Rekolekcje:
„GDYBYŚ ZNAŁA DAR BOŻY…”
Spotkanie pragnień
7-9 września 2018
ul. Krzeptówki 172
34-505 ZAKOPANE
Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy studni. Nadeszła tam kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody (por. J 4,6-7 nn). Samarytanka przychodzi do studni z wielkim pragnieniem – pragnieniem miłości. Początkowo wydaje się jej, że ma wszystko, czego potrzebuje. Jednakże wciąż nie znajduje tego, czego naprawdę szuka. Jej serce jest puste, szukające zaspokojenia w namiastkach szczęścia. Posiada „swoją wodę” – swoje małe pocieszenia, przyjemności, które w pewien sposób „napełniają”, gaszą pragnienia jej serca, ale na krótko. Jezus ofiaruje jej „wodę żywą”, mogącą ugasić najgłębsze pragnienie poczucia własnej wartości, akceptacji i miłości. Dar, który oferuje jej Chrystus, przekracza jej rozumienie, potrzeba tu zawierzenia i wiary. Spotkanie z Jezusem przy studni otworzyło ją na szereg wydarzeń, zmieniających jej perspektywy i sposób postrzegania swojego życia. „O, gdybyś znała dar Boży!” (J 4,10). Tam, przy studni objawia się cud modlitwy, do której przychodzimy szukać naszej wody: tam Chrystus wychodzi na spotkanie każdej ludzkiej istoty; On pierwszy nas szuka i to On prosi, by dać Mu pić. Jezus odczuwa pragnienie, Jego prośba pochodzi z głębokości Boga, który nas pragnie. Modlitwa – czy zdajemy sobie z tego sprawę czy nie – jest spotkaniem Bożego i naszego pragnienia. Bóg pragnie, abyśmy Go pragnęli (por.KKK 2560).
„CO MAM CZYNIĆ…?”
O lęku przed traceniem
26-28 października 2018
ul. Siostry Faustyny 3
30-608 KRAKÓW
Gdy Jezus wybierał się w drogę, przybiegł pewien człowiek i upadłszy przed Nim na kolana, pytał Go: «Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?» (Mk 10,17). Radykalne pytanie odsłania jego radykalne pragnienia serca. Życie przykazaniami rozbudziło w nim pragnienie czegoś znacznie większego, zwróciło serce ku wieczności. Zwraca się do Jezusa, u Niego szuka odpowiedzi na nurtujące pytania, bo nie chce tkwić w miejscu. To, co osiągnął do tej pory nie dało mu pełni szczęścia. Odkrywa w sobie wołanie ku czemuś więcej. Kiedy jednak otrzymuje odpowiedź nie chce jej przyjąć. Wszystko, co posiadał nie pozwalało mu posiąść tego, czego ostatecznie pragnął. Jezus proponuje mu nową treść i nowy styl życia. Przewraca do góry nogami cały jego świat. Jeśli ów człowiek uwolni się od przywiązań, zacznie żyć w pełni. Jego bogactwem, skarbem jego życia będzie Jezus. Odchodzi, gdyż powołanie zbyt dużo by go kosztowało.
Wybór nie bierze się z polegania na sobie i własnych możliwościach, lecz z zaufania. Każdy wybór jest pewnego rodzaju ryzykiem. Polega na powierzeniu się. Lęk przed traceniem przeszkadza iść za głębszymi pragnieniami. Jakie są najgłębsze pragnienia mojego serca? Co jest moim „bogactwem”,
