bóg jednak – bogaty w miłosierdzie, wierny jest swojej miłości – występuje z ponowną zbawczą ofertą wobec ludzkości.

Najmocniejszym jej dowodem jest tajemnica Wcielenia Syna Bożego, wejście Boga
w ludzkość i świat. Owocem tej tajemnicy jest Jezus Chrystus, objawiający nam miłosierdzie Ojca i wcielający je w życie, zwłaszcza przez tajemnicę odkupienia, w której krzyż jest radykalnym znakiem miłosierdzia i w nim objawienie miłości miłosiernej osiąga swój szczyt. Drugim dowodem jest tajemnica Zesłania Ducha Świętego przez Ojca i Syna w dniu Pięćdziesiątnicy, które ukoronowało dzieło zakładania Chrystusowego Kościoła. W obu tych wydarzeniach zbawczych Maryja – Matka Miłosierdzia, jako jedyna reprezentantka całej ludzkości, bierze z woli Bożej czynny i skuteczny udział, wysługując sobie tytuł Matki Bożego Miłosierdzia. Bóg uczynił Ją w ten sposób współwykonawczynią swoich planów.

We Wcieleniu Syna Bożego, uczynił Ją Bóg, za Jej zgodą, Matką miłosiernego Zbawiciela i Jego najwierniejszą współpracownicą w dziele odkupienia. Z tej racji przysługuje Jej tytuł Matki Bożej Miłosierdzia.

W Zesłaniu Ducha Świętego, które zapoczątkowało istnienie Kościoła, Maryja również brała czynny udział, stając się Matką tego Kościoła. Główne jego zadanie polega na głoszeniu i realizacji Bożego miłosierdzia. Maryja, jako Matka i najdoskonalsza cząstka Kościoła, spełnia tę misję w sposób najskuteczniejszy i wzorcowy dla innych wiernych. Z tej racji przysługuje Jej tytuł Matki Miłosierdzia. Tak więc możemy spotkać w Kościele różne określenia Bogurodzicy: Matka Miłosierdzia, Matka Boża Miłosierdzia i Matka Bożego Miłosierdzia. Te zwroty, przysługujące jednej osobie – Maryi, nie są jednak synonimami. Tytuł Matki Bożej Miłosierdzia wskazuje na to wszystko, co Maryja otrzymała od Boga dzięki Jego miłosierdziu. Z kolei tytuł Matki Bożego Miłosierdzia bardziej odnosi do Jej roli jako rozdawczyni Bożego miłosierdzia wśród ludzi.

Maryja w sposób szczególny i wyjątkowy doświadczyła w swoim życiu Bożego miłosierdzia. Doświadczenie to zapadło głęboko w Jej serce, przeniknęło Jej myśli i formowało postawę życiową. Świadczy o tym pieśń Magnificat: Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy i wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmogący. Bóg rzeczywiście dokonał w Maryi wielkich rzeczy, powołując Ją do godności Matki swojego Syna i włączając Ją w dzieje swego miłosierdzia w stosunku do ludzkości. Przygotował Ją też do tej roli w sposób specjalny, chroniąc przed złem grzechu i obdarzając pełnią łask zbawczych. Z tego punktu widzenia jest Ona najwspanialszym dziełem miłosierdzia Bożego. (…)

ks. Piotr Szweda MS

SPOTKANIA Z PIELGRZYMAMI W ŁAGIEWNIKACH

„Jestem córką miłosiernego Króla”

Joanna Gawłowski, 46 lat, żona, mama szóstki dzieci, 32 lata w sekcie Świadków Jehowy i New Age, mieszka w Wielkiej Brytanii, szef kuchni w restauracji. W bieżącym roku uczestniczyła w rekolekcjach, orgaznizowanych przez stowarzyszenie „Faustinum” w Krakowie-Łagiewnikach.

Co sprowadziło Cię do Sanktuarium Bożego Miłosierdzia?

Siostra Faustyna. I to w dosłownym tego słowa znaczeniu. Ale zacznijmy od początku… Od 12. roku życia wychowywałam się u Świadków Jehowy. Rodzice zmienili mi religię. Pamiętałam jeszcze religię katolicką, ale Świadkowie Jehowy przez prawie 17 lat obrzydzili mi ją bardzo. Miałam wrażenie, że wyssali mnie, pogryźli i wypluli. Umęczona nimi bardzo, odeszłam. Wtedy trafiłam do New Age i weszłam w to wszystko, co jest z tym związane: wróżby, reiki… Byłam bardzo nieszczęśliwa, bo bolało mnie życie. Pewnie dlatego, że byłam bez Boga, ale wtedy nie uświadamiałam sobie tego. Trzy razy próbowałam popełnić samobójstwo. Żeby zmienić swoje życie, wyjechałam do Anglii i tam poznałam mojego męża, który jest katolikiem. Jak on zabierał dzieci do kościoła, to ja go prześladowałam. Mówiłam, że zamiast siedzieć w domu, budować rodzinę, to zabiera dzieci do kościoła. Zaczynała się awantura przed kościołem, a kończyła się po kościele i trwała jeszcze dwa dni. Mój mąż był bardzo cierpliwy, nie dyskutował ze mną, bo wtedy się nawet nie dało, tylko konsekwentnie robił swoje. Pan Bóg w moim sercu też powoli działał… Pamiętam, jak kiedyś wracałam z pracy do domu. Była piękna noc, taka spokojna, zatrzymałam się na moście, popatrzyłam w niebo i zawołałam: Boże, jeśli istniejesz, a na pewno istniejesz, bo jest niemożliwe, żebyś nie istniał, musisz mi dać znak, bo ja już nie wiem, co ze sobą robić. To było takie oczyszczające wołanie. Zaczęłam szukać pomocy u znajomych, o których wiedziałam, że są bardzo wierzącymi katolikami. Wtedy zaczęła się walka, dręczenia, bezsenność, manifestacje złego ducha… I właśnie po jednej manifestacji złego ducha, podczas modlitwy uwielbienia podeszła do mnie obca kobieta i dała mi do ręki różaniec z relikwiami Siostry Faustyny. Od tej pory z tym różańcem się nie rozstawałam. Obecność Siostry Faustyny w znaku jej relikwii dawała mi poczucie bezpieczeństwa. Gdy przeczytałam jej „Dzienniczek”, wiedziałam, że nie wszystko załatwi egzorcysta, że tę walkę muszę podjąć sama, bo ode mnie zależy: czy ja na coś pozwolę, czy nie pozwolę (…).

Za rozmowę serdecznie dziękuję s. M. Augustiana Matusik ZMBM

ŚWIADECTWA

Na nowo jesteśmy rodziną

Nie widziałam zła i z uporem żyłam tak, jakby Boga nie było. Alkohol oszukał mnie, zniszczył wszystko, co kiedyś było ważne, i mnie zmienił w bezdusznego człowieka. Piszę to z serca ku przestrodze, aby nikt się nie łudził, że w jego przypadku do tego nie dojdzie, gdyż alkohol zawsze prowadzi jedną drogą – w dół. Innej drogi nie ma, jest tylko coraz niżej. Jedyną właściwą i słuszną drogą dla człowieka jest miłujący Bóg, który z każdego zła potrafi wyciągnąć dobro, gdyż nie ma dla Niego nic niemożliwego.

Od momentu mojego nawrócenia tak naprawdę dopiero zaczęło się moje życie. Wiele sobie uświadomiłam i spojrzałam na świat innymi oczami. Mój zniekształcony obraz życia i ludzi, wszystkie rany z dzieciństwa Jezus zaczął leczyć. Postawił na mojej drodze swoich ludzi, którym zawsze będę wdzięczna za pomoc. Moje życie z nicości i zgliszczy zaczęło powoli układać się w życie dobre, spokojne, bez lęku. Dzięki modlitwie, szczególnie różańcowej, przecudownej łasce spowiedzi św., wspólnocie AA i Kościołowi zaczęłam wchodzić w zupełnie nowe życie, którego wcześniej nie znałam. Wiele musiało się wydarzyć i wiele musiałam wycierpieć, ale przy tym, co musiał wycierpieć nasz Pan, Jezus Chrystus, mój krzyż stał się lekki. Wiem, że ja także swoimi grzechami przyczyniłam się do Jego cierpienia. Jednak dzięki Niemu dziś jestem w tym miejscu i ufam, że to najlepsze miejsce.

W polskim kościele św. Andrzeja Boboli w Londynie po wielu latach wylałam tyle łez, jak nigdy w życiu. Dosłownie czułam, jak pękają we mnie sznury, którymi byłam obwiązana tak długo. Na Jasnej Górze podziękowałam Matce Bożej za dar trzeźwości, odmawiając ostatnią dziesiątkę drugiej Nowenny Pompejańskiej na kolanach wokół ołtarza. Nigdzie tak dobrze, z całego serca, nie chwaliłam Boga za Jego dary i łaski, jak na Przeprośnej Górce w Sanktuarium Ojca Pio. Pierwszy raz pojechał tam ze mną mój tata, który także otrzymał łaskę trzeźwości! Chwała Panu! Kiedyś myślałam, że zabiję mojego ojca za to, że mnie wykorzystał, gdy miałam 9 lat, i za całe piekło, które nam urządził swoim pijaństwem. Spałam z nożem pod poduszką z chęcią zemsty i odwetu. Nienawidziłam go. Dziś ja nie piję i on nie pije. Chętnie się spotykamy i dzwonimy do siebie. Tylko dzięki łasce przebaczenia w imię Jezusa Chrystusa na nowo jesteśmy rodziną. Chwała Panu!

Anna

(…)