Taki tytuł nosi 16 odcinek w serii spotów filmowych z Jezusowym orędziem Miłosierdzia, zapisanym w „Dzienniczku” św. Siostry Faustyny. Każdy odcinek ma formę dialogu między Jezusem i św. Siostrą Faustyną. W tym odcinku Jezus mówi: „Nie znajdzie ludzkość uspokojenia, dopóki się nie zwróci z ufnością do miłosierdzia Mojego” (Dz. 300). A św. Siostra Faustyna odpowiada: „Pragnę, aby wszystkie serca zwróciły się do Ciebie z ufnością w nieskończone miłosierdzie Twoje. Nikt się nie usprawiedliwi przed Tobą, jeżeli nie będzie mu towarzyszyć niezgłębione miłosierdzie Twoje” (Dz. 1122).

Scenariusz do serii spotów filmowych z Jezusowym orędziem Miłosierdzia napisała s. M. Elżbieta Siepak ISMM. To orędzie odsłania miłosierną miłość Boga i wzywa do odpowiedzi na nią postawą ufności wobec Boga, czyli pełnienia Jego woli, oraz świadczenia dobra bliźnim przez czyn, słowo i modlitwę. Teksty czytają: Adam Woronowicz i Aleksandra Posielężna, a muzykę napisał krakowski kompozytor i muzyk Paweł Bębenek. Jednominutowe spoty z nowymi, pięknymi plenerami zrealizowało Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia wspólnie z TVP. Wszystkie można zobaczyć na Yoy Tube w kanale: Faustyna.pl.

Jezus odszedł stamtąd i udał się w okolice Tyru i Sydonu. Pewna kobieta kananejska, która pochodziła z tych stron, wyszła Mu naprzeciw i głośno wołała: „Zmiłuj się nade mną, Panie, Synu Dawida! Zły duch bardzo dręczy moją córkę”. Ale On nie odezwał się do niej ani słowem. Uczniowie podeszli do Niego i prosili: „Odpraw ją, bo krzyczy za nami”. On odpowiedział: „Przecież zostałem posłany tylko do owiec, które zginęły z domu Izraela”. Ona jednak podeszła, pokłoniła się i prosiła: „Panie, pomóż mi!”. Lecz On odpowiedział: „Nie wypada zabierać chleba dzieciom i rzucać go szczeniętom”. Ona zaś rzekła: „Tak, Panie! Ale i szczenięta zjadają resztki, które spadają ze stołu ich panów”. Wtedy Jezus powiedział: „Kobieto! Wielka jest twoja wiara! Niech więc ci się stanie tak, jak chcesz”. I w tej samej chwili jej córka została uzdrowiona (Mt 15, 21-28).

Z „Dzienniczka” św. Faustyny

O życie szare i monotonne, ile w tobie skarbów. Żadna godzina nie jest podobna do siebie, a więc szarzyzna i monotonia znikają, kiedy patrzę na wszystko okiem wiary. Łaska, która jest dla mnie w tej godzinie, nie powtórzy się w godzinie drugiej. Będzie mi dana w godzinie drugiej, ale już nie ta sama. Czas przechodzi, a nigdy nie wraca. Co w sobie zawiera, nie zmieni się nigdy; pieczętuje pieczęcią na wieki (Dz. 62).

Pod takim tytułem w najnowszym 127 numerze „Orędzia Miłosierdzia” zostało opublikowane niezwykle ciekawe świadectwo mocy Bożego miłosierdzia w życiu Zofii.

„Mam 53 lata. Przez większość swojego życia uważałam się za katoliczkę: chodziłam do kościoła w niedzielę i święta, do spowiedzi co jakiś czas, jakoś tam się modliłam. Ot, katolik z przyzwyczajenia. W liceum byłam dobrą uczennicą – piątkową – ale kiedy wyjechałam na studia, pochłonęło mnie rozrywkowe życie. Imprezy, znajomi, alkohol, seks. Jak ja żyłam… –nie da się opisać. To cud, że wtedy „nie utonęłam”, gdy np. jeździłam pijana z równie pijanym towarzystwem po ulicach Krakowa lub wtedy, gdy kolega wystawił mnie za okno na rękach na 10 piętrze… i w wielu takich historiach, gdzie był alkohol i nieczystość. Dziś wiem, że ocalenie zawdzięczam miłosierdziu Bożemu i wstawienniczej modlitwie moich rodziców.

Wewnątrz ta rozrywkowa dziewczyna pragnęła najbardziej kochać i być kochaną. Kiedy – jak mi się wydawało – spotkałam wreszcie miłość swego życia, doświadczyłam bolesnego odrzucenia. Człowiek, który planował ze mną całe życie, zostawił mnie, kiedy okazało się, że jestem w ciąży. Długo nie umiałam się podnieść, a kiedy już się otrząsnęłam i zapragnęłam zbudować swe życie z kimś na nowo, to każdy związek się rozpadał. Zawsze zdarzało się „coś”. Z roku na rok rósł we mnie żal i gorycz, mimo że miałam kochających rodziców i córkę. Zanurzałam się coraz bardziej w zmysłową przyjemność, tłumacząc sobie, że może to mi wystarczy i – paradoksalnie – ciągle bardziej raniłam swoje serce. Stawałam się niedobrym człowiekiem: smutnym, naburmuszonym, odnoszącym się niechętnie do innych. Pojawiły się i myśli samobójcze… Nie było we mnie ani spokoju, ani radości, ani chęci do czegokolwiek – byłam człowiekiem, który w środku umarł. Dokładnie tak.

Kiedy nadeszła pandemia – przestraszona tym, co się dzieje – zaczęłam się modlić o jej ustanie Koronką do Bożego Miłosierdzia. Modliłam się naprawdę intensywnie, żarliwie – cała taka ciągle „rozdarta”, ale już wtedy powoli akceptująca swoją sytuację, że już nie będzie kogoś do pary w moim życiu. Szukałam pomocy. Zaczęłam słuchać konferencji o samotności i czułam, że ja jak biblijna córka Jeftego muszę przepłakać swój los, swoją samotność i ją wybrać, chociaż nie chciałam. Pamiętam tę scenę, gdy rozgoryczona, zrozpaczona i zapłakana pytałam: dlaczego jestem samotna…? I wykrzyczałam Panu Bogu: „Boże, zrób coś z tym, bo dłużej już tak nie mogę”.

Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego 12 kwietnia 2020 roku. Przy świątecznym stole byli tylko ja i rodzice. Odświętny stół, na nim koszyczek. Odmawiam modlitwę – poświęcenie pokarmów. Bardzo się staram, żeby było wyjątkowo. Pomyślałam, że ta modlitwa to mało i chcę odmawiać kolejną, ale moje usta jednak nie mogły wypowiedzieć żadnego słowa. Na swoim prawym ramieniu poczułam dotyk dłoni, który „kazał” mi usiąść. Dotyk ciepły, przyjazny i realny, a nie wyobrażony. Nogi mi podcięło, a męski głos – niesamowity w dobroci, czułości i słodyczy – powiedział jedno słowo: „WYSTARCZY” i serce moje oszalało. Odczułam coś niesamowitego i niewiarygodnie pięknego, wszechogarniające mnie dobro – MIŁOŚĆ. Byłam oszołomiona. Pomyślałam: Pan nie chce, żebym się modliła…., ale poczułam się spokojna i wewnętrznie radosna. Żadne słowa – ŻADNE – nie są w stanie opisać tego, czego doświadczyłam, bo nie ma takich słów. To były chwile zupełnie nieziemskie i całkowicie ogarniające mnie całą. Dostałam wtedy od Boga nieskończenie miłosiernego serce nowe. Jestem pewna – dostałam serce nowe…

Przez jakieś 6 miesięcy zmagałam się z tym przeżyciem, zastanawiałam się, próbowałam je odsunąć, zlekceważyć, bo niby jak? Jak Bóg chciałby przyjść – tak bardzo realnie – do mnie? Kimże ja jestem, że mogłabym na taką łaskę zasłużyć? Ja… utaplana w grzechach, taki nikt? W końcu przyszedł moment, w którym uznałam – tak, TO TY, BOŻE mój. Przyszedłeś do mnie, bo słyszałeś mój płacz. Słyszałeś moje wołanie… Kiedy przyjęłam wreszcie, że doświadczyłam wielkiej łaski spotkania z Bogiem, kiedy zaprosiłam Go do swojego serca – ON krok po kroku zaczął zmieniać moje życie.

Pewnego zwyczajnego dnia, kiedy sprzątałam w pokoju, usłyszałam dwa słowa: „spowiedź generalna”. Nawet nie wiedziałam, czy coś takiego jest możliwe, ale jakoś wewnętrznie się zgodziłam na nią. Poczytałam, posłuchałam konferencji na temat spowiedzi generalnej i zdecydowałam się, że poproszę o nią księdza podczas najbliższej spowiedzi. Ale przed spowiedzią spanikowałam i uznałam, że to jeszcze nie teraz. Bałam się, że zostanę wyśmiana. Duch Święty uznał jednak inaczej: na koniec spowiedzi poprosiłam o spowiedź generalną, mimo iż mój umysł krzyczał: miałaś tego nie robić, po co to mówisz! Ksiądz zapewnił mi komfortowe warunki i zaznaczył, że mam tyle czasu, ile potrzebuję. Po tej spowiedzi – do której przygotowywałam się tygodniami, rozgrzebując swoje życie, modląc się i wylewając morze łez – przyszedł spokój, a Duch Święty jeszcze kilkakrotnie pokazywał mi „myślami nie moimi”, delikatnie, jaki obrać kierunek i co zrobić. Delikatnie, bo czułam, że mogę się nie zgodzić, ale chcę się z NIM zgodzić, bardzo, bardzo chcę.

Pewnego dnia zapytał: „Dlaczego nie chodzisz do kościoła częściej”? No właśnie –dlaczego? Pomyślałam i zaczęłam przychodzić na Eucharystię w dni powszednie. Innego wieczoru, kiedy sięgałam po wino, bo nadal dość sporo piłam, tkliwie zaszeptał: „Po co ci to wino?” Popatrzyłam na trzymaną w ręce butelkę i…. no właśnie… po co mi to wino? Odstawiłam ją i od tamtego momentu przestałam pić. Alkohol przestał mi smakować.

Chciałam Panu Bogu podziękować za łaskę nawrócenia, za okazane mi miłosierdzie i w internecie odnalazłam Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. Nie znałam tego miejsca, choć w tym mieście spędziłam kilka lat swego grzesznego życia. Przed obrazem Jezusa Miłosiernego w kaplicy sanktuaryjnej byłam cały dzień, modląc się i dziękując. To był dla mnie niesamowity czas. Dobry Bóg zaprosił mnie do Łagiewnik – dziś powiem – do mojego duchowego domu. Do miejsca, do którego z radością wracam. Poznał mnie ze św. Siostrą Faustyną i z „Faustinum”, którego członkiem jestem od niedawna. Zakochałam się w Bogu Miłosiernym, a św. Siostra Faustyna jest mi bliską i drogą przyjaciółką.

Pan dał mi doświadczyć radości ze spotkania z NIM, radości, która unosi człowieka nad ziemię. Dał mi też doświadczyć walki duchowej, usłyszenia Zła, które naśmiewało się z mojej wiary. Dziś często uczestniczę we Mszy św., bo bardzo tego potrzebuję, mam w sobie głód Eucharystii. Systematycznie chodzę do spowiedzi, bo tam czeka na mnie miłosierny Jezus, leczący moje zranienia. Cieszy mnie codzienność: moja rodzina, córka, wnuki… Czuję się szczęśliwa. Umiem się odezwać do innego człowieka, zagadać, uśmiechnąć się… Może to drobne rzeczy, ale czasem patrzę na siebie i pytam ze zdziwieniem: to ja? Naprawdę ja?

PAN stawia na mojej drodze życia wyzwania, daje możliwość działania. Wszystko co się dzieje, jest Jego łaską. Wszystko. Czuję Jego obecność. Widzę też i czuję swoje słabości: pychę, małostkowość, egoizm; kiedyś nie widziałam ich tak wyraźnie w codzienności, jak dziś je widzę i staram się oddać to wszystko Jemu, bo ja nie mam takiej mocy, by temu zaradzić. Staram się codziennie od nowa odmieniać siebie. To nie jest takie proste… Przychodzą zniechęcenia. Jestem świadoma, że jestem grzesznikiem, ale zbawionym, grzesznikiem uratowanym. Wiem, że dostałam „serce nowe” – dostąpiłam łaski nawrócenia, bo ON mnie kocha. Właśnie dlatego do mnie przyszedł w chwili, kiedy w moim sercu była pustka i wołanie: „Panie ratuj”. Dziś rozumiem, że słowo: „WYSTARCZY” dotyczyło nie modlitwy, ale stanu, w jakim byłam, bólu, rozpaczy i beznadziei. Uczę się chodzić Jego ścieżkami. To dopiero początek drogi, więc nieustannie proszę BOGA MIŁOSIERNEGO o rozpalenie mojego serca – mocniej i mocniej – i o łaskę ufności, by stać przy Nim wiernie do końca życia.

Zofia

Z czym dzisiaj czcicielom Bożego Miłosierdzia kojarzy się Wilno? Na pewno z pobytem św. Siostry Faustyny w tym mieście i wydarzeniami związanymi z realizacją jej prorockiej misji głoszenia światu orędzia Miłosierdzia. W tym mieście powstał bowiem pierwszy obraz Jezusa Miłosiernego, który do publicznej czci był wystawiony w Ostrej Bramie. W tym mieście na Antokolu, w klasztorze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, Jezus objawił Koronkę do Miłosierdzia Bożego i zażądał „takiego zgromadzenia”, które by głosiło i wypraszało miłosierdzie Boże dla świata. Tutaj też dokładnie 90 lat temu Siostra Faustyna zaczęła pisać słynny „Dzienniczek”.

            Rocznica powstania klasztoru

W tym roku przypada 115. rocznica powstania tego klasztoru Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, w którym miały miejsce tak niezwykłe wydarzenia związane z życiem i misją św. Siostry Faustyny. Klasztor ufundowała księżna Maria Michałowa Radziwiłłowa, znana z działalności dobroczynnej w Warszawie, gdzie na stałe zamieszkała po śmierci męża, który również był gorliwym fundatorem. Przyjaźniła się z s. Anielą Popławską, później pierwszą przełożoną wileńskiego klasztoru na Antokolu, stąd ta fundacja dla Zgromadzenia w Wilnie.

Ciekawe są okoliczności wyboru lokalizacji dla tego klasztoru. Otóż, Fundatorka wysłała do Wilna swą pełnomocniczkę Annę Kuleszę, która miała dokonać wyboru obiektu i dokonać zakupu nieruchomości. W trosce o sumienne wypełnienie tego obowiązku, gdy wahała się pomiędzy dwiema lokalizacjami, rozpoczęła nowennę do Pana Jezusa, prosząc o widoczny znak, który wskazywałby na właściwy wybór miejsca. Wówczas we śnie zobaczyła, jak modli się przed cudowną figurą Pana Jezusa w kościele św. Piotra i Pawła na Antokolu. W pewnym momencie spostrzegła, że Jezus wyszedł z kościoła i poprowadził ją ulicą Senatorską, a zatrzymując się w pewnym miejscu, wskazał palcem na posiadłość rosyjskiego generała Bykowskiego. Upewniona przez ks. proboszcza, że ten sen może być oczekiwanym znakiem, o który prosiła Pana, nie zwlekając 16 lutego 1908 roku nabyła tę posesję dla Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia.

Posesja znajdowała się w jednej z najstarszych dzielnic miasta, która słynęła z pięknych rezydencji, np. Sapiehów czy Słuszków oraz z przepięknego barokowego kościoła parafialnego pw. św. Piotra i Pawła, który powstał jako wotum za pomyślne zakończenie wojny z Moskwą i oswobodzenie Wilna z rąk okupanta, a fundatorem świątyni był magnat Michał Kazimierz Pac, hetman wielki litewski. Siostry wprowadziły się do zakupionego domu – przy ul. Szpitalnej, później zwanej Senatorską, a dziś Grybo 29 – w maju 1908 roku i zaczęły przystosowywać go do potrzeb pracy apostolskiej – wychowywania dziewcząt i kobiet, które potrzebowały głębokiej odnowy moralnej. Źródłem utrzymania sióstr i wychowanek była pralnia, pracownia haftu kolorowego i białego, wyrób kołder oraz ogród. Warunki bytowe poprawiły się w okresie międzywojennym, gdy założono piekarnię, zakupiono 6-hektarowe gospodarstwo rolne w Miłejszyszkach i rozbudowano pralnię. Zasadniczą misją apostolską sióstr było wychowanie dziewcząt i kobiet „upadłych”, jak się wtedy mówiło. Ich liczba stopniowo wzrastała aż do 110 osób przed wybuchem II wojny światowej.

Na początku wojny dom wileński służył uchodźcom, wypiekając dla nich znaczne ilości chleba i obsługując ich potrzeby w pralni. Po wejściu Rosjan do Wilna, następnie po przejęciu władzy przez Litwinów we wrześniu 1940 roku zakład został upaństwowiony, ale 16 sióstr nadal w nim jeszcze pracowało. Jednak w kolejnych miesiącach stale malała ich liczba, a w miejsce dziewcząt do zakładu wprowadzono 50 chłopców. W 1942 roku siostry zostały aresztowane i umieszczone w więzieniu na Łukiszkach, gdzie przebywały kilka miesięcy. Do klasztoru już nie mogły powrócić, więc mieszkały prywatnie, a pracowały w szpitalach, u osób prywatnych także poza Wilnem (Wołokumpia).

W 1945 roku prawie wszystkie siostry wraz z repatriantami opuściły Wilno, ostatnie po załatwieniu wszystkich spraw urzędowych w 1946 roku, pozostawiając dwa domy mieszkalne dla sióstr, dwa domy, w których mieszkały wychowanki wraz z wyposażeniem dla około 100 osób, ogród (4 hektary, w którym pracowała Siostra Faustyna) oraz 6 ha ziemi w Miłejszyszkach. Cudownie ocalał z nich tylko jeden budynek, najbiedniejszy, bez podmurówki, tzw. „dacza”, w którym były sypialnie sióstr i dokonywały się historyczne wydarzenia związane z misją Apostołki Bożego Miłosierdzia.

Święta Siostra Faustyna w Wilnie

Pierwszy raz Siostra Faustyna przyjechała do tego miasta w lutym 1929 roku, by zastąpić siostrę w kuchni. Wtedy jej pobyt był krótki, trwał niecałe 4 miesiące. Szczególnie ważny okazał się jej drugi pobyt na Antokolu, kiedy tuż po ślubach wieczystych przyjechała pod koniec maja 1933 roku i pozostała do marca 1936 roku. Po krakowskich gmachach, jak napisała w „Dzienniczku”, zabudowania klasztorne w Wilnie robiły wrażenie „maleńkich chałupek”. Zamieszkała na wspólnej sypialni na tzw. daczy, a pracowała w ogrodzie, choć na początku nie miała pojęcia o ogrodnictwie.

Większym wyzwaniem było dla niej spełnienie misji, którą powierzył jej Jezus. Czekała na obiecanego przez Niego kapłana, którym okazał się ks. Michał Sopoćko, tygodniowy spowiednik sióstr na Antokolu. Początkowo ks. Sopoćko był zaskoczony tym, co powiedziała mu Siostra Faustyna, niedowierzał, wreszcie poddał ją pewnym próbom, które wiele ją kosztowały. Zasięgał też rady przełożonej m. Ireny Krzyżanowskiej co do życia Siostry Faustyny i poprosił o zbadanie jej zdrowia psychicznego i fizycznego. Dopiero po otrzymaniu pochlebnych opinii i stwierdzeniu zdrowia psychicznego przez dr Helenę Maciejewską, raczej z ciekawości niż z przekonania, ks. Sopoćko zaangażował się w sprawę malowania obrazu Jezusa Miłosiernego.

Obraz ten powstał w pracowni Eugeniusza Kazimirowskiego pod okiem Siostry Faustyny w 1934 roku. Do czci publicznej został wystawiony w Ostrej Bramie, gdzie odbywały się uroczystości zakończenia jubileuszu 1900-lecia męki Zbawiciela. Obraz się jej nie podobał i płakała z tego powodu, ale Jezus pocieszył ją mówiąc: Nie w piękności farby ani pędzla jest wielkość tego obrazu, ale w łasce Mojej (Dz. 313), co potwierdziły uroczystości w Ostrej Bramie, w czasie których Siostra Faustyna zauważyła, że obraz ten przybrał żywą postać i promienie te przenikały do serc ludzi zgromadzonych, jednak nie w równej mierze, jedni otrzymali więcej, a drudzy mniej (Dz. 417).

Na tzw. „daczy” miały miejsce objawienia Koronki do Miłosierdzia Bożego, którą dziś wierni odmawiają na całym świecie, choć została podyktowana przez Jezusa po polsku. W tym klasztorze usłyszała też, że ma założyć takie ‘zgromadzenie’, które będzie głosiło i wypraszało miłosierdzie dla świata. Tym zgromadzeniem jest dziś wielomilionowy Apostolski Ruch Bożego Miłosierdzia, który kontynuuje misję św. Faustyny głoszenia światu orędzia Miłosierdzia świadectwem życia, czynem, słowem i modlitwą, a przez to przyczynia się do ratowania grzeszników, rozwoju życia duchowego i przygotowania świata na powtórne przyjście Chrystusa na ziemię na końcu czasów. Tutaj też Siostra Faustyna zaczęła pisać swój słynny dzienniczek. W nim zapisała orędzie Miłosierdzia, zanotowała wszystkie spotkania z mieszkańcami Nieba i swoją drogę do zjednoczenia z Bogiem.

            Niemym świadkiem tych wydarzeń pozostała wspomniana „dacza”, w której urządzono niewielkie muzeum, przypominające pobyt Apostołki Bożego Miłosierdzia w tym mieście.

s. M. Elżbieta Siepak ISMM

„Orędzie Miłosierdzia” 2023, nr 127

Taki tytuł nosi 15 odcinek w serii spotów filmowych z Jezusowym orędziem Miłosierdzia, zapisanym w „Dzienniczku” św. Siostry Faustyny. Każdy odcinek ma formę dialogu między Jezusem i św. Siostrą Faustyną. W tym odcinku Jezus mówi: „Pozwól Mojemu miłosierdziu działać w tobie, w twej biednej duszy. Pozwól, niech wejdą do duszy promienie łaski. One wprowadzą światło, ciepło i życie.” (Dz. 1486). A św. Siostra Faustyna odpowiada: „Nie szukam szczęścia poza wnętrzem, w którym przebywa Bóg. Cieszę się Bogiem we własnym wnętrzu. Tu z Nim ustawicznie przebywam, tu jest największa moja z Nim zażyłość” (Dz. 454).

Scenariusz do serii spotów filmowych z Jezusowym orędziem Miłosierdzia napisała s. M. Elżbieta Siepak ISMM. To orędzie odsłania miłosierną miłość Boga i wzywa do odpowiedzi na nią postawą ufności wobec Boga, czyli pełnienia Jego woli, oraz świadczenia dobra bliźnim przez czyn, słowo i modlitwę. Teksty czytają: Adam Woronowicz i Aleksandra Posielężna, a muzykę napisał krakowski kompozytor i muzyk Paweł Bębenek. Jednominutowe spoty z nowymi, pięknymi plenerami zrealizowało Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia wspólnie z TVP. Wszystkie można zobaczyć na Yoy Tube w kanale: Faustyna.pl.

19 sierpnia br., do Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach przybędą czciciele Miłosierdzia Bożego w ramach X Ogólnopolskiej Pielgrzymki, organizowanej w rocznicę konsekracji bazyliki Miłosierdzia Bożego i zawierzenia świata  Bożemu Miłosierdziu przez św. Jana Pawła II. O godzinie 12.00 Eucharystii przewodniczyć będzie abp Marek Jędraszewski, metropolita krakowski. Podczas tej Mszy świętej zostanie poświęcony Dzwon Nadziei dla Polskiego Sanktuarium Narodowego na Kahlenbergu z okazji 340. rocznicy odsieczy wiedeńskiej i 40. rocznicy pielgrzymki św. Jana Pawła II na Kahlenberg. Na zakończenie Mszy św. – zawierzenie świata Bożemu Miłosierdziu, wręczenie medali Beati misericordes. W programie pielgrzymki prezentacja dzieł miłosierdzia w namiotach na placu przed bazyliką i o 19.00 projekcja filmu „Siostra Faustyna” zrealizowanego przez brazylijską telewizję Canção Nova. Więcej informacji i szczegółowy program na stronie rektoratu Sanktuarium: www.misericordia.eu.

To tytuł najnowszego filmu o Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach – miejscu wybranym przez Boga, w którym wraz ze śmiercią św. Siostry Faustyny został złożony wielki skarb – orędzie o Bożym miłosierdziu; miejscu wielu objawień, cudów i pielgrzymek z całego świata. Film opowiada o tym wyjątkowym miejscu na mapie religijnej świata, do której każdego tygodnia przez transmisje telewizyjne, radiowe i internetowe każdego tygodnia pielgrzymuje miliony osób. W narrację filmu wpleciony został wątek transmisji TVP, która towarzyszy życiu tego Sanktuarium od 30 lat, a trzeci rok codziennie. Film dokumentalny z niezwykle ciekawymi świadectwami ludzi z całego świata w reżyserii Grzegorza Styły premierę telewizyjną miał 15 sierpnia 2022 roku w programie 1 TVP, a teraz można go oglądać w TVP VOD.

Historia biblijnego Józefa Egipskiego bardzo dużo może nauczyć nas, ludzi XXI wieku, o czym przekonuje s. Maria Faustyna Ciborowska ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia w artykule opublikowanym w 127 numerze „|Orędzia Miłosierdzia”.

Za jakie grzechy ja tak cierpię? Czyżby Bóg odwrócił się ode mnie? Kiedy przytłacza nas ogrom bólu i nie widzimy wyjścia z danej sytuacji; kiedy czasem jedna tragedia następuje po drugiej, zadajemy sobie pytanie o obecność Boga. Stajemy się coraz bardziej narażeni na pokusy zwątpienia w Jego dobroć i miłość do nas. W tak opłakanym stanie i to nieraz w swoim życiu, zwłaszcza w latach młodości, znalazł się Józef egipski – syn patriarchy Jakuba i jego drugiej żony: Racheli.

Poczęcie darem miłosierdzia Bożego

Imię Józef to spolszczone wyrażenie Jo-jasaf, które w brzmieniu hebrajskim znaczy prośbę, życzenie, pragnienie, aby Bóg (Jahwe) pomnożył. Już w samym imieniu Józefa ukryte jest doniesienie do Bożego miłosierdzia. Rachela bowiem bardzo długo była niepłodna. Kilka lat czekała na potomstwo. Jego brak sprawiał wiele bólu. Kiedy więc Bóg zlitował się nad nią, wysłuchał jej błagań i otworzył łono, wówczas poczęła i urodziła syna Józefa. Z radością wówczas wykrzyknęła: Zdjął Bóg ze mnie hańbę! (zob. Rdz 30, 22). Autor natchniony użył czasownika: rahum, pragnąc podkreślić działanie Boga w życiu Racheli. Bóg, jak czuła matka (rahum pochodzi od rzeczownika rehem – łono), rozumiejąc boleść Racheli, która czuła się odrzucona i była pogardzana przez społeczeństwo, obdarował ją łaską macierzyństwa. Józef stał się owocem Bożego zmiłowania, tej czułej, macierzyńskiej miłości Boga. Autor Księgi Rodzaju, używając aż sześciu czasowników na opisanie skutków okazania miłosierdzia Racheli przez Boga, wyraźnie podkreślił nie tylko Jego dobroć względem kobiety. Nie tylko pokazał, jak wielkim darem Bożego miłosierdzia jest macierzyństwo, ale także podkreślił fakt, że każde poczęte dziecko jest cudem Bożej miłości. To bardzo ważne, zwłaszcza w chwilach trudnych, po ludzku beznadziejnych, aby pamiętać o tym, że istnienie każdego człowieka, moje istnienie na tej ziemi, jest najpierw przede wszystkim owocem Bożego miłosierdzia i wypływa z Jego miłości, a dopiero potem jest skutkiem działania rodziców.

Pan był z Józefem

Czy Józef znał okoliczności swego zaistnienia pod sercem matki? Czy wiedział, jak bardzo był upragnionym dzieckiem? Czy zdawał sobie z tego sprawę, że jest owocem działania Bożego miłosierdzia? Tego nie wiemy. Wyraźnie jednak można zauważyć, że był umiłowanym synem Jakuba (Rdz 37, 3), niestety, tak faworyzowanym przez niego, że znienawidzonym przez starszych braci. Autor natchniony wspomina jedynie o niezwykle cennym bez okazji podarowanym Józefowi prezencie, czyli o szacie własnoręcznie wykonanej przez ojca (w. 3), ale użyty czas przeszły czasownika widzieć wskazuje, że tych gestów wywyższania Józefa wobec rodzeństwa musiało być znacznie więcej. Na dodatek, jak proste, szczere dziecko, Józef otwarcie dzielił się z ojcem i braćmi treścią swych snów, które jasno wskazywały, jakoby sam tato i starsi jego bracia mieli w przyszłości mu się kłaniać i służyć. Wskutek tego Józef został tak znienawidzony przez braci, że nie mogli zdobyć się na to, aby przyjaźnie z nim porozmawiać (Rdz 37, 4). Z powodu zazdrości postanowili go zabić (w. 18). Summa summarum cała akcja pozbywania się „braciszka” z ich życia zakończona została sprzedaniem go kupcom izmaelskim (w. 25), a następnie trafieniem Józefa do niewoli egipskiej na dwór Potifara – urzędnika faraona (w. 36).

I co jest niezwykle zaskakujące w historii tego młodzieńca to fakt, że Pan był z Józefem (Rdz 39, 2). To zdanie jest kluczowe w biografii Józefa. To wyznanie wiary przez natchnionego autora jest odpowiedzią na powyżej zadane pytania o obecność Boga w godzinach próby, zmagań, ciemności naszego życia. Bóg JEST. Jego miłosierdzie wyraża się właśnie w obecności tu, gdzie jestem ja – jego umiłowane dziecko. Ta obecność nie polega na usunięciu wszystkich przeszkód i wyeliminowaniu cierpienia, ale na gwarancji, że przez te cierpienia On dobry i miłosierny Bóg mnie przeprowadzi. Tak się stało w życiu Józefa, kiedy Bóg był z nim w niewoli egipskiej. Spostrzegł to nawet Potifar – innowierca – spostrzegł, że Bóg jest z Józefem i sprawia, że mu się dobrze wiedzie, cokolwiek czyni (Rdz 39, 3). Bóg swoją miłosierną, pełną troski o Józefa swoją obecność okazywał błogosławieństwem – uzdolnieniem syna Jakuba do wykonywania swoich obowiązków nie tylko należycie, dokładnie, ale przede wszystkim sercem pełnym pogodzenia się z tą tragedią, do której doszło; do przyjęcia tego, czego nie mógł zmienić, do przebaczenia… To błogosławieństwo Bóg rozszerzył nawet na całą własność i majątek Potifara (w. 5).

Józef mógł się obrazić na Pana Boga. Uwierzyć szatańskim podszeptom, że Go nie ma, że został opuszczony, że te wszystkie sny to mrzonki, a nie prorocze wizje. Tymczasem on tę bolesną część historii swego życia przyjął jako dar Boży. Tę postawę pełną zaufania Bogu okazał przez wierność, np.: kiedy nie zgodził się na wspóżycie z namawiającą go do grzechu żoną Potifara, a co skończyło się oskarżeniem go o próbę gwałtu i więzieniem (w. 7-20). Tu po raz kolejny, jeszcze bardziej wykacentowując Boże miłosierdzie, autor natchniony zaznaczył: Pan był z nim okazując mu miłosierdzie (Rdz 39, 21) w taki sposób, że zjednał sobie Józef naczelnika więzienia, otrzymał łaskę zgodnego z prawdą tłumaczenia snów podczaszego i nadwornego piekarza (Rdz 40, 1-13. 16-22), a także samego faraona (41, 1-40), w wyniku czego nie tylko w końcu wyszedł z więzienia, ale stał się rządcą całego Egiptu (Rdz 41, 41, zob. w. 45). Zorganizował pracę narodu tak, by uratować od głodu Egipcjan – czyli tych, którzy panowali nad nim wcześniej, których był niewolnikiem, dla których jedzenie z Hebrajczykami było rzeczą wstrętną (43, 32). W końcu Bóg sprawił, że w wyniku głodu do kraju nad Nilem przyszli szukać pomocy jego bracia (Rdz 42, 1nn), a on obficie ich nakarmił (w. 43, 34; 44, 1), a przede wszystkim przebaczył i pojednał się z nimi, z wiarą uzasadniając całą dotychczasową jego historię życia w Egipcie następującym credo: Bóg mnie wysłał przed wami, aby wam zapewnić potomstwo na ziemi i abyście przeżyli dzięki wielkiemu wybawieniu (45, 7).

Czy potrafię jak Józef z tak potężną wiarą w Boże miłosierdzie patrzeć na całe swoje dotychczasowe życie, zwłaszcza na chwile trudne i bolesne?

s. Maria Faustyna Ciborowska ISMM

17 sierpnia br. przypada 21. rocznica zawierzenia świata Bożemu Miłosierdziu, którego dokonał Ojciec Święty Jan Paweł II w czasie ostatniej pielgrzymki do Polski w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. Po konsekracji bazyliki wypowiedział słowa, w których Bogu, Ojcu bogatemu w miłosierdzie, powierzył losy świata i każdego człowieka. Stały się one codzienną modlitwą nie tylko pielgrzymów przybywających do łagiewnickiego Sanktuarium, ale także milionów ludzi na świecie.

„Boże, Ojcze Miłosierdzia,
który objawiłeś swoja miłość w Twoim Synu, Jezusie Chrystusie,
i wylałeś ja na nas w duchu Świętym Pocieszycielu,
Tobie zawierzamy dziś losy świata i każdego człowieka.
Pochyl się na nami grzesznymi,
ulecz naszą słabość,
przezwycięż wszelkie zło,
pozwól wszystkim mieszkańcom ziemi doświadczyć Twojego miłosierdzia,
aby w Tobie, Trójjedyny Boże,
zawsze odnajdywali źródło nadziei.
Boże, Ojcze Miłosierdzia,
dla bolesnej męki i zmartwychwstania Twojego Syna
miej miłosierdzie dla nas i całego świata.”

Zaraz potem polecił swoim uczniom, aby wsiedli do łodzi i przeprawili się przed Nim na drugi brzeg. On tymczasem miał odprawić tłum. Kiedy ludzie się rozeszli, wyszedł na górę, aby się modlić w samotności. Zapadł wieczór, a On sam tam przebywał. Tymczasem łódź oddaliła się już kilkaset metrów od brzegu. Fale nią miotały, gdyż wiatr wiał z przeciwnej strony. O czwartej straży nocnej przyszedł więc do nich po jeziorze, a gdy uczniowie zobaczyli Go idącego po jeziorze, przestraszyli się i mówili: „To jakaś zjawa!”. I ze strachu zaczęli krzyczeć. Wtedy Jezus natychmiast przemówił: „Uspokójcie się! Ja jestem. Nie bójcie się!”. Piotr więc rzekł: „Panie! Jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do Ciebie po wodzie”. A On odpowiedział: „Chodź!”. Piotr wyszedł z łodzi i po jeziorze przyszedł do Jezusa. Gdy zauważył, że wieje silny wiatr, przeraził się i zaczął tonąć. Wtedy krzyknął: „Panie! Ratuj mnie!”. Jezus zaraz wyciągnął rękę i chwycił go. Powiedział mu: „Człowieku małej wiary! Dlaczego zwątpiłeś?”. Gdy wsiedli do łodzi, wiatr się uciszył. Ci zaś, którzy byli w łodzi, oddali Mu hołd i wyznali: „Ty naprawdę jesteś Synem Bożym” (Mt 14, 22-33).

Z „Dzienniczka” św. Faustyny

Zrozumiałam, że w pewnych i najcięższych momentach będę sama, opuszczona od wszystkich, i muszę czoło stawić wszystkim burzom i walczyć całą mocą duszy nawet z tymi, od których się spodziewałam pomocy. Ale nie jestem sama, bo jest ze mną Jezus, z Nim nie lękam się niczego (Dz. 746).

W Światowych Dniach Młodzieży w Lizbonie wezmą także udział siostry ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia z kilku domów w Polsce i Kazachstanie wraz z młodzieżą. Kolejne spotkanie z młodymi całego świata będzie doskonałą okazją do dzielenia się duchowym dziedzictwem św. Siostry Faustyny, która patronowała tym spotkaniom młodych Australii w 2008 roku i w Krakowie w 2016 roku.

Światowe Dni Młodzieży w Portugalii odbędą się w dniach 1-6 sierpnia pod hasłem: „Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem” (Łk 1, 39). Papież Franciszek przybędzie do Lizbony  2 sierpnia i pozostanie w Portugalii do ostatniego dnia tego wydarzenia.

Taki tytuł nosi 13 odcinek w serii spotów filmowych z Jezusowym orędziem Miłosierdzia, zapisanym w „Dzienniczku” św. Siostry Faustyny. Każdy odcinek ma formę dialogu między Jezusem i św. Siostrą Faustyną. W tym odcinku Jezus mówi: „Dla ciebie założyłem tron miłosierdzia na ziemi, a tym tronem jest tabernakulum, i z tego tronu miłosierdzia pragnę zstępować do serca twego. Patrz, nie otoczyłem się ani świtą, ani strażą, masz przystęp do Mnie w każdej chwili. O każdej dnia porze chcę z tobą mówić i pragnę ci udzielać łask” (Dz. 1485). A św. Siostra Faustyna odpowiada: „Z tabernakulum czerpię siłę, moc, odwagę, światło. Tu w chwilach udręki szukam ukojenia” (Dz. 1037).

Scenariusz do serii spotów filmowych z Jezusowym orędziem Miłosierdzia napisała s. M. Elżbieta Siepak ISMM. To orędzie odsłania miłosierną miłość Boga i wzywa do odpowiedzi na nią postawą ufności wobec Boga, czyli pełnienia Jego woli, oraz świadczenia dobra bliźnim przez czyn, słowo i modlitwę. Teksty czytają: Adam Woronowicz i Aleksandra Posielężna, a muzykę napisał krakowski kompozytor i muzyk Paweł Bębenek. Jednominutowe spoty z nowymi, pięknymi plenerami zrealizowało Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia wspólnie z TVP. Wszystkie można zobaczyć na Yoy Tube w kanale: Faustyna.pl.

Na 38. Światowe Dni Młodzieży, które odbywają się w Portugalii, Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia otwiera nową wersję strony internetowej: faustyna.pl. w języku portugalskim brazylijskim, którą prowadzą siostry z klasztoru w Rio de Janeiro. Strona zawiera źródłowe opracowania, dotyczące tajemnicy miłosierdzia Bożego, Maryi Matki Miłosierdzia, św. Siostry Faustyny, jej życia, misji i duchowości, Sanktuariów Bożego Miłosierdzia w Polsce i na świecie, a także opowiada o życiu i działalności Zgromadzenia, w którym żyła i zmarła Apostołka Bożego Miłosierdzia. Na stronie prowadzona jest transmisja on-line z sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach, dzieło Koronki za konających i Nieustannej Koronki oraz umowy z pobieraniem łaskami słynącego obrazu Jezusa Miłosiernego oraz zdjęciami i obrazami św. Faustyny.

Jest to już dziewiąta wersja językowa tej strony po wersji polskiej, angielskiej, hiszpańskiej, francuskiej, włoskiej, niemieckiej, rosyjskiej i słowackiej, która powstała dzięki apostolskiej posłudze zespołu tłumaczy i językowych konsultantów pod kierunkiem Roberta Jankowskiego, Informatyków oraz sióstr ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia.

Taki tytuł nosi 14 odcinek w serii spotów filmowych z Jezusowym orędziem Miłosierdzia, zapisanym w „Dzienniczku” św. Siostry Faustyny. Każdy odcinek ma formę dialogu między Jezusem i św. Siostrą Faustyną. W tym odcinku Jezus mówi: „Niech się napełni radością serce twoje. Ja, Pan, jestem z tobą. Nie lękaj się niczego” (Dz. 1133). A św. Siostra Faustyna odpowiada: „O, jak się cieszę, że jestem mieszkaniem dla Ciebie, Panie. Serce moje jest świątynią, w której ustawicznie przebywasz” (Dz. 1392).

Scenariusz do serii spotów filmowych z Jezusowym orędziem Miłosierdzia napisała s. M. Elżbieta Siepak ISMM. To orędzie odsłania miłosierną miłość Boga i wzywa do odpowiedzi na nią postawą ufności wobec Boga, czyli pełnienia Jego woli, oraz świadczenia dobra bliźnim przez czyn, słowo i modlitwę. Teksty czytają: Adam Woronowicz i Aleksandra Posielężna, a muzykę napisał krakowski kompozytor i muzyk Paweł Bębenek. Jednominutowe spoty z nowymi, pięknymi plenerami zrealizowało Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia wspólnie z TVP. Wszystkie można zobaczyć na Yoy Tube w kanale: Faustyna.pl.

Już po raz ósmy w dniach 5-12 sierpnia odbędzie się letnia piesza pielgrzymka z Michaloviec do Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Spiskiej Novej Wsi na Słowacji. Pielgrzymke organizują księża pallotynyni, a weźmie w niej udział m.in. s. Pavla Stanovčáková ISMM ze wspólnoty w Nižnym Hrušovie. Trasa, którą przejdą pielgrzymi wynosi 145 kilometrów.

Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba oraz brata jego, Jana, i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, rozmawiający z Nim. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!» Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli. A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: «Wstańcie, nie lękajcie się!» Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im, mówiąc: «Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie»  (Mt 17, 1-9).

Z „Dzienniczka” św. Faustyny

Pragnę się cała przemienić w miłosierdzie Twoje i być żywym odbiciem Ciebie, o Panie; niech ten największy przymiot Boga, to jest niezgłębione miłosierdzie Jego, przejdzie przez serce i duszę moją do bliźnich (Dz. 163).

5 sierpnia, w liturgiczne wspomnienie Matki Bożej Śnieżnej, Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia przeżywa swoje święto patronalne, oddając cześć swej Patronce – Matce Wcielonego Miłosierdzia. W tym dniu tradycyjnie ponawiany jest akt elekcji Maryi na niebieską przełożoną generalną Zgromadzenia, który po raz pierwszy siostry odmówiły w 1937 roku. Święta Siostra Faustyna zanotowała w „Dzienniczku”: Pod koniec tego [aktu] ujrzałam Najświętszą Pannę, która mi rzekła: O jak miły mi jest hołd miłości waszej. I w tej chwili okryła swym płaszczem wszystkie siostry naszego Zgromadzenia. Prawą ręką przytuliła do siebie matkę generalną Michaelę, a lewą ręką mnie, a wszystkie siostry były u Jej stóp osłonięte Jej płaszczem. – Wtem rzekła Matka Boża: Każdą, która wytrwa w gorliwości aż do śmierci w Zgromadzeniu Moim, minie ogień czyśćcowy (Dz. 1244).

W tym dniu przypada rocznica poświęcenia bazyliki Santa Maria Maggiore, najstarszego na Zachodzie kościoła poświęconego Najświętszej Maryi Pannie. Papież Sykstus III dla uczczenia zakończenia bardzo burzliwego soboru w Efezie (431), na którym ogłoszono dogmat o Bożym macierzyństwie Maryi (Theotokos), wprowadził święto Matki Syna Bożego, które najpierw obchodzono w samej bazylice, a z czasem kolejni papieże rozszerzyli je na cały Kościół. Dzisiaj w kalendarzu liturgicznym Kościoła wpisane jest wspomnienie Matki Bożej Śnieżniej, upamiętniające cud związany z powstaniem bazyliki, i ta nazwa funkcjonuje w świadomości wiernych. Zapomniana została więc pierwsza okoliczność obchodzenia tego święta Maryi jako Matki Syna Bożego – Wcielonego Miłosierdzia. Więcej informacji o Maryi Matce Miłosierdzia, Jej tytule, kulcie oraz ikonografii w Kościele i w Zgromadzeniu w linku: Matka Boża Miłosierdzia.

5 sierpnia br. w Narodowym Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Stockbridge w USA odbędzie się organizowana od kilkunastu lat pielgrzymka czcicieli Bożego Miłosierdzia. Weźmie w niej udział Naida Costa, członek stowaryzszenia „Faustinum” oraz s. M. Teresa de la Fuente z klasztoru Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Lakewille (USA), która podzieli się duchowym dziedzictwem i misją św. Siostry Faustyny oraz poprowadzi modlitwę w Godzinie Miłosierdzia (15.00) i Koronkę do Miłosierdzia.

27 lipca rozpoczyna się nowenna przed uroczystością patronalną Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, która przypada 5 sierpnia. W czasie nowenny śpiewana lub odmawiana jest „Koronka do Matki Bożej Miłosierdzia”, w której prosimy Maryję, by nas broniła od nieprzyjaciół, przyjęła w godzinę śmierci i uprosiła nam miłosierdzie u swojego Syna. W kaplicy z łaskami słynącym obrazem Jezusa Miłosiernego i przy grobie św. Faustyny nowenna odprawiana jest w dni powszednie o godzinie 19:00, natomiast w niedziele o 18:30. Tekst Koronki do Matki Bożej Miłosierdzia.

„Zaślubiam cię Jezusowi Chrystusowi” – takie słowa usłyszą trzy siostry ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia (z Polski i Słowacji) z ust bp. Jana Zająca, który 2 sierpnia o godzinie 10:00 przewodniczyć będzie Eucharystii i ceremoniom ślubów wieczystych w kaplicy z łaskami słynącym obrazem Jezusa Miłosiernego i grobem św. Siostry Faustyny w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. Śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa siostry złożą na ręce przełożonej generalnej m. Miriam Janiec, a w uroczystości biorą udział nie tylko siostry, ale także kapłani, rodziny, krewni i przyjaciele. Jest to bowiem jedno z najważniejszych wydarzeń w życiu sióstr, Zgromadzenia i Kościoła: zaślubiny Boga z człowiekiem.

1 sierpnia przypada 98. rocznica wstąpienia do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia Heleny Kowalskiej znanej w całym świecie pod imieniem zakonnym św. Siostry Faustyny. Mimo wyraźnej wskazówki Jezusa, że ma jechać do Warszawy, by wstąpić do klasztoru i rozpocząć życie zakonne, jej droga realizacji powołania wcale nie była łatwa. Jak napisała w swym „Dzienniczku”, pukała do wielu klasztorów, ale nigdzie jej nie przyjęto. Dopiero w klasztorze przy ul. Żytniej w Warszawie otrzymała zgodę na wstąpienie, ale jeszcze przez rok pracowała jako pomoc domowa, by zarobić sobie na skromną wyprawkę. Ostatecznie 1 sierpnia 1925 przekroczyła progi klauzury, a w „Dzienniczku” napisała: „Czułam się niezmiernie szczęśliwa, zdawało mi się, że wstąpiłam w życie rajskie. Jedna się wyrywała z serca mojego modlitwa dziękczynna” (Dz. 17). W wielu klasztorach Zgromadzenia spędziła 13 lat wypełniając proste obowiązki, a przy tym prowadziła bardzo głębokie życie duchowe. Jezus powierzył jej misję proroka, którego zadaniem było przypomnieć światu biblijną prawdę o miłości miłosiernej Boga do każdego człowieka i wzywać do głoszenia jej świadectwem życia, czynem, słowem i modlitwą.

1 sierpnia br. w klasztorze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Sanktuarium w Krakowie-Łagiewnikach po okresie pierwszej próby życia zakonnego otrzyma nowe imię i strój nowicjacki (czarna suknia i biały welon) jedna postulantka oraz rozpocznie okres dwuletniego nowicjatu, po którym następuje złożenie pierwszych ślubów zakonnych. Uroczystość obłóczyn odbywa się za klauzurą, ale Msza św. w intencji siostry, które rozpoczyna nowicjat, sprawowana jest w kaplicy z łaskami słynącym obrazem Jezusa Miłosiernego i przy grobie św. Siostry Faustyny o 11:00.

31 lipca w kalendarzu liturgicznym jest wspomnienie św. Ignacego Loyoli, założyciela Towarzystwa Jezusowego i jednego z patronów Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, które w swej historii korzystało z duchowości ignacjańskiej. Święta Siostra Faustyna w swym „Dzienniczku” dwa razy wspomina tego Świętego, gdy pisze o jego radach przy zachowaniu ślubu posłuszeństwa oraz o wizji, którą miała w 1935 roku: „Dzień św. Ignacego. Modliłam się gorąco do tego Świętego, robiąc mu wyrzuty, jak może patrzeć na mnie, a nie przyjść mi z pomocą w tak ważnych sprawach, to jest w spełnieniu woli Bożej. Mówiłam do tego Świętego: Ty, Patronie nasz, któryś był zapalony żarem miłości i gorliwości o większą chwałę Bożą, proszę cię pokornie, dopomóż mi w spełnieniu zamiarów Bożych. Było to w czasie Mszy świętej. – Wtem ujrzałam, po lewej stronie ołtarza św. Ignacego z dużą księgą w ręku, który mi rzekł te słowa: «Córko moja, nie jestem obojętny na sprawę twoją, reguła ta da się zastosować i w tym Zgromadzeniu». Wskazując ręką na księgę, znikł. Ucieszyłam się niezmiernie tym, jak bardzo święci o nas myślą i jak ścisła łączność jest z nimi. O dobroci Boża, jak piękny jest świat wewnętrzny, że już tu na ziemi obcujemy ze świętymi. Cały dzień odczuwałam bliskość tego drogiego mi Patrona.

Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w polu. Znalazł go pewien człowiek. Ukrył go z powrotem i bardzo uradowany odszedł. Sprzedał wszystko, co posiadał, i kupił to pole. Królestwo niebieskie podobne jest także do kupca, który poszukiwał pięknych pereł. Gdy znalazł jedną, niezwykle cenną, sprzedał wszystko, co posiadał, i kupił ją. Królestwo niebieskie podobne jest również do sieci zarzuconej w morze, która zagarnia różnego rodzaju ryby. Kiedy jest pełna, wyciąga się ją na brzeg. Dobre ryby wybiera się do naczyń, a złe wyrzuca. Podobnie będzie przy końcu świata. Zjawią się aniołowie, oddzielą złych od sprawiedliwych i wrzucą ich do rozpalonego pieca. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Zrozumieliście to wszystko?”. Odpowiedzieli Mu: „Tak”. Wtedy im powiedział: „Właśnie dlatego każdy nauczyciel Pisma, gdy staje się uczniem królestwa niebieskiego, podobny jest do gospodarza domu, który ze swego skarbca wyjmuje to, co nowe i stare (Mt 13, 44-52).

Z „Dzienniczka” św. Faustyny

O życie szare i monotonne, ile w tobie skarbów. Żadna godzina nie jest podobna do siebie, a więc szarzyzna i monotonia znikają, kiedy patrzę na wszystko okiem wiary. Łaska, która jest dla mnie w tej godzinie, nie powtórzy się w godzinie drugiej. Będzie mi dana w godzinie drugiej, ale już nie ta sama. Czas przechodzi, a nigdy nie wraca. Co w sobie zawiera, nie zmieni się nigdy; pieczętuje pieczęcią na wieki (Dz. 62).

Pod takim hasłem w dniach 21-23 lipca w Lincolnshire w stanie Illinois, USA,  odbędzie się ogólnokrajowa konferencja par małżeńskich. Weźmie w niej udział s. Donata Farbaniec z waszyngtońskiej wspólnoty Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia, która podzieli się orędziem Miłosierdzia zapisanym w „Dzienniczku” św. Siostry Faustyny, w kontekście tegorocznego tematu konferencji. Wydarzenie organizują misjonarze rodzin dla Chrystusa.

Opowiedział im też inną przypowieść. „Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który zasiał na swoim polu dobre ziarno. Gdy ludzie spali, przyszedł nieprzyjaciel, nasiał chwastu pomiędzy pszenicę i odszedł. Kiedy zboże wyrosło i wypuściło kłosy, wówczas ukazał się także chwast. Wtedy słudzy poszli do właściciela i zapytali: ‘Panie! Przecież dobre ziarno zasiałeś na polu. Skąd więc wziął się chwast?’. A on odpowiedział: ‘To dzieło nieprzyjaciela’. Wtedy słudzy rzekli: ‘Czy chcesz, żebyśmy poszli i powyrywali go?’. On odparł: ‘Nie. Gdyż w czasie zbierania chwastu moglibyście wyrwać z nim także pszenicę. Pozwólcie im rosnąć razem aż do żniw. A w czasie żniw powiem żniwiarzom: Zbierzcie najpierw chwast, zwiążcie go w snopy i spalcie. Pszenicę natomiast zanieście do mego spichlerza’”.

Opowiedział też inną przypowieść: „Królestwo niebieskie podobne jest do ziarna gorczycy, które pewien człowiek zasiał na polu. Jest ono wprawdzie najmniejsze ze wszystkich nasion, ale gdy wyrośnie, przewyższa inne krzewy. Staje się drzewem, a ptaki przylatują i zakładają gniazda wśród jego gałęzi”.

Opowiedział im jeszcze inną przypowieść: „Królestwo Boże podobne jest do kwasu, który pewna kobieta wzięła i wymieszała z trzema miarami mąki, a wszystko się zakwasiło”. Wszystko to mówił Jezus do tłumów w przypowieściach. A bez przypowieści nic im nie mówił. Tak wypełniło się słowo przekazane przez proroka: ‘Będę mówił w przypowieściach, będę ogłaszał rzeczy zakryte od początku świata’.

Potem opuścił tłumy i wszedł do domu. Uczniowie podeszli do Niego i prosili: „Objaśnij nam przypowieść o chwaście na roli”. On więc powiedział: „Siewcą dobrego nasienia jest Syn Człowieczy, a rolą jest świat. Dobrym ziarnem są synowie królestwa, a chwastem – synowie Złego. Nieprzyjacielem jest diabeł, a żniwem koniec świata. Żniwiarzami zaś są aniołowie. Podobnie jak zbiera się chwast, żeby spalić go w ogniu, tak też będzie przy końcu świata. Syn Człowieczy wyśle aniołów, a oni usuną z jego królestwa wszystkie przyczyny upadku oraz tych, którzy postępują niegodziwie. I wrzucą ich do rozpalonego pieca. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Sprawiedliwi natomiast zajaśnieją jak słońce w królestwie swego Ojca. Kto ma uszy, niech słucha  (Mt 13, 24-43).

Z „Dzienniczka” św. Faustyny

Jezus: Dziecię Moje, życie na ziemi jest walką, i to wielką walką o królestwo Moje, ale nie lękaj się, bo nie jesteś sama. Ja cię wspieram zawsze, a więc oprzyj się o ramię Moje i walcz, nie lękając się niczego. Weź naczynie ufności i czerp ze zdroju żywota nie tylko dla siebie, ale i pomyśl o innych duszach, a szczególnie o tych, którzy nie dowierzają Mojej dobroci (Dz. 1488).

Taki tytuł nosi 12 odcinek w serii spotów filmowych z Jezusowym orędziem Miłosierdzia, zapisanym w „Dzienniczku” św. Siostry Faustyny. Każdy odcinek ma formę dialogu między Jezusem i św. Siostrą Faustyną. W tym odcinku Jezus mówi: „Miłość Mię sprowadziła i miłość Mię zatrzymuje. W Najświętszym Sakramencie jestem cały dla ciebie, z duszą, ciałem i Bóstwem” (Dz. 576, 1770). A św. Siostra Faustyna odpowiada: „Poznamy kiedyś, co Bóg czyni dla nas w każdej Mszy Świętej i jaki w niej dla nas gotuje dar. Jego Boska miłość tylko na taki dar zdobyć się mogła” (Dz. 914).

Scenariusz do serii spotów filmowych z Jezusowym orędziem Miłosierdzia napisała s. M. Elżbieta Siepak ISMM. To orędzie odsłania miłosierną miłość Boga i wzywa do odpowiedzi na nią postawą ufności wobec Boga, czyli pełnienia Jego woli, oraz świadczenia dobra bliźnim przez czyn, słowo i modlitwę. Teksty czytają: Adam Woronowicz i Aleksandra Posielężna, a muzykę napisał krakowski kompozytor i muzyk Paweł Bębenek. Jednominutowe spoty z nowymi, pięknymi plenerami zrealizowało Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia wspólnie z TVP. Wszystkie można zobaczyć na Yoy Tube w kanale: Faustyna.pl.

22 lipca w kalendarzu liturgicznym wpisane jest święto św. Marii Magdaleny, która jest patronką dobrej przemiany. Od początku patronuje też Zgromadzeniu Matki Bożej Miłosierdzia, szczególnie dziewczętom i kobietom potrzebującym moralnego odrodzenia, wychowaniem których zajmują się siostry. Obrazy i figury świętej znajdują się w wielu klasztorach tego Zgromadzenia. W kaplicy z łaskami słynącym obrazem Jezusa Miłosiernego i grobem św. Faustyny w Sanktuarium w Krakowie-Łagiewnikach – jej figura znajduje się w ołtarzu głównym poświęconym patronce Zgromadzenia – Matce Bożej Miłosierdzia.

22 lipca br. w Narodowym Sanktuarium św. Jana Pawła II  w Waszyngtonie odbędzie się tradycyjny „Wieczór z Jezusem Miłosiernym”. Poprowadzą go siostry z waszyngtońskiej wspólnoty Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia. W tym miesiącu gościem s. Mary Claire ze wspólnoty Zgromadzenia matki Bożej Miłosierdzia w Lakeville, która  wygłosi konferencję na temat: „Serce przy sercu z miłosiernym Jezusem”.

W spotkaniach można uczestniczyć także przez transmisję pod adresem: www.jp2shrine.org/youtube. Po konferencji i adoracji Pana Jezusa odbędzie się spotkanie uczestników przy herbacie.

„Wieczory z Jezusem Miłosiernym” organizowane są dla młodzieży, która chce podążać śladami św. Siostry Faustyny i św. Jana Pawła II oraz odkrywać nową jakość życia w przyjaźni z Jezusem Miłosiernym.

16 lipca przypada 157. rocznica śmierci matki Teresy Rondeau, założycielki Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia we Francji (Laval) oraz współzałożycielki Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia w Polsce. Urodziła się 6 października 1793 roku w Laval we Francji. Na chrzcie świętym otrzymała imię Teresa Agata. Pod wpływem swego spowiednika o. J. Chanon SJ podjęła pracę z pokutnicami, czyli kobietami, które potrzebowały głębokiej odnowy moralnej i chciały odmienić swoje życie. Aby lepiej się do tego przygotować, w 1818 roku wyjechała do Bordeaux, gdzie m. Teresa de Lamourous prowadziła dom dla pokutnic zwany  „Miłosierdzie“. Po  dwumiesięcznym pobycie  złożyła  prywatne śluby i wróciła do Laval, by zostać fundatorką nowego „Domu Miłosierdzia”, niezależnego od Bordeaux, i z czasem Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia we Francji. Z Domu Miłosierdzia w Laval sposób prowadzenia dzieła apostolskiego przejęła m. Teresa Ewa z książąt Sułkowskich hrabina Potocka, założycielka Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia  w  Polsce.  Matka  Teresa Rondeau zmarła  16 lipca  1866  roku i została pochowana w grobowcu usytuowanym w ogrodzie posesji Zgromadzenia w Laval. Zgromadzenie Sióstr  Matki Bożej  Miłosierdzia w Polsce przyznało jej tytuł współzałożycielki. Duchową współzałożycielką Zgromadzenia jest św. Siostra Faustyna Kowalska.